23 was ik toen Michelle geboren werd. Daarmee schopte ze mijn planning danig in de war. Zo rond mijn dertigste had mij wel een verstandig tijdstip geleken. Met een papa erbij, een stationcar en een golden retrever en zo. Zo’n Blueband-gezinnetje.

Maar het liep anders en ik, piepkuiken van 23, werd moeder. In mijn eentje, zonder een cent te makken en in een flatje met maar één slaapkamer. Toch ging het allemaal prima, vooral omdat Michelle zo’n heerlijk makkelijk kind was.

En natuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Het was niet handig om te verhuizen met een huilende baby in de box, die me de hele nacht wakker gehouden had omdat ze tandjes kreeg. Het was ronduit lastig dat Mich altijd wel iets mankeerde. Als het ene verkoudheidsvirus verslagen was, kondigde het volgende zich al weer aan. Al die oorontstekingen, luchtweginfecties, rode vlekjes en bultjes. En altijd een snotneus, altijd koorts.

Het was niet altijd makkelijk om een verdrietig kind af te leveren bij het kinderdagverblijf. “Ik wil bij jou blijven, mama”. Dan worstelde ik me, met een knoop in mijn maag, de dag door. En aan het eind van de dag racete ik zo snel mogelijk naar het kinderdagverblijf om haar op te halen. En dat zij dan, lekker spelend, rondjes rende en riep: “Ik wil nog niet naar huis, mama!”

De zwemlessen, het wachten op de bloedhete tribune, een bibberend kind uit natte ‘kleren voor het afzwemmen’ peuteren. Het heen en weer fietsen naar de turntrainingen. Die keer dat ze zo ongelooflijk van haar fiets viel toen ik haar naar school bracht. Die keer dat ze op straat lag, met haar knie uit de kom, met haar been in een rare hoek, jammerend “Mama, mama, mijn knie!” Mijn maag draait nog om als ik daaraan denk.

Onze laatste ruzie, toen ze twaalf was. Omdat ze naar een feestje wilde waar ze absoluut niet heen mocht van mij. Huilend lag ze op bed, in haar mooie nieuwe shirtje. Mijn hart brak. Maar ze mocht niet.

Maar meestal was het ronduit leuk. Voorlezen op bed, alle Alladin-kussen die ik kreeg, samen Disney-films kijken onder een dekentje op de bank. Slapend in de auto na een dagje zee. Frietjes eten in bad.

Verjaardagsfeestjes. Met een huifkar vol vriendjes en vriendinnetjes onder de tunnel door. Het disco-feest toen ze tien werd en we de hele klas uitnodigden. ET én Free Willy kijken op tweede Kerstdag en zij maar lachen omdat ik altijd zo moet huilen van die films. Moederdag-ontbijtjes met zelfgemaakte cadeautjes en een kopje lauwe thee “Sorry, mama. Het is warm water uit de kraan. Ik mag niet met de waterkoker van jou”.

Samen dansen, ontelbare keren de slappe lach. Al die keren dat ik apetrots toekeek. Als ze weer eens op het erepodium stond bij een turnwedstrijd. Toen Oma 70 werd en ze zo prachtig ons gedicht voor las. Toen ze Idols won op haar lagere school. Haar optreden bij de Prisma Proms. Haar diploma-uitreiking van de middelbare school. Het behalen van haar rijbewijs. De uitreiking van haar bachelor. En straks die van haar master.

De vakanties naar Spanje met z’n tweeën. Of naar Texel met tante Tina, ome Nico en Esther. De stedentripjes van de laatste jaren. De musicalbezoekjes, bioscoopavondjes en onze ellenlange iMessage-gesprekken. En altijd en eeuwig weer die slappe lach als we samen zijn.

23 was ik toen ze geboren werd. En vandaag wordt zij 23.
Ik had er destijds alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen.
Dat we het wel zouden redden samen.
Maar dat het zó geweldig mooi zou zijn, had ik nooit durven dromen.

Lieve Michelle, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Het is een feest om jouw moeder te zijn! Luf joe xxx