Sinds Michelle’s 21ste verjaardag maakten we er een familietraditie van; elk jaar een stedentrip. Hoewel ik tijdens de reisjes met Michelle vergezeld word door het allerliefste wat ik heb, word ik toch altijd geplaagd door heimwee. Ik ben dol op vreemde steden bekijken maar aan het eind van de dag wil ik het liefst onder mijn eigen douche staan en in mijn eigen bed slapen. Met Frank en Spike in de buurt.
Toch doe ik het. Elk jaar weer een stedentrip. Met Michelle. Ik bekijk vreemde steden, slaap in vreemde bedden en sta onder vreemde douches. In 2013 waren we in Londen, in 2014 in Rome en in 2015 stond Barcelona op het programma. Met gemengde gevoelens keek ik er naar uit. Weg van huis gaan is zo moeilijk voor me. Maar aan de andere kant leek ‘even weg’ ook wel fijn. Even er tussen uit, na maanden van krankzinnige drukte op mijn werk en na het overlijden van tante Rietje.
Ik gaf me eraan over. In de wetenschap dat ik in goede handen ben bij mijn inmiddels volwassen dochter, die zoveel meer globetrotter is dan ik. Op mysterieuze wijze weet ze op elke luchthaven en in elke wereldstad haar weg te vinden. Ze regelde ook deze keer de goedkoopste vliegtickets en een AirBenB dat, ik had niet anders verwacht, zich pal om de hoek van de meeste bezienswaardigheden van Barcelona bevond. En natuurlijk had ze ook precies uitgevogeld hoe we, heel simpel, met de bus van het vliegveld naar ons BenB konden reizen. Kat in het bakkie. Het enige wat ik nog hoefde te doen, was mijn koffer pakken en blindelings mijn kind volgen.
En dat deed ik. Ik stapte in Barcelona uit het vliegtuig en volgde Michelle naar de bus die ons naar Playa de Catalunya bracht, waar de eigenares van onze BenB, Mina, ons opwachtte, samen met haar hond Lola. Ik keek toe hoe mijn ‘kleine kleuter van vroeger’ in vloeiend Engels de sleutels van ons tijdelijk onderkomen in ontvangst nam. Bovendien toverde ze een pakje stroopwafels uit haar koffer dat ze, als aardigheidje, heel lief aan Mina overhandigde. Wat een attent kind heb ik toch! Maar waarom had ík daar nou niet aan gedacht?
We struinden samen vier dagen door Barcelona. Ons elke dag verbazend over het heerlijke weer. Was het de eerste dag nog bewolkt (maar wel lekker warm), de overige dagen was het stralend weer. Met 27 graden Celsius pakten wij toch mooi een extra stukje zomer mee.
We beklommen de kathedraal, bekeken de Gaudí-huizen en brachten een bezoekje aan de Sagrada Familia, die we overigens zwaar overschat vonden. Eigenlijk vonden we het maar een lelijk gebouw. De lichtval binnen is mooi, maar door alle zuilen en puntige uitstekels vonden we het een sinistere kerk. Een tikkie angstaanjagend zelfs. Ook over La Rambla, waar iedereen het altijd over heeft, waren we niet dolenthousiast. Gewoon een middenberm van een drukke weg met kraampjes met souvenirs.
Maar we brachten een heerlijke middag door op het strand van Barceloneta, we genoten van de indrukwekkende Romeinse opgravingen, de prachtige kerken en de mooie pleinen. We brachten een bezoekje aan de oude synagoge en zagen zo ongeveer 150 kledingzaken van binnen. We wandelden uren door de smalle straatjes in de oude stad. Dwalend van pleintje naar pleintje. En we genoten van de sfeer. Want Barcelona heeft wel iets. Iets relaxed, iets ongedwongens.
We aten en dronken wanneer we daar zin in hadden, in kleine restaurantjes en eettentjes. ’s Avonds deden we een drankje in leuke barretjes en wandelden dan op ons gemak door een zwoele stad terug naar ons tijdelijke verblijf om de hoek bij La Rambla.
Maar na vier dagen waren we wel klaar met Barcelona. De laatste dag hebben we ons zelfs een tikkie verveeld. De tijd overbruggend tot ons vliegtuig vertrok, liepen we nog maar een keer over La Ramblas, terwijl het steeds bewolkter werd. Toen we uiteindelijk de bus naar het vliegveld namen begon het te regenen. En eenmaal daar aangekomen kwam de regen met bakken uit de hemel. Tijd om te gaan.
En toen zat ik daar. Op het vliegveld van Barcelona. 1500 kilometer van huis. Doodmoe en met gigantische wallen onder mijn ogen van vier nachten wakker liggen in een vreemd bed, met zere voeten van kilometers slenteren door Barcelona. Klaar om naar huis te vertrekken. Naar Frank, naar Spike, naar mijn eigen douche en mijn eigen bed.
Ik keek hoe de regen tegen de ramen kletterde en ik dacht wat ik altijd denk als ik bijna thuis ben.’Ach, ik had best nog een dagje willen blijven’. Gewoon. Omdat het vier hele relaxte dagen waren. In goed gezelschap. Dank je wel, lieve Mich! Volgend jaar weer!
Leuk is dat, ik geniet elke keer weer als je dit soort trips met Michelle maakt en hoe je het beschrijft. Nu wist ik natuurlijk al een flink aantal jaren hoe je ongeveer in elkaar zit, maar je elke keer weer laat je zien wat een geweldig mooi en goed mens je bent.
Zullen we ruilen van kind? Die van mij is niet naar het buitenland te branden…
Euhm, nee, doe toch maar niet. Ik ben toch wel aan hem gehecht… Net zoals jij aan Michelle… Wat een pracht mensenkind heb jij toch op de wereld gezet..
Wat tof om zo’n trip te maken met je dochter!
Wat geweldig dat jullie dit samen ieder jaar doen!!
Wat fijn dat je dit samen met je dochter kan doen. Zo’n band heb ik helaas niet, dat ik mezelf dit zie doen met mijn moeder. Jammer. Nu ik zelf moeder ben geworden, hoop ik des te meer dat ik dit soort dingen juist wel doe! En mijn zoon heeft zich al bewezen als globetrotter. Met 10 maanden oud is hij vrijwel elk moment blij en vrolijk geweest tijdens onze roadtrip door Amerika van een maand. Dat belooft veel goeds.
Ik heb dat ook een aantal jaar gedaan met mijn moeder (maar dan naar wereldsteden in Nederland) toen mijn vader nog niet met pensioen was. Erg leuk zo samen.
Je hebt er weer een mooie compilatie van gemaakt.
Prachtig die band die jullie hebben! Houden zo, of je nou een stedentrip doet of niet!!!
Barcelona was niet zo besteed aan ons, om 22.00u ‘savonds de fonteinen uit en ’n drankje op de Ramblas was behoorlijk aan de prijs.
Probeer ook eens Stockholm of Dublin, erg leuk