Ik ben mijn weblog begonnen toen ik van de verkering een digitale camera cadeau kreeg. Ik was als een kind zo blij! En ik kreeg meteen het fan-tas-tische idee om een website te maken over mijn dochter. Dan kon haar familie aan de andere kant van het land ook lezen hoe het met haar ging. Daar begon het mee. En het had iets magisch. Dat je een stukje typte, hier en daar wat klikte. En bam! Dan stond het op internet. Ik had zo’n enorme computer nog, met een beeldscherm met zo’n grote toeter aan de achterkant. Hij stond in de kast onder trap, zodat ik als een soort Harry Potter mijn verhaaltjes typte. Avonden aan een stuk.
Ik vond het zo geweldig dat ik iedere dag wel iets schreef. En als ik niks wist te verzinnen, dan plaatste ik gewoon een mop. Ik rommelde maar wat aan en strooide lustig met bewegende gifjes, gejatte plaatjes en allerlei andere ongein. Voor de familie, dacht ik. Ik viel dan ook bijna van mijn stoel van schrik toen de eerste reactie van een vreemde binnen kwam en ik me ineens realiseerde dat iedereen mee kon lezen. Maar erg veel kon me dat eigenlijk niet schelen. Ik was in de veronderstelling dat er nauwelijks mensen zouden zijn, die de moeite namen mijn stukjes te lezen.
Toch kwamen er vaker reacties binnen van vreemden. Sterker nog; in de loop der jaren heeft er een ware verschuiving plaats gevonden. Mijn familie leest wel (Hoi! 🙋♀️) maar reageert amper. De reacties komen nu van ‘vreemden’ die op een of andere manier op mijn weblog terecht gekomen zijn en nooit meer weg zijn gegaan. Door het over en weer lezen van elkaars logjes ontstond een soort vriendschap met mensen in binnen- en buitenland die ik niet eens écht ken. Maar je leest zo veel over elkaar. Over werk, over kinderen, over huisdieren. Over wat hen bezig houdt en hoe ze over dingen denken. Dat maakt dat je die vreemde mensen toch best goed leert kennen.
En héb je er ook wat aan? Ja, ik vind van wel. Mijn weblog is voor mij een soort dagboek. Soms dwaal ik door mijn eigen archief en kom ik dingen tegen die ik eigenlijk allang vergeten was. Of ik probeer me te herinneren wanneer iets ook alweer gebeurde. Dan is de zoekfunctie op mijn weblog een uitkomst! Bovendien heb ik al meerdere malen gemerkt hoe hartverwarmend de reacties zijn als er iets tegenzit in het leven. De steun als er grote rampen gebeuren, doet echt goed en de felicitaties van mijn lezers als er iets te vieren valt, maken het feest pas echt compleet.
Daarnaast vind ik het heel leerzaam. Het kan nooit kwaad om te lezen hoe andere mensen over dingen denken. En dingen soms vanuit een ander standpunt zien. En je steekt er ook nog eens wat van op. Want door het jarenlang gepruts met mijn eigen weblog, ben ik binnen het mini-bedrijfje waar ik werk, de enige die onze website bij kan houden. Als ze me ooit durven te ontslaan, zet ik gewoon onze bedrijfspagina op zwart. Ha! Wie had dat ooit gedacht, toen ik in 2005 mijn eerste mop op internet plaatste!
Mijn manier van schrijven is veranderd, de afgelopen jaren. Ik plaats geen moppen meer. Soms schrijf ik wel eens iets met inhoud (kuch). Maar als ik echt niks te melden heb, houd ik gewoon mijn mond. Ook jat ik geen plaatjes meer. Ik maak alle foto’s zelf. Soms slecht, soms goed. Maar ze zijn allemaal van mij. Over privacy heb ik me nooit zo druk gemaakt. Ik roep nog steeds bij alles ‘Ach, die paar lezers die ik heb’. Bovendien kennen jullie mij (en mijn hele familie) allemaal al zo lang! Goede vrienden onder elkaar en zo, toch?
Statistieken, zoekwoorden en al dat soort dingen, daar doe ik niet aan. Ik hoef niet zo nodig heel veel lezers. Ik ben blij met het kleine groepje trouwe lezers dat ik heb. Dus kijk ik eigenlijk nooit naar de cijfertjes achter mijn weblog. Ergens begin 2020 dacht ik nog wel “Hé! In maart bestaat mijn weblog 15 jaar!”. Het leek me een goed idee om daar een logje over te schrijven. Dat idee verdween ook meteen weer en pas halverwege juni of dacht ik er weer aan. Te laat! Gemiste kans.
Dit jaar zag ik de teller van gepubliceerde logjes langzaam richting de 1000 kruipen. Ook leuk!
“Dan schrijf ik dáár een logje over!” dacht ik.
Guess what? Weer vergeten.
Dus, nou ja. Hier is-ie dan! Logje 1003. Hoera!
En dank jullie wel voor het achterlaten van 8.395 lieve, leuke, grappige en mooie reacties!
Die maken het pas écht de moeite waard! ❤️
*bijschrift bij de foto: mijn computerhok in 2005. Toen ik nog een echt beeldscherm had. En een hond. En sigaretten.
