‘Heb je wel eens gekke vragen gehad tijdens een sollicitatiegesprek?’ vroeg Wieb. En mijn antwoord werd zo lang dat ik besloot er een logje van te maken. Gekke vragen heb ik eigenlijk nooit gehad. Wel een bizarre sollicitatie. Mijn eerste sollicitatie naar een administratieve functie was als telefoniste bij Staatsbosbeheer in Breda.
Ik was 18 en de locatie waar het kantoor van de boswachters zich bevond was een grote villa, prachtig gelegen in het Mastbos in Breda. Maar door een wegafsluiting was die locatie op het tijdstip van mijn sollicitatiegesprek lastig bereikbaar. Gelukkig was mijn vader zo lief me met de auto weg te brengen en op me te wachten zodat ik ook weer met hem mee naar huis kon, na het gesprek.
De eerste vraag die mij tijdens het gesprek gesteld werd was ‘Hoe ben je hier?’ Niet zo vreemd gezien de slechte bereikbaarheid. ‘Mijn vader heeft me gebracht’ antwoordde ik. ‘En waar is hij nu dan?’ was vraag twee. ‘Ehhh. Op de gang’ stamelde ik. Waarop de mannen met wie ik het gesprek had riepen: ‘Laat die man binnenkomen!’.
Aarzelend stak ik mijn hoofd om de hoek van de deur en zei ‘Pap? Ze vragen of je binnen komt.’ Mijn vader had natuurlijk beleefd kunnen weigeren en kunnen zeggen ‘Ik wacht hier wel’. Maar zo was hij niet. Hij liep bij voorkeur plaatsen binnen waar kijkers niet gewenst waren om eens op zijn gemak rond te kijken. Keukens van Chinese restaurants bijvoorbeeld. Of fabriekshallen. Meestal werd-ie weggestuurd dus hij liet de buitenkans om in deze prachtige villa rond te kijken niet onbenut.
En zo had ik mijn eerste sollicitatiegesprek terwijl mijn vader naast me zat. Gezellig aan de koffie. Van het gesprek weet ik niets meer. Maar ik werd wél aangenomen. Ik heb nooit geweten of het kwam door mijn geweldige sollicitatie of door het feit dat mijn vader erbij was. Een beer van een kerel; twee meter lang, een meter breed en met handen als kolenschoppen. Die wil je niet boos maken natuurlijk.
Toch gok ik op het eerste. Al was het alleen maar omdat ik zo’n lief gedichtje kreeg toen ik daar weg ging.
Da’s wel een heel leuk gesprek ja, met een fijne afloop.
Solliciteren met je vader naast je. Dan kan je ook alleen maar eerlijk antwoorden. ‘
Wat een leuke logje. En dat gedichtje: tof. Hoe lang heb je er gewerkt?
Ik weet dat ik nog wel eens een sollicitatiegesprek met een chauffeur had en die had zijn moeder bij zich. Omdat ik hem eigenlijk best wel zielig vond heb ik hem aangenomen in de hoop dat hij ooit onder het juk van zijn moeder af zou komen 🙂
LOL. Dat is inderdaad bijzonder en ook grappig ; ) Een sollicitatiegesprek met je vader naast je. Het lijkt me niet ideaal.
Das wel de mooiste referentie die je kan krijgen. Mooie gesprek zeg! Ik heb een keer 3 kwartier over fotografie gesproken terwijl ik daar niet voor solliciteerde. EN werd aangenomen. Zijn reden; als je wil werken om je hobby te onderhouden dan is dat genoeg reden om hard te werken.
Fijn dat het een goede afloop had! Het lijkt mij behoorlijk ongemakkelijk om een van mijn ouders naast me te hebben tijdens een sollicitatiegesprek.
Off Topic, Michelle heeft toch wel een foto van haar handtekening gemaakt. Mij staat vaag iets bij van Michelle op het laddertje.
Haha leuk om te lezen. Ik schreef tijden terug over mijn 3 bizarste sollicitaties ooit. Ik heb er zeker wat voorbij gehad. Blij dat ik uit het sollicitatieproces ben 😉