Wij zijn kleinbehuisd. Als je woont op 47m2 moet je opruimen, uitzoeken en weggooien. Spullen die we niet gebruiken verhuizen we naar de berging. Maar aangezien de ruimte daar ook beperkt is, moet ook daar opgeruimd en weggegooid worden. Ik word zo langzamerhand een kei in selectief bewaren. Je kunt nou eenmaal niet elk knutselwerkje van je kind, elk puzzeltje en elk knuffelbeestje bewaren. Ik hanteer inmiddels het fifo-systeem. First in, first out. Dus de oudste spullen gaan het eerst weg. Mijn spullen dus.

En zo stond ik op een middag weer eens te graaien in de doos met mijn kinderspeelgoed. In de grote doos zit mijn barbiekoffertje, met barbies, schoentjes en kleren. Wat boeken, wat knuffeltjes, een kleine lappenpop met kleertjes die mijn moeder gebreid heeft. En Nathalie.

Nathalie is een enorme babypop. Ik zal een jaar of zeven geweest zijn toen ik haar kreeg. Ze zat bovenop een schap in de Hema, met een rood hesje aan. Een échte babypop. Net zo groot als een flinke baby. Met een bos dik blond plastic haar en knalblauwe ogen, die dicht vielen als je haar op haar rug legde. Mijn eerste kind eigenlijk. Want ik nam mijn taak als poppenmoeder heel serieus. Dat bleek ook wel uit de naam die mijn poppenkind kreeg. Nathalie. Geen Pop. Geen Fientje. Geen Trees. Nee; Na-tha-lie.

Ik reed rond met Nathalie in de poppenwagen en verschoonde haar luiers. Ze zat bij me op schoot en ik zeulde uren rond met Nathalie. Dat hoorde zo want Nathalie was mijn kínd. En nu, veertig jaar later, stond ik met Nathalie in mijn armen in mijn Amsterdamse berging. Ik bekeek haar nog eens goed. Haar blonde haren waren stoffig en boven haar ogen zaten nog sporen van blauwe oogschaduw. Schijnbaar heeft Nathalie ooit een feestje gehad.

Nathalie is eigenlijk best groot, bedacht ik me. Ze neemt een hele hoop ruimte in beslag. Misschien werd het tijd om afscheid te nemen van Nathalie. “Wat denk jij, Nathalie?” vroeg ik haar. “Wordt het niet eens tijd dat jij op jezelf gaat wonen?” Onbewogen keek ze me aan met haar knalblauwe ogen. Rond haar mond dat kleine glimlachje. Nathalie was altijd al een tevreden kind.

Even overwoog ik nog om Nathalie haar kleertjes uit te trekken. Ze droeg een broekje en een truitje die ooit nog van Michelle geweest waren. Maar ik heb nog meer babykleertjes van Michelle bewaard. En ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Nathalie in haar blote kont op straat te zetten. Dus mocht ze haar broek en trui houden.

Voor de laatste keer liep ik de deur uit. Met Nathalie op mijn heup. Voorzichtig zette ik haar op de grond naast de kliko. Nog een aai over haar bol. Nog een kushandje. Gek genoeg vond ik het toch een beetje treurig. Dag Nathalie! Pas je goed op jezelf?

Toen ik tien minuten later bij de kliko kwam, met een nieuwe doos afval, was ze verdwenen. Mijn Nathalie is de wijde wereld in. Ik hoop dat ze mooie avonturen beleeft. En nieuwe vrienden maakt. Maar ik ben ook een tikkie bezorgd. Ze zal toch niet meteen een coffeeshop induiken? Of in handen van een loverboy vallen? Je hoort zulke nare dingen tegenwoordig.
Het blijft toch je kind, hè?

Op de foto: Michelle en Nathalie in 1993.