Ik denk dat we allemaal zo begonnen zijn en zo mooi dat sommigen na 16 jaar nog bij elkaar lezen en lief en leed delen. Nooit vergeet ik het filmpje dat jij stuurde na het overlijden van mijn hond Lobbes. ik zie me nog met een bosje bloemen bij je toenmalige werkgever in Breda staan, want via je blog wist ik waar je werkte 🙂 Twee jaar geleden maakten jullie je een rondvaart door Leiden en hebben we daarna iets gedronken. Op het moment datje elkaar ziet is het alsof je elkaar een paar weken niet gezien hebt, dat het pas de tweede keer in een jaar of vijftien is besef je je niet.
Ja, dat weet ik nog heel goed! Jij was ook een van de eerste ‘vreemde’ die reageerde. En de Sinterklaaslog dan? Van Lobbes en Toby op elkaars weblog? Ook zo mooi! Over vroeger gesproken: doe Emmelinda de groeten! En binnenkort maar weer eens koffie drinken.
Graag gedaan! Ik herken erg wat je zegt over zo’n online vriendenkring – maar dat wist je al.
De computerkast en sigaretten zou ik trouwens laten voor wat ze zijn, maar die hond moet je gewoon weer fixen eigenlijk 😉
Hahaha! Doe maar niet, Audrey. Ik wil geen gebroken hartje meer als zo’n beestje gaat hemelen. Ik vind een overleden huisdier missen zwaarder dan het stoppen met roken destijds.
Wat leuk om te lezen hoe je begon met bloggen en hoe zich dat heeft ontwikkeld. Ik herken helemaal wat je beschrijft dat ‘vreemde’ bezoekers uiteindelijk toch vertrouwd worden en dat je met ze gaat meeleven en dat je ze ‘kent’.
Dat maakt het zo ontzettend leuk.
Tjonge… ik zou het logje zélf geschreven kunnen hebben en eigenlijk is het vreemd dat we elkaar pas een paar jaar geleden “gevonden” hebben. Ik herken “de pc met toeter” ik herken de veranderende manier van loggen en de verbazing dat mensen komen lezen. Net als jij begon ik in 2005 en ook ik lees regelmatig terug, Ook bij mij was Glibber één van de eerste vreemde lezers die nu nóg bij me leest.
Ik zou zeggen, áls je met Glibber koffie gaat drinken zet er dan “een bakkie”bij voor mij dan zijn we drie “krassen knarren” op bloggebied . 😉
Goed idee! Gaan we zeker een keer doen!
Tijden veranderen en wat een heerlijk hondje! En gefeliciteerd met 1003 ook een leuk aantal!
Mijn blog is ook veranderd de eerste jaren postte ik alleen een enkele foto zonder tekst en reageerde helemaal nergens.
Oja over de website van je baas, haha! Ik zou kleine dingen aanpassen die niet meteen opvallen maar wel schade berokkenen maar misschien ben ik gewoon een slecht mens:D
Ghèghè. Ik ben ook een slecht mens. “Klik hier voor meer informatie” en dan daar een of ander link naar een porno-site achter plakken. 🙂 🙂 🙂
Hoera voor 1003. Ik lees je graag, heel raag!
Dank je wel. Ik vind het leuk dat jij graag leest hier.
Heerlijk weer!! Hoe het ooit begon en waar je nu staat met je blog. Het archief van je eigen log is leuk om door een te bladeren. Soms denk ik ook: heb ik dat echt zelf geschreven? hahaha. Ook leuk om te merken hoe de manier van schrijven veranderd is (bij mijzelf dan)
Gefeliciteerd met het bestaan van 15 jaar bloggen en dat er nog heel veel leuke blogs van je mogen verschijnen. Want ik lees ze graag mee 🙂
Dank je wel! En ik doe mijn best. 😉
Gefeliciteerd!!
Ik ontdekte deze plek pas net, dus durf niet te beweren dat ik je ken, maar ik hou erg van je schrijfstijl.
Hemelsgroen is ook al sinds 2005 in de lucht. In eerste instantie voor mijn illustraties maar al tijden mijn digitaal ‘plakboek’ met foto’s en schrijfsels. Ik zoek ook vaak wat terug in mijn archieven. Dan weet ik nog dat ik er een stukje over getypt had. Mijn hoofd onthoudt geen enkel jaartal.
Grinnik. Dat heb ik dus ook. Maar we hoeven het ook niet te onthouden want we hebben onze weblogs 🙂
Wat super, 1003! Veel leuker eigenlijk om een minder standaard getal te vieren!
Ik sta ervan versteld hoe snel de tijd gaat.
Ik hoop dat je nog lang doorgaat met schrijven zodat we ‘binnenkort’ blogje 2006 kunnen vieren!
Niet binnenkort, hoor. Zo veel inspiratie heb ik niet. Dan moet ik weer moppen gaan plaatsen.
Wat leuk om te lezen en dat je al zo lang bezig bent!
Ik heb ze niet alle 1003 gelezen, maar sinds 2012 wel heel veel.
pst. Misschien even het certificaat van je website vernieuwen. Die is nu niet beveiligd.
Oh ja! Ik heb helemaal geen certificaat. Moet ik nog steeds regelen. Ik zal eens appen naar mijn webhoster. Thanks!
En alweer zo’n tijdje leuk contact <3