Zijn ouderlijk huis stond aan het ene kant van het park en mijn ouderlijk huis aan de andere kant. Onze hele jeugd brachten we samen door in dat park. We waren hangjongeren avant la lettre. We hadden dezelfde vrienden met wie we lange zomeravonden in het park rondhingen. Tot de straatlantaarns aangingen en we naar huis moesten. Mijn dagboek uit die tijd staat vol met onze avonturen. Ritjes achterop de brommer, partijtjes tennis, stiekem sigaretjes roken en hier en daar werd een voorzichtig kusje uitgedeeld.
We waren kind aan huis bij elkaars ouders. Aten in elkaars keukens, zaten op elkaars bank. We legden guldens uit om videobanden te huren, bij voorkeur van Terence Hill en Bud Spencer, die we met de hele vriendengroep keken. Dan weer bij de een thuis en dan bij de ander, met chips en cola. We kregen zelfs heuse verkering ooit, ergens in de vorige eeuw. Hij was degene die me dat ene kettinkje gaf. De verkering ging uit, met al het drama dat erbij hoort als je twintig bent. Met die verkering kwam het nooit meer goed maar op een of andere manier wisten we beste vrienden te blijven.
Drie jaar later gaf hij mijn pasgeboren dochter de fles en hij reageerde ronduit laconiek toen ze over zijn studieboeken kotste. Nog een jaar later was hij mijn steun en toeverlaat tijdens de crematie van mijn vader. Met oneindig geduld pakte hij 85 keer mijn kopje koffie over als er weer iemand aankwam om me te condoleren. Met datzelfde geduld liep hij een jaar later rondjes door mijn huiskamer met mijn zieke dochter in zijn armen. En greep hij in toen ik mijn geduld dreigde te verliezen tijdens haar peuterpuberteit. ‘Laat mij maar even’ zei hij en hij bracht mijn hysterisch krijsende peuter tot bedaren. We gingen zelfs nog samen op vakantie, naar Fuerteventura. Mich, hij en ik. Onvergetelijk. Maar daarna liep het toch mis. Door misverstanden en miscommunicatie of wat dan ook. Het contact werd verbroken en dat was lastig in het begin. Om zo’n constante factor in je leven te moeten missen. Maar alles went en onze levens gingen door.
Een tijdje geleden liep ik hem in mijn geboortestad zomaar tegen het lijf. We zaten samen op een terras en kletsen wat. En we wisselden telefoonnummers uit. We appten, we belden en we spraken af dat hij een keer langs zou komen. Dat deed-ie dit weekend. We wilden samen wat eten en hij wilde naar het strand. Dat combineerden we door uit eten te gaan hij Het Strandhuis. Na bijna 25 jaar stonden we ineens weer samen op het strand foto’s te maken van de prachtige wolken voor de ondergaande zon. We praatten vijf kwartier in een uur over alles wat de ander nog niet wist. Over onze kinderen, onze banen, onze families en over alles wat we meegemaakt hebben de afgelopen jaren.
Maar het allerfijnst was het om herinneringen op te halen. Omdat hij mijn overleden vader zo goed kende en ik zijn inmiddels overleden moeder. Omdat ik zijn broer ken en hij al mijn broers en zussen. Omdat we elkaars huizen kenden. Onze stamkroegen van vroeger. Onze vrienden van toen. Al onze vreselijk foute relaties, onze blunders, onze successen en al onze ups and downs. Uren brachten we door met ophalen van herinneringen. ‘Weet je nog dat hij tegen mijn vaders auto aan reed?’, ‘Weet je nog dat jouw vader mij Blauwke noemde? De familie sprak er schande van!’ en ‘Oh ja! Jullie hond! Wat een portret was dat!’
Oude vriendschappen moet je koesteren. En nieuwe herinneringen kun je maken.
Dat gaan we doen. Fijn dat-ie er weer is.
Helemaal mee eens. Fijn dat ie er weer is.
Alsof het nooit anders geweest is.
Hoe ouder we worden hoe belangrijker ze worden, mensen waar je een stuk, of stukje, verleden mee deelt. Wat fijn voor je, koesteren!!!!
Ja, precies dat. We deelden onze hele puberteit
Oh wat leuk voor je en inderdaad dat soort vriendschappen moet je koesteren. Heerlijk is dat om al die verhalen samen op te halen.
We hebben vreselijk gelachen om alle doldwaze avonturen van toen.
Echt bijzonder dat jullie elkaar weer gevonden hebben en dat het ook meteen weer als vanouds was. Zeker een vriendschap om te koesteren!
Ik liep hem echt zomaar tegen het lijf. Zo grappig!
Wauw, dat klinkt echt als een fantastisch goede vriend. Wat fijn zeg!
Ik ken hem al vanaf mijn dertiende. Da’s toch wel bijzonder.
Ik geloof niet zo in toeval juist door dit soort dinge. Hoe mooi!
Het lot, toeval of wat dan ook. Maar gezellig is het wel!
Wat mooi dat jullie wegen elkaar weer gekruist hebben. Het klinkt alsof jullie voorlopig nog niet zijn uitgepraat. Geniet ervan!
Nee, klopt. We moeten nog het een en ander inhalen.
Wat fijn, geniet!
Doe ik!
Ooo, wat heerlijk dit! Echt heel fijn dat jullie elkaar weer gevonden hebben.
Was ook meteen weer net als vroeger.
Wat ontzettend leuk! Ik hoop dat jullie nog veel contact hebben en houden!
Ik heb vorige zomer een vriend teruggezien na hem voor het laatst gezien te hebben ergens eind jaren 80. We waren op de middelbare school ‘besties’ en onafscheidelijk gedurende een paar jaar. Toen gingen we onze eigen kant op, hij studeren in Italië, ik naar Engeland en we verloren elkaar uit het oog. Lang verhaal kort: het was onwijs leuk om elkaar te zien, we spraken nogmaals af in de herfstvakantie en weer wat het leuk. Toen ik in december een kaart stuurde en vroeg of we weer zouden afspreken hoorde ik niets meer. Het was leuk en ik denk dat dat het was. Misschien toch teveel tijd ertussen en allebei teveel veranderd? Ik ga er niet meer achteraan want ik vind dat het van twee kanten moet komen.
Dat vind ik dan eigenlijk weer raar. Dat je ineens niks meer hoort. Jammer, hoor.
Herinneringen en een vriendschap om te koesteren! Mooi!
Zo leuk dat de ander dezelfde herinneringen heeft.
Wat fijn voor je! Ik hoop dat jullie mooie herinneringen mogen maken samen.
Komt vast goed.
Wat bijzonder! Geniet ervan!
Zeker weten.
Wat enorm leuk! Heerlijk om weer zo veel herinneringen op te halen, die je alleen met iemand kan doe die er op deze speciale momenten bij was. Maar ik moet toch stiekem bekennen dat ik wel een beetje op een vervolg zit te wachten, haha!
Hahahaha. Als jij denkt wat ik denk dat jij denkt… Dat denk ik niet.
Hoeft ook niet; dit is ook leuk.
Dat zijn echt cadeautjes in het leven. Iemand weer tegenkomen en als het ware verdergaan waar je gebleven was.
De spijker: Oude vriendschappen moet je koesteren. En nieuwe herinneringen kun je maken.
Helemaal waar!