Ergens in 1993 kwam de tekenfilm Aladdin uit. Hij zal ongetwijfeld in de bioscoop gedraaid hebben maar daar heb ik ‘m nooit gezien. Wel thuis. Een keer of 800, schat ik zo. Want tegen de tijd dat de film op video uit kwam, was mijn dochter bijna drie en groot fan. Ze droeg Aladdin-ondergoed en ze had een Aladdin-rugzak. Maar prinses Jasmine was haar grote idool. Haar haren moesten in een Jasmine-staart en ze gaf ‘Jasmine-kusjes’ die héél lang duurden. Voor haar derde verjaardag kreeg ze een Abu-knuffel, waar ze dolgelukkig mee was. Dat was nog een hele happening. Want van pure verjaardags-zenuwen moest het Jarig Jetje spugen en Abu kon op dag 1 meteen in de was.

In die tijd waren de middagen soms een beetje lang. Mijn uk sliep niet meer ’s middags, maar als ze een hele dag rondgerend had, viel ze vaak vlak voor het avondeten in slaap. Drie jaar zijn is ook enorm vermoeiend natuurlijk. Ik loste dat op door ’s middags een filmpje op te zetten. Aladdin bijvoorbeeld. En dan kropen we samen op de bank. Even uitrusten. Zij keek film en, eerlijk is eerlijk, meestal vielen mijn ogen dicht. Want moeder zijn van een driejarige is ook vermoeiend. Ruim 25 jaar later begin ik nog steeds spontaan te gapen wanneer ik de begintune van een Disneyfilm hoor.

Een tijdje terug werd aangekondigd dat Aladdin The Musical in het circustheater in Scheveningen zou spelen. En ik kreeg een hysterisch appje van het kind. “Mam! Gaan we? Gaan we?” En natuurlijk gingen we. We spraken af bij mijn werk en zouden van daaruit samen verder rijden in één auto. Ik stond op de stoep te wachten en daar kwam madam aan, hoor. Ik moet nog steeds een beetje grinniken als ik haar aan zie komen in haar auto. Hoe dan? Gisteren zat ze nog achterop mijn fiets in het kinderzitje. En nu rijdt ze ineens auto.

We reden samen naar Scheveningen en genoten van de musical. De decors en de kostuums waren werkelijk prachtig. En de geest is geweldig. Al is het altijd weer jammer dat de liedjes zo anders zijn dan in de film. Toen prinses Jasmine opkwam, keek ik even opzij naar mijn grote dochter. Wat had het leuk geweest als deze musical gedraaid had toen ze drie was. Ik had dat snuitje wel eens willen zien als ze eindelijk haar idool in het echt zag. Maar het was evengoed nog steeds geweldig leuk! 

Na afloop keken we of we een souvenirtje konden kopen. Da’s traditie. Bij elk uitje koop ik twee souvenirtjes. Eentje voor haar en eentje voor mij. Als aandenken aan ons uitje. Het liefst kopen we sleutelhangers, maar die waren er niet. Wel armbandjes. Voor maar liefst € 24,- per stuk. “Dan kopen we die!” zei ik. “Mam, doe normaal! € 24,- voor een armbandje! Dan gaan we niet doen, hoor!” siste mijn dochter.

Ik keek naar de armbandjes. En ik dacht aan al die keren dat ik met mijn kleuterdochter bij een voorstelling was geweest. Of het nou een circus was, Holiday on Ice of iets in een theater; altijd was er ‘merchandise’. Net zoals bij de Efteling, waar elke attractie eindigt in een winkeltje. Zo leuk voor de kinderen. Ja, ja. Pure geldklopperij. Probeer maar eens een opvoedkundige ‘nee’ te verkopen aan een kind dat rondloopt is zo’n shop.

Wat vond ik dát toch altijd irritant. Want bij zulke gelegenheden renden er hordes kinderen rond met al die dure spullen. Boekjes, hoeden, knuffels, je kon het zo gek niet verzinnen. En mijn stakkertje, dat kind uit een eenoudergezin uit een kansarme wijk, zag dat ook natuurlijk. Maar die had een moeder die dan al haar enthousiasme in het meest goedkope item stopte. “Kijk dan, schat! Vind je dát niet leuk?” En dan liep mijn kind daar. Te stralen. Met een vlaggetje of een potlood of zo. 

Dus ik kocht twee veel te dure, foeilelijke kinder-armbandjes. Een voor mij. En een voor mijn dochter. Omdat ik het nu kan missen. Als aandenken aan een leuke avond. Misschien heeft mijn dochter vandaag haar armband wel om gehad naar haar werk. En heeft ze tegen al haar collega’s opschept dat ze met mama naar Aladdin is geweest. En dat ze de echte Jasmine heeft gezien. En dat het heel mooi was. En dat ze ook een echt Jasmine-armband heeft gekregen. Lekker puh!