In ons vorige huisje had ik, op ons ienieminie balkonnetje, een ienieminie loungebankje staan. Loungebank 1.0. Ik was dol op mijn bankje. Maar het in elkaar zetten was zo’n klus geweest dat ik het bankje heb laten staan toen we gingen verhuizen. De stoeltjes en het tafeltje die ik na de verhuizing kocht waren prima maar nooit echt je-van-het. Ik miste mijn bankje. Dus met de lente voor de deur, besloot ik een nieuw bankje te kopen. Afgelopen maandag werd er een grote doos bezorgd met daarin alles wat je nodig hebt om een lekker loungebankje te bouwen.

Ik had natuurlijk geduldig kunnen wachten tot mijn vrije dag met het in elkaar zetten van het bankje. Maar het woordje ‘geduld’ komt in mijn woordenboek niet voor dus ik moest en ik zou op maandagavond laat na het eten mijn bankje nog even in elkaar zetten. Nou ben ik – door al mijn verhuisperikelen – een kei in het monteren van allerlei meubelstukken. Met twee vingers in mijn neus en één hand op mijn rug zet ik – desnoods geblinddoekt – de meubelstukken van bijvoorbeeld de Zweedse meubelgigant in elkaar. En aangezien ik nu ruimte genoeg had om mijn bankje te monteren, zou dat natuurlijk een fluitje van een cent zijn.

Maar toen het een uur later donker werd, had ik pas drie delen van het bankje aan elkaar geschroefd en zat ik te kijken met een raar gevormd verbindingsstuk dat ik met geen mogelijkheid vastgeschroefd kreeg. Teleurgesteld ging ik naar binnen en liet mijn bankje voor wat het was.

De volgende avond ging ik met frisse moed weer aan de gang. Ik ontdekte pas na een klein half uur dat de schroef in het rare verbindingsstuk andersom moest. Toen paste het wel. Daarna moest ik twee panelen in het bankje klikken. ‘Click’ stond er op het plaatje in de handleiding. Dat leek simpel. Maar hoe hard ik ook duwde; er deed niets ‘click. Ik sloeg met de muis van mijn hand. Ik klemde het bankje tegen mijn boezem en probeerde zo de panelen vast te duwen. Ik schopte er tegenaan. Maar geen ‘click’.

Mijn geduld voor die hele week was de avond daarvoor al lang en breed opgebruikt. Dus ik vloog briesend naar binnen en haalde een hamer en een pannenlap. Met de pannenlap ter bescherming tegen het plastic probeerde ik met de hamer de panelen op hun plaats te rammen. Er gebeurde niks, nada, noppes. De enige ‘click’ die ik hoorde was die in mijn hoofd. Toen mijn gezonde verstand weer terug kwam.

‘Wacht!” sprak ik mezelf streng toe. “Zie jij een hamer op de handleiding staan? Nee! Dus waarom sta je dan met een hamer te rammen?” Ik moest aan mezelf toegeven dat dat toch wel een érg goed punt was. Zo moeizaam hoorde het niet te gaan. Ik bekeek mijn losse onderdelen nog eens goed en ontdekte dat ik de verkeerde panelen vast probeerde te klikken. De juiste panelen klikten simpel vast. Net voor het dinsdagavond helemaal donker werd, schroefde ik – mezelf bij lichtend met mijn telefoon – de laatste schroeven vast. Mijn bankje was klaar.

Loungebank 2.0

De dag erna kelderde de temperatuur tot een schrale 10 graden en er waaide een koude wind. Dat bleef de hele week zo. Dit weekend kwamen er zelfs hagelbuien en natte sneeuw voorbij. Van achter het raam kijk ik nu naar mijn bankje. Wat is-ie mooi! Wat zal hij lekker zitten! En ik tel nachtjes. Het wordt beter weer. Echt! Nog twee nachtjes slapen…