Op een luie zondag besloten we eens lekker makkelijk uit eten te gaan. De Chinees zou het worden. En niet onze ‘vaste’ Chinees; deze keer zouden we ‘vreemd gaan’ en bij de concurrent gaan eten. We belden om een tafeltje te reserveren om 18.00 uur en keurig op tijd schoven wij aan.

Onder het genot van een drankje bekeken we de menukaart en besloten te gaan voor een of ander rijstgerecht voor twee personen. We gaven onze keuze door en leunden tevreden achterover. Ondertussen stroomde het restaurant vol. Slim van ons om van te voren te reserveren! Het voorgerecht werd vlot geserveerd. Iets soeperigs en mini loempiaatjes. Niet echt mijn favoriet maar ik had honger dus at ik van allebei de helft. Daarna was het wachten op wat komen ging.

Maar er kwam helemaal niets. Geen tweede drankje en geen hoofdmenu. Wij wapperden veelvuldig met onze bestelvinger maar niemand reageerde. Ook naast ons bleven de tafels akelig leeg en begonnen de klanten ongeduldig te worden. Om half acht kreeg ik kriebels van het lange stilzitten dus besloot ik even naar het toilet te lopen dat er overigens keurig uit zag. Dat dan weer wel. Maar ik had inmiddels toch wel weer honger. En dorst.

Terug bij ons tafeltje bleek Frank een drankje voor zijn neus te hebben. Hij wel. Ongevraagd was er een biertje voor zijn neus gezet, aangeboden door het huis, voor het lange wachten. Ik kreeg niks. Maar aan de tafel naast ons werd eten geserveerd. Zij waren na ons binnen gekomen maar hun bestelde maaltijd was misschien sneller te bereiden? Wij kregen hoop. 

Om tien voor acht werd de maaltijd geserveerd bij de tafel achter ons. Ook deze mensen waren ver na ons binnen gekomen. “Sorry, hoor.” zeiden ze tegen ons en begonnen te eten. Wij verder nog twintig minuten straal genegeerd. Om tien over acht gebeurden er drie dingen tegelijk. Achter me hoorde ik een ping-geluid. ‘Ah! Ons eten!’ grapte ik. En tegelijkertijd ontplofte Frank. Mijn grapje én het ping-geluid gingen verloren in het geluid van Frank’s boze stem, die – wederom met zijn bestelvinger in de lucht – luid en duidelijk door het restaurant riep “Afrekenen graag!” Et voilá! Ineens hadden we alle aandacht.

“Maar jullie eten is klaar.” zei de dame van het restaurant. “Wij willen graag afrekenen.” zei Frank weer. “Maar jullie eten is nú klaar.” probeerde de dame weer. Maar Frank hield vol. “Afrekenen graag, wij gaan nu weg.” De dame van het restaurant begon een tikkie geïrriteerd te raken. “Nou, eet dan maar van het huis” zei ze “dan hoeven jullie niet af te rekenen.” Waarmee ze totaal voorbij ging aan het principe. Wij willen niet gratis eten. Wij willen gewoon betalen. Maar we willen ook service. Een beetje vriendelijk behandeld worden. Dan geven we nog fooi ook. 

Frank hield voet bij stuk. “Nee, we willen afrekenen, we gaan weg” Toen ontplofte de dame van het restaurant. “Nou! Ga maar weg dan!” schreeuwde ze “Jullie mógen niet eens meer afrekenen!”. 

Oh. Nou. Prima, dan. Wij stonden op en trokken onze jassen aan. Frank bood zijn excuses aan aan de overige gasten, ik wenste hen een smakelijke voortzetting en met opgeheven hoofd verlieten wij het pand. 

Terwijl we weg liepen, keek ik af en toe om. Ik verwachtte min of meer dat de kok zwaaiend met messen achter ons aan kwam. Gelukkig bleef de straat leeg. Om half negen zaten we eindelijk aan tafel. Bij de snackbar om de hoek. Heerlijk eten. Vriendelijke bediening. Prima service. We hebben fooi gegeven. Uiteraard.

Wat doe jij als de service of het eten niet naar je zin is in een restaurant?