Jaren geleden, toen ik nog in Breda woonde,
kreeg ik van Frank een Ikea-schilderij cadeau.
Het was een plaatje van Amsterdam
waar ik helemaal verliefd op was.

Er was één maar…
Het schilderij paste onmogelijk in de Ford Ka die ik toen reed.
Dus stond het schilderij geparkeerd in een Amsterdamse berging
tot er iemand langs zou komen met een grotere auto.
Maar dat gebeurde niet. Jarenlang niet.

Eens in de zoveel tijd
herinnerden we ons ‘het schilderij’ weer.
Dan zeiden we “Oh ja!” en vergaten hem weer.
En ondertussen verhuisden wij naar Amsterdam.
‘Het schilderij’ heeft Breda nooit gehaald.

Toen we ons nieuwe autootje kochten,
dacht ik meteen aan ‘het schilderij’.
Zou het passen? In een Alto?
Toch duurde het nog een jaar
voor we een poging waagden.

Maar hoe we ook draaiden, propten,
wrikten, schoven en duwden;
‘het schilderij’ paste ook niet in een Suzuki Alto.
Dus wachtten wij op…
Ja, waarop eigenlijk?

Afgelopen week had ik er ineens genoeg van.
Michelle heeft een nieuwe bank
met een giga-lege muur erboven
die schrééuwde om ‘het schilderij’.
Tien minuten lopen van mij vandaan.

Al moest ik kruipen met ‘het schilderij’ op mijn rug;
het moest nú gebeuren.
Dat schilderij móest nu boven die bank.

Ik probeerde eerst mijn fiets als vervoermiddel.
Kruipen kon altijd nog.
Met ‘het schilderij’ balancerend op mijn trapper
begon ik aan mijn wandeling naar Michelle’s huis.

Afgezien van de kramp die ik kreeg in mijn armen
viel het eigenlijk wel mee.
Ik negeerde de verbaasde blikken van voorbijgangers
die zich waarschijnlijk afvroegen waarom ik
van de Ikea in Amsterdam-Bijlmer naar Nieuw-West kwam lopen
met een enorm schilderij op mijn fiets.
Wisten zij veel dat mijn wandeling maar tien minuten duurde.

Michelle stond klaar om ‘het schilderij’
vier verdiepingen naar boven te tillen
terwijl ik mijn verkrampte, trillende armen ontspande.
Daarna boorde ik twee gaten.
Et voilá!

Zo zie je dus jarenlang allerlei beren op de weg
en blijkt het uiteindelijk een fluitje van een cent.

Het heeft vier jaar geduurd
maar ‘het schilderij’ hangt.

Eindelijk!