Tjonge. Dat was toch wel een dingetje. Mijn eigen leeftijd; daar heb ik niet zo’n moeite mee. Maar dat dochterlief afgelopen weekend 30 werd, vond ik wel gek. Al is het alleen maar omdat de afgelopen dertig jaar zo snel gingen. Ik knipperde twee keer met mijn ogen en BAM! Ze is dertig! En natuurlijk moet ik daar een logje over schrijven. Maar ik durf niet meer. Ik heb al zo vaak geschreven hoe lief en leuk mijn dochter is, dat weten jullie nu wel. Zelfs een filmmontage maken was geen optie. Die maakte ik vorig jaar al. Waarmee ik mezelf dus behoorlijk in de vingers sneed. Dus wat dan?
Ik zeg het gewoon nog één keer: het is een feest haar moeder te zijn. En er gaat geen dag voorbij dat ik er me niet bewust van ben, hoe ik geboft heb. Maar dat gezegd hebbende, kunnen we over naar iets anders. Het verschil tussen 30 jaar geleden en nu, bijvoorbeeld.
1992 was het. En toen Michelle geboren werd, stond ‘You are my destiny’ van Lionel Richie op nummer 1 in de top 40. Ik draai het nummer nooit meer, maar ik vind de tekst nog steeds bijzonder. Mijn telefoon zat aan een kabeltje dat uit de muur kwam. En – dat was hip toen – ik had een antwoordapparaat! Met zo’n heel klein cassettebandje er in. Als je een boodschap had, moest je eerst het bandje terug spoelen.
Ik had geen auto, wel een fiets. Van elektrische fietsen had nog niemand gehoord. Gewoon trappen. Vaak hard trappen als je wind tegen had. En nat regenen. Zo vaak dat ik me toen heilig voornam; als ik ooit een auto heb, regen ik nooit meer nat. Dat blijkt in de praktijk toch niet helemaal haalbaar. Ik heb een auto maar ik regen nog steeds nat op de fiets. Op de terugweg.
We betaalden nog met guldens. Ik woonde in een leuk appartementje boven een winkelcentrum. Ik had één slaapkamer, dus Michelle heeft – tot onze verhuizing toen ze tien maanden was – bij mij op de kamer geslapen. De huur van mijn appartement was ƒ 711,-. Ik vond dat kneiterduur destijds. Terwijl het nu, omgerekend, € 322,64 zou zijn. Spotgoedkoop! Ik werkte bij CZ, het ziekenfonds in Tilburg. En volgens mij verdiende ik rond de ƒ 1100,-. Omgerekend zou dat € 499,- zijn! Een vetpot was het dus niet. Maar ik had niet veel nodig. Mijn enige luxe was de leesmap. Boeken haalde ik bij de bibliotheekbus, die elke week achter mijn huis stond. En af en toe kocht ik een cd. Want van MP3’tjes had nog niemand gehoord.
Steamingsdiensten bestonden nog niet. We keken Nederland 1, 2 of 3. En RTL-Veronique, dat uitzond vanuit Luxemburg. Dat werd later RTL. Ik keek Rosanne en Full House. Favoriet waren Dharma and Greg en Columbo. En als ik hoogzwanger niet kon slapen ‘s nachts, keek ik Oprah Winfrey. “You get a car! And you get a car! And you get a car!” Het kon niet op, die gekkigheid in Amerika. Als ik bij mijn ouders bleef eten, keek mijn moeder naar Jerry Springer. In alle staten was ze, als de gasten elkaar weer eens in de haren vlogen. Hoe vaak mijn vader en ik haar ook vertelden dat het doorgestoken kaart was; ze geloofde ons nooit.
In 1992 opende Disneyland Parijs haar deuren. Jarenlang kreeg ik rond de verjaardag van Michelle altijd wel een of andere jubileum-aanbieding in de bus. We zijn er jaren later ooit een keer heen geweest, samen met mijn zus en mijn nichtje. Maar we vonden er niet zo heel veel aan. Het was november en mijn zus en ik waren de kou en de regen zó beu dat we tegen onze dochters gelogen hebben dat de lichtjesparade niet door ging omdat het regende. Ze slikten ons verhaal voor zoete koek en speelden verder in de gangen van het hotel wat ze veel leuker vonden dan dat hele stomme park. Laatst zag ik weer een reclame voorbij komen. “Disneyland Parijs bestaat 30 jaar!!” En elke keer denk ik dan ‘Oh ja, da’s waar ook’.
Maar het meest vreemde was dat er geen internet was. We hadden geen Google en geen email. Als ik iets wilde weten, belde ik mijn vader die meestal wel een antwoord wist. Ik had een penvriendin in Zwitserland, met wie in een innige briefwisseling onderhield. Handgeschreven brieven, compleet met foto’s. En als je iemand wilde spreken dan belde je gewoon naar iemands vaste telefoonlijn. Met bijhorende netnummer, dat verschilde per stad. Even een berichtje sturen of een foto was er niet bij. Ik was al diep onder de indruk van de fax die jaren later op mijn pad kwam. Want zelfs die bestond nog niet in 1992.
En als ik dit zo op een rijtje zie, kan ik niet ander dan concluderen dat ik écht oud aan het worden ben. Maar goed, dat kan wel kloppen. Ik heb tenslotte een dochter van dertig!
Wat herinner jij je nog van 1992?
Gefeliciteerd met Michelle. Maar hoe kan Michelle nou 30 zijn als jij elk jaar 29 wordt 🙂 In 1992 werkte ik nog voor de uitgeverij en het WNF . En oh ja maakte ik een korte ( 4 jaar ) naar de politiek als duo raadslid .
Ik heb door mijn werk (en veel alleenstaande uitgeschoten pubers) nogal eens dat ik mijn mond open doe en ik mijn vader hoor, oud aan het worden ja. Ze zeggen dat het vanaf 30 begint, heb ik niets van gemerkt bij mij vooral de kwaaltjes! Mooie blog, die oude telefoons daar kon ik mijn boer goed mee meppen mis die dingen nog wel eens.
Wacht maar, mijn oudste wordt dit jaar 60, dát is pas oude worden. 😉 Maar het ligt niet aan “oud worden”hoor, de techniek is gewoon zó hard gegaan dat de meeste dingen die jij opnoemt er dus nóg dertig jaar eerder óók nog niet waren. In 1992 had ik tijdelijk het jonge gezin van m’n dochter in huis die even onderdak nodig hadden “tussen twee huizen” gevalletje er gaan veel makke schapen in een hok want zij had toen al drie kinderen.
O ja, en natuurlijk gefeliciteerd met je jarige dochter.
Gefeliciteerd met je dochter en met 30 jaar moederschap. Ik was 22 en herken veel van wat je schrijft. Da’s ook goed. Toch? 😉
Aller eerst van harte gefeliciteerd met je dochter.
Wat een feest der herkenning je blog!! Kleine 11 jaar ouder maar ik herken heel veel haha…
Gefeliciteerd nog met je dochter!
Mijn zusje werd geboren in 1992, ik was toen net vier.
1992… Woonde ik in Sevenum. Werkte ik in Eindhoven. Mocht ik met een vriendin mee naar een van de try-outs van Disney-land Parijs. Had ik een telefoon van Philips. Het leuke daaraan. Het ding werd gemaakt in Singapore en was de reden dat mijn vader in 1981 en mijn ouders (en ik) in 1985 naar Singapore zijn geweest.
Had ik, achteraf bezien, één van de eerste heftige fibro-aanvallen. Ik denk dat ik dat jaar naar Mallorca op vakantie ben geweest.
Gefeliciteerd met Michelle. De beste dochter die een moeder zich kan wensen. En wat betreft jezelf oud voelen… Zoon is van 1994 en ik was 31 toen hij geboren werd. Tel uit je winst, jonge blom.
Hieperdepiep hoera!
In 1992 was ik dertien en maakte ik me vooral druk om de dikte van mijn schoolagenda (er gold hoe dikker, hoe beter, dus het was zaak er van alles in te plakken), stond Under the bridge van de Red Hot Chili Peppers op repeat en volgens mij leerde ik die zomer ook koken. Mijn zus had een bijbaantje, ik was daar te jong voor en verveelde me te pletter. Mijn moeder gaf alleen vooraf instructies en daarna moest ik boodschappen doen en me weten te redden in de keuken.
Gefeliciteerd met jouw dochter! In 1992 had ik twee zonen, één van drie en één van twee, deed ik alles lopend met een kind in de buggy en één er naast lopend. En had ik via het blad Kinderen een penvriendin, ook een jonge moeder. En voor de kids van nu klinkt deze tijd zo’n beetje als de prehistorie, want geen internet??!!
Ik denk daarbij vooral: dat was het jaar voordat ik trouwde. Ik woonde destijds dus in Utrecht Lunetten : )
Van harte gefeliciteerd met je dochter! Het kan inderdaad wonderlijk zijn, de leeftijd van een kind!
Wow, 30!! Gefeliciteerd beiden! Wat heerlijk om zo’n mooie lieve moeder/dochter te hebben. Geniet maar van elkaar! Ik herken het een beetje want ik vierde onlangs de 80e verjaardag van mijn vader en dat vond ik ook heel bijzonder, dat ik een vader van 80 heb! En dat is toch zo’n lieverd!
Niet om je oud te laten voelen, maar ik ben 32 en ik vind het erg leuk om te lezen hoe jij over jouw dochter schrijft en wat er destijds anders was vergeleken met nu. Zo leuk! Ik heb ook het filmpje even terug gekeken en wat zijn jullie lief met elkaar! Het is mooi om te zien hoeveel jullie op elkaar lijken en gewoon jullie zelf. Heerlijk!
Haha ja dat was een HELE andere tijd. Eentje waar ik soms nog wel eens naar terug verlang. Nog gefeliciteerd met je dochter! Ik zit met Noa op 3 jaar en vind het al hard gaan laat staan… 😉