Overpass graffiti – Ed Sheeran

36 reacties

Regelmatig loop ik even bij Frank binnen. Hij wordt prima verzorgd waar hij woont maar hij heeft geen contact meer met zijn vrienden van vroeger en weinig contact met familie. En het is nooit mijn bedoeling geweest om hem in de steek te laten. De man die altijd zo lief voor me was maar zichzelf niet meer is. En nooit meer zichzelf zal worden. Levend verlies heet dat.

Dus vlieg ik regelmatig binnen. Zeker een keer per week, vaak twee. Een kop koffie. Samen een quiz op tv kijken. Of een wedstrijd van Ajax. Ik maak geen vaste afspraken, ik leg me niet vast. Ik ga wanneer het mij uitkomt en meld mijn komst pas vlak van tevoren. Zodat ik kan besluiten om niet te gaan als ik het even niet trek.

Hij heeft een keuken. Met keramische kookplaat. Toch eet hij elke dag in het restaurant van de zorginstelling waar hij woont. Maar ik had begrepen dat mijn chef-kok van weleer, degene die mij leerde koken, weleens een ei bakt voor zichzelf. Dus opperde ik laatst dat ik wel een keer kon komen eten. Dat ik vanuit mijn werk naar hem toe zou komen en dat we samen iets konden koken. Dat leek hem erg leuk.

Afgelopen vrijdag, na mijn werk, stond ik voor zijn deur met een tas vol boodschappen. Pasta met ballen zou het worden. Een van zijn ‘fav-jes’ zoals hij zijn favoriete recepten altijd noemt. “Je moet me wel helpen want ik weet niet hoe een keramische kookplaat werkt.” zei ik om hem erbij te betrekken. “Dat weet ik ook niet.” antwoordde Frank. Ik reageerde verbaasd; hij bakt toch wel eens eieren? “Dat doen de dames hier voor me” antwoordde Frank. En daar moesten we samen heel hard om lachen. Dat heeft-ie dan toch maar weer mooi voor elkaar. Dat de dames van de begeleiding eieren voor hem bakken.

En dus had hij het ook mooi voor elkaar dat ik voor hem kookte. Niks samen. Zijn aandeel bestond uit het halfslachtig opzoeken van het recept tot zijn aandacht weer in beslag genomen werd door de tv. Multitasking lukt hem niet meer. Geen probleem overigens want ik ken al zijn favoriete gerechten uit mijn hoofd. Dus ik ging aan de slag terwijl hij tv keek.

Dat deed me wat. Want ik richtte zijn appartement in met zoveel mogelijk van zijn spullen en kocht zelf alles nieuw. Maar daar sta ik dan ineens, in zijn keuken. Ik braad de gehaktballetjes in die oude vertrouwde pan terwijl ik de tafel dek met de placemats waar we jarenlang samen van gegeten hebben. De vorken, de messen, de vergiet, zelfs de piep van de kookwekker is vertrouwd. Maar toch zo anders.

Het smaakte prima. Tuurlijk. Als ik iets van hem geleerd heb, is het koken. Lustig strooien met kruiden en proeven wat er mist. Hij at met smaak zijn bord leeg en ging daarna op de bank liggen slapen terwijl ik aan de afwas begon. Want tja, de vaatwasser; die staat nog bij mij.

Als de oude, vertrouwde borden en pannen weer schoon in de kast staan, drink ik koffie en zit ik nog een tijdje te kijken hoe hij slaapt. Met mijn verstand weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. En ik ben echt heel blij dat ik weer een leven heb. Maar och, mijn hart. Mijn hart vindt het vaak nog gewoon helemaal ruk.

The cards were stacked against us both.

36 gedachten over “Overpass graffiti – Ed Sheeran”

  6. rietepietz

    Mooie term dat “levend verlies”, ik herken daar natuurlijk wel iets in. Je beslissing was gewoon onontkoombaar. Je bent véél te jong om in zo’n uitzichtloos leven te blijven hangen, maar wat mooi dat je dan wanneer je maar wilt tóch even een soort verleden kan laten herleven, tot op zekere hoogte dan natuurlijk. Dat je er je “oude leven” een beetje tegenkomt in de spulletjes is vooral voor hém fijn, hij had die spulletjes harder nodig dan jij om iets van zijn oude leven mee te kunnen nemen naar zijn nieuwe omgeving. Dat jij er dan ook nog regelmatig binnenstapt is echt fijn.

    Beantwoorden ↓
  7. Edith

    Je eerlijkheid ontroert me. Jullie levens hadden zoveel anders kunnen lopen. En hoe fijn dat hij (zoals ik het begrijp) niet lijdt onder de nieuwe situatie. En af en toe zo confronterend voor jou want het is zo herkenbaar dat koken met vertrouwde spullen je gedachten terugvoeren naar betere tijden. Sterkte N xxx

    Beantwoorden ↓
    1. Nicky Bericht auteur

      Ik denk niet dat hij er echt onder lijdt. Althans dat hoop ik. En zo maken we er maar het beste van. Dank je wel.

      Beantwoorden ↓
  8. Mevrouw Niekje

    Hi Nicky, ik moet snel teruglezen in jouw blogs want deze situatie is voor mij nog onbekend, wel even op de Valentijnlink geklikt. Misschien ben ik een sentimentele sok aan het worden, maar ik was diep geroerd. Toen ik daarna jouw verhaal over jouw bezoek verder las was ik me bewust van een inkijkje in een heel persoonlijk deel van jouw leven. Je schrijft overigens hele mooie blogs, geloof dat ik dat al eens eerder heb gezegd maar toch nog een keer: chapeau! xx

    Beantwoorden ↓
  14. hemelsgroen

    Tjee, dat wist ik niet. Wat fijn dat je er kunt zijn, zo tussen al die vertrouwde spulletjes die in een heel nieuwe werkelijkheid staan. Maar wat verdrietig en zwaar voor jou.

    Beantwoorden ↓
  19. Saskia

    Wat een prachtig geschreven blog! Ik denk ook aan iemand met dat nr van Ed.
    Het was/is een lastige situatie maar voor iedereen een goede keuze geweest, dat weet ik zeker. Knuffel <3

    Beantwoorden ↓

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *