Verjaren blunders? Volgens mij wel. Dus kan ik, bijna twintig jaar na dato, een van mijn grootste blunders wel delen. Ter lering en vermaak.

Lang, lang geleden fietste ik elke dag met mijn dochter in het fietsstoeltje naar de plaatselijke kleuterschool. Op een dag waren er naast het kleuterschooltje stratenmakers aan het werk. Toen ik langsfietste werd ik door een van de heren enthousiast gegroet. Het bleek iemand te zijn die ik kende; Cedric, de beste vriend van Harry, met wie ik vroeger regelmatig ging stappen.

Contact met Harry had ik allang niet meer. Zo ging dat destijds, in het pre-Facebook-tijdperk. Je verloor elkaar gewoon uit het oog en dat was dat. Ik zwaaide enthousiast naar Cedric, zette dochterlief af op school en fietste naar mijn werk.

Iedere dag, wanneer ik mijn kleuter naar school bracht, groette Cedric vrolijk en ik zwaaide even vrolijk terug. Het verbaasde me dat Cedric als stratenmaker werkte. Ik wist nog dat hij goed kon leren en had wel verwacht dat hij was gaan studeren of zo. Maar ach, zelf kon ik ook best goed leren en toch fietste ik iedere dag naar mijn lullige kantoorbaantje. Zo gaat dat soms. Dus écht vreemd vond ik het niet.

Na een week zwaaien, groeten en roepen besloot ik toch eens een praatje te maken met Cedric. Op mijn vrije dag groette ik Cedric, zette ik mijn kind af op de kleuterschool en op de terugweg stopte ik naast Cedric om eens even bij te kletsen.

We maakten een gezellig praatje. Over het weer, zijn werk en mijn dochter. Tot ik uiteindelijk vroeg ‘Zie jij Harry nog wel eens?’ Cedric keek me verbaasd aan ‘Harry?’ vroeg hij. ‘Ja!’ hielp ik hem ‘Harry. Je weet wel. Jouw vriend destijds. Waar wij altijd mee gingen stappen.’ Cedric schudde resoluut zijn hoofd ‘Ik ken helemaal geen Harry.’

Ineens kwam het gruwelijke besef dat deze stratenmaker helemaal niet was, wie ik dacht dat hij was. Het was Cedric helemaal niet. Ik had een week lang naar een wildvreemde lopen zwaaien. Blozend heb ik me uit de voeten gemaakt, terwijl ik iets stamelde van ‘Ik dacht dat je iemand anders was’. En ik weet nog dat ik net zo lang omfietste tot de stratenmakers klaar waren zodat ik ‘Cedric’ niet meer onder ogen hoefde te komen.

Twintig jaar later lach ik erom. Ach ja, het zou járen duren voordat ik niet zo gruwelijk verlegen meer was. Twintig jaar later snap ik het pas: ik had gewoon ongelooflijk sjans!