We sms’ten en belden al een tijdje, mijn verkering en ik, toen hij mijn verkering nog niet was. We waren gewoon vrienden en we hadden allebei een gebroken hart. Dus probeerden we elkaar een beetje moed in te praten en elkaar uit de put te halen. ‘Laat die vent toch! Hij is knettergek’ zei hij. En ik zei: ‘Joh! Ze komt wel weer terug’ En we besloten de eenzame Kerst van 2004 dan maar samen te vieren.
In januari 2005 spraken we af in Amsterdam. Hij haalde me op van het Centraal Station en we wandelden samen door de stad naar zijn eeuwenoude huurappartement aan de Amstel. En vol enthousiasme vertelde mijn toen-nog-niet-verkering over zijn stad. ‘Hij is eigenlijk best wel leuk’ dacht ik terwijl hij vertelde over de bouw van de Noord-Zuidlijn die begonnen was in 2003.
Charmant probeerde Frank de deur van zijn appartement open te doen om mij voor te laten gaan. Maar het halletje voor zijn voordeur was zo klein dat hij daarvoor op de trap naar de bovenburen moest gaan staan en voor mij langs moest reiken om de deur van slot te doen.
Maar binnen staarde ik vol bewondering naar de eeuwenoude balken in het plafond terwijl Frank vertelde dat het huis zó scheef liep, dat hij elke ochtend zijn bank opnieuw tegen de muur moest schuiven. En terwijl hij dat vertelde, probeerde hij, aandoenlijk onhandig, een te groot doosje met theezakjes uit zijn te kleine jaszak te halen. Een beetje verlegen zei hij ‘Ik wist niet meer of je thee of koffie drinkt dus ik heb nog snel even thee gekocht’. Dat vond ik zó schattig dat ik als een blok voor hem viel.
De rest is geschiedenis. We kregen verkering, daar aan die Amstel. Ik verhuisde naar Amsterdam. Toen terug naar Breda. En wéér naar Amsterdam. Samen verhuisden we in 2016 naar een dorp in Noord Holland zodat ik nooit meemaakte dat de Noord Zuidlijn in Amsterdam echt af was. We maakten een hoop lol, we maakten een hoop ellende mee. Maar bijna zestien jaar later is hij nog steeds mijn verkering omdat er na de optelsom onderaan de streep nog steeds veel meer plussen dan minnen zijn.
En al die jaren al draait mijn verkering vaak keihard ‘ons’ liedje. Omdat het hem doet denken aan toen. Aan toen we elkaar net kenden. Lief, toch? Al moet ik eerlijk zeggen dat ik het niet helemaal eens ben met zijn keuze voor ‘ons’ liedje. Want om nou te zeggen dat het heel romantisch is…. Nee, niet echt.
En mocht je nog een kleine vier ton en wat los geld hebben liggen; het appartement van toen (50m2) staat te koop voor € 429.500,-.
Zo lief dit! Echt leuk om dit te lezen.
Ach, een verschrikkelijk nummer, maar daar gáát het om hé! Het gáát om die optelsom die in de plus eindigt. En het romantische verhaal natuurlijk, dat vergeet je nooit. Oók niet na 60 jaar weet ik uit ervaring. Relaties zonder minnen bestaan niet , daar hoor je hooguit in toespraken bij crematies over, en dan mag het al kijkt iedereen daar wel doorheen.
Mooi stukje. En hahaha, dat liedje.
En wat een prijs zeg voor 50 m2.
Wat een geld pfff. Het nummer ga ik ook even niet aan zetten. Wel lief van die thee. Toen ik Vriendjelief binnen uitnodigde zei hij heeel timide ik lust geen koffie. Ik heb ook thee, toen durfde hij neit meer te zeggen dat hij dat bocht uit zakjes ook niet moet. Wat een mooie blogpost over je vent zeg!
Oh, wat een lief verhaal zeg! Mooi!
Vanaf de eerste klank dacht ik, gelukkig, de man is niet helemaal perfect.
Mooi dat het onder de streep nog steeds goed is
Het nummer is zo fout dat het mooi is 🙂 Al lezend zat ik mee te rekenen en zei regelmatig ja klopt. Leuk is dat dat ik jullie hele relatie digitaal heb meegemaakt en gelukkig ook kennis gemaakt in het eggie.
En ach niemand is perfect. Weet nog toen ik Hill leerde kennen dat het gelijk klikte, maar ik was haar maatje niet (qua postuur). Ze vertelde dat aan haar beste vriendin en die reageerde, Vind je hem leuk, ja zei Hill . Nou dan leg je hem toch overdwars dan is hij ook breed. Qua postuur dan misschien niet haar maatje, maar wel 32 jaar lang beste maatjes geweest.
Wat een geweldig verhaal! Echte liefde, hè. Dan maakt postuur niet meer uit.
Wat een prachtig en lief verhaal! En mooi dat appartement. Helaas iets te klein én vooral te duur….zou dolgraag terugwillen naar Amsterdam maar die huizenprijzen. Er worden zelfs kamers van 10m2 verkocht voor Euro 125.00. Woon nu sinds eind januari in ‘s Hertogenbosch en zelfs hier is de prijs per m2 soms al Euro 5.000 en in hartje stad nog veel meer…..
Wat ontzettend mooi! Grappig hoe dat kan gaan, iets kleins waardoor je volledig voor iemand valt. Gelukkig dat het nog altijd werkt!
Tjee zeg ze durven wat te vragen voor die schoenendoos. En wat fijn dat na al die tijd de optelsom nog steeds een positief resultaat oplevert 😉 Tja, en dat liedje zullen we hem maar vergeven
Wat een super lief stukje! Fijn he, zulke lieve en mooie herinneringen. Juist in tijden ook dat het minder goed gaat.
Ach en dat ‘ ons liedje’ verhaal hebben wij met onze eerste film, waarbij we het nooit eens zijn :’)