Om te bewijzen dat ik écht woord houd en écht meer wandel en fotografeer, deel ik meteen een nieuw verhaal van Uncle Bob. Oftwel; de amateurfotograaf die hinderlijk in de weg loopt van de échte fotografen. Ik dus! Want ik heb weer gewandeld. En gefotografeerd!
Afgelopen zaterdag zag ik dat het zondag stevig zou gaan waaien. “Leuk!” dacht ik “Dan ga ik naar de Noordpier bij Wijk aan Zee om foto’s te maken bij de vuurtoren!”. Zondagmorgen om tien uur dacht ik daar heel anders over. “Straks misschien” suste ik mezelf. En om twee uur ‘s middags nog een keer. “Straks”. Om drie uur probeerde ik mezelf wederom te overtuigen. “Nu kan het nog!”. Maar daar bleef het bij. Tot ik om vier uur besloot dat ik niet zo moest zeuren, gewoon mijn schoenen aan moest trekken en moest gáán. Om kwart over vier stond ik alsnog bij de pier.
Het waaide inderdaad flink. Woeste golven klotsten over de rechterkant van de pier. No way dat ik daar doorheen naar de vuurtoren ging lopen! Ik ben geen klein meisje maar het waaide zo ontzettend hard! En het leek me echt geen feest om van de pier te waaien. Laf hield ik links aan om dan maar aan het einde van de linkerpier de vuurtoren op de rechterpier op de foto te zetten. Maar hoewel de linkerpier behoorlijk uit de wind lag, spoelden de golven er regelmatig overheen. Angstvallig hield ik de golven in de gaten en het lukte me om droog aan het einde van de pier te komen.
In de verte zag ik de vuurtoren. Maar het waaide zó hard dat ik mijn camera niet stil kon houden. Ik vervloekte het feit dat ik altijd te lui ben om mijn statief mee te slepen. Voorzichtig klom ik op de verhoging van het kleine vuurtorentje dat daar staat. Zoveel mogelijk uit de wind probeerde ik de vuurtoren te fotograferen. Dat viel niet mee. Het opspattende zeewater maakte mijn lens troebel en de wind waaide als een malle om me heen. Ik zoomde zo ver mogelijk in en klikte erop los.
Toen mijn handen zo ongeveer verstijfd waren van de kou, begon ik aan de terugweg. Weer over de pier. De wind kwam van links nu dus ik hing – heel verstandig – mijn camera aan mijn rechterkant en zette mijn capuchon op. Ik liep een stukje, checkte de golven en liep weer een stukje. Toen ik bijna droog aan het einde van de pier was, werd ik een tikje overmoedig. “Dit gaat goed!” dacht ik nog, verder dribbelend, net voordat een grote golf over de pier sloeg. Ik hoorde het water roffelen op mijn capuchon. Mijn linkerkant was in één keer doorweekt en ik voelde het ijskoude water mijn linkermouw inlopen. Soppend in mijn schoenen liep ik verder, blij dat mijn camera nog droog was.
Het was nog een stukje lopen naar mijn auto en de harde wind maakte dat ik het ijskoud kreeg. Maar daar, aan het einde van de pier – of het begin; afhankelijk van welke kant je komt – zit een strandtentje. Het was inmiddels bijna half zes en ik rook iets lekkers. En ik besloot ter plekke dat je, wanneer je de halve Noordzee over je heen krijgt, vrijgesteld bent van koken. Ik bestelde een frietje speciaal* en smikkelde die hele zak leeg. In een windstil hoekje. Het was het lekkerste frietje speciaal ever!
Daarna ging ik naar huis. Ik had het zo koud dat een warme douche niet meer hielp en ik de hele avond en nacht koude voeten hield. Maar ik héb mijn foto! Van de golven en de vuurtoren! Niet zo mooi als ik gewild had. Maar toch!
En eenmaal thuis, toen ik – onder een dekentje – mijn foto’s van de vuurtoren op mijn computer bekeek, ontdekte ik dat er zowaar een visser op de pier staat. Die is gek! Of hij heeft betere regenkleding dan ik. Dat kan ook.
*Ja, ik kom uit Brabant! #teamfriet!
Ben trots op je dat je toch gegaan bent 🙂 En voordeel met dit weer kan Uncle Bob niemand in de weg lopen .
Dat laatste klopt. Ik stond moederziel alleen op de pier.
Topper en voor mij een prachtige foto met die visser
Ja, grappig hè? En ik zag hem pas toen ik thuis was.
Heerlijk dat je toch gegaan bent, ik herken het zo
en als je dan gegaan bent, dan ben je altijd weer blij!
En koud, dat ook 😉 Dank voor het delen, ik trek
straks mijn skates aan, ik zet in op gaan!
Fijne dag voor jou…
Als je gaat, heb je de grootste hindernis al genomen. Hoop dat je lekker geskatet hebt.
En laat de foto van het patatje nou pure perfectie zijn! Prachtig licht en het ziet er echt smakelijk uit.
Dat was het ook! In het zonnetje, uit de wind. Heerlijk