Het had een prachtige vakantie moeten worden voor Michelle en Robby. Michelle had een complete roadtrip door Zuid Italië gepland. Op de Michelle-manier, wat betekent dat je heel erg veel kilometers maakt en heel erg veel moois ziet. Wie had kunnen bedenken dat Boefje op hun tweede vakantiedag dood zou gaan? Compleet onverwachts, door een acute darmontsteking. Toen ik het verschrikkelijke nieuws hoorde, móest ik Michelle wel bellen. We konden toch niet twee weken lang doen of alles in orde was? Dat zou ze me nooit vergeven. Dus belde ik. En 1500 kilometer van me vandaan hoorde ik haar hartje breken.

Mich en Robby gingen dapper door met vakantie vieren. Hoewel van vieren geen sprake meer was. Maar naar huis komen was zinloos. Daar kregen ze Boefje niet mee terug. En twee weken vakantie doorbrengen in een leeg huis, zonder Boef, was ook geen aantrekkelijk idee. Dus trokken Mich en Robby verder door Italië. Ergens bij Palinuro lieten ze een heliumballon in de vorm van een hondje los. Met kaartjes voor Boef er aan. Om er daarna het beste van te maken.

Wij relativeerden ons ondertussen te pletter thuis. Want natuurlijk; het is ‘maar’ een hondje. Een hondje dat weliswaar een veel te kort maar wel een prachtig leven heeft gehad. Terwijl de meeste chihuahua’s hun leven slijten in een wandelwagen of handtas, leefde Boef als een echte hond. Bos, strand, stedentrips. In de auto, de bus, de tram, de trein en op de fiets. Boef is overal geweest en heeft van alles gezien. Ons vrolijke Boevekontje. Maar verdrietig blijft het.

En zo werd het dan toch 17 september. De dag dat Michelle en Robby thuiskwamen. En Michelle’s 24ste verjaardag. Mixed emiotions. Ik was blij dat ik haar gebeld had. Dat ze het al wist. Ik moest er niet aan denken om haar nu nog te moeten vertellen dat haar lieve kleine vriendje er al twee weken niet meer is. Maar ik vond het verschrikkelijk dat ze thuis kwam in een leeg huis.

Daar stond ik dan. Op Schiphol. Ik stond hier wel vaker. De laatste keer nog met Boefje, die vol verwachting naar de schuifdeuren keek alsof hij wist dat zijn vrouwtje er aan kwam. Maar Boefje is er niet meer. Nu had ik alleen een doos tissues bij me. Want ik ken mezelf.

En toen waren ze er. En kon ik mijn dappere dochter eindelijk vasthouden en haar die grote knuffel geven die ik haar al twee weken zo graag wilde geven. Mijn jarig Jetje met haar gebroken hartje. En natuurlijk redt ze het wel. Ze heeft Robby, ze heeft ons, ze heeft zo veel lieve mensen om zich heen; het komt wel goed. Mijn grote dochter. Maar soms zou ik willen dat ze nog steeds 4 was in plaats van 24. En dat ik verdriet nog goed kon maken met een pleister, een kusje en een knuffel.