Eind vorig jaar kreeg ik van mijn moeder haar oude naaimachine cadeau. Ik maakte er zo moeiteloos kussenslopen en pyjamabroeken mee dat ik me toen al voornam om het jaar daarop een zomerjurkje te maken. Maar het was november, de zomer was nog ver weg en de naaimachine verhuisde naar de berging. En uit mijn systeem. Tot het augustus werd en we een gigantische hittegolf kregen.

In een winkeltje in het dorp zag ik een zomerjurkje hangen. Zo’n heerlijk zonnejurkje van soepel vallende stof. Lekker luchtig. Precies wat je nodig hebt op hele warme dagen op je balkon. Een balkonjurk, zeg maar. Ineens herinnerde ik me mijn vage plan om een jurkje te maken. En ik kreeg een briljant idee! Als ik nou dat jurkje kocht en het na tekende op een lapje stof dan kon ik makkelijk zelf zo’n jurkje maken. En het originele jurkje zou ik weer terugbrengen naar de winkel. Dan was ik lekker een stuk goedkoper uit dan de € 20,- die ze durfden te vragen voor zo’n simpel jurkje.

Fluisterend bracht ik mijn verkering op de hoogte van mijn snode plannen voor we de winkel in stapten. ‘Ik ga dus niet passen, hè!’ siste ik hem toe. ‘Dat jurkje moet mee naar huis zodat ik ‘m na kan maken’. De verkoopster luisterde geduldig naar mijn gespeelde twijfels. ‘Hij is wel een beetje kort. En dat decolleté.. ik weet niet..’ mompelde ik. ‘Pas ‘m anders even’ opperde ze vriendelijk. Ik veegde theatraal over mijn voorhoofd en klaagde dat het veel te warm was om te passen. ‘We hebben hele ruime paskamers, hoor!’ meldde de verkoopster. Mijn verkering deed, met zijn slechte korte termijngeheugen, nog even een duit in het zakje. ‘Ja, joh! Pas ‘m nou even. Da’s toch zo gebeurd?’

Ik zette vervolgens een acteerprestatie neer waar menig Oscar-winnaar jaloers op zou zijn en wist beiden te overtuigen dat ik écht niet in staat was om het jurkje te passen. Zo warm! Poe! Zweet! Bah! Vijf minuten later stond ik buiten. Met jurkje. En de bon voor als ik wilde ruilen. En dat deed ik. Maar pas nadat ik het jurkje nagetekend had op een lapje stof van de markt.

Mijn naaimachine from hell werkte redelijk mee al moet ik het spoeltje nog steeds met de hand opwinden. Maar wie denkt dat dat veel tijd kostte, kan ik gerust stellen. Dat viel wel mee. De draad in de naald krijgen! Dat duurde pas lang! Maar ik prutste vastberaden door et voilá! Toen had ik een balkonjurk!

Ik was zo tevreden over het resultaat dat ik het aandurfde om in mijn balkonjurk boodschappen te gaan doen. Sterker nog; ik ging er zelfs mee naar een restaurant want met hoge hakken er onder leek het jurkje meer op een baljurk dan op een balkonjurk. Maar de échte goedkeuring moest nog komen. Die van mijn moeder. Want als er iemand is die verstand van heeft van kleding maken, is zij het.

Toen de hittegolf voorbij was, ging ik op bezoek bij mijn moeder. In mijn balkonjurk. Met een vestje er over. Mijn moeder voelde eens aan de stof, bekeek mijn broddelwerk uitvoerig van dichtbij en knikte toen goedkeurend. ‘Zo’n jurk had ik ook wel willen hebben toen het zo warm was’ zei ze.

Een groter compliment kun je niet krijgen! Dus kroop ik afgelopen week weer achter de naaimachine en stuurde een homemade balkonjurk naar haar op. Ik hoop dat ze ‘m op tijd ontvangt. Want dinsdag wordt het 32 graden in Brabant. Kan mijn moeder lekker in de tuin zitten. In haar balkonjurk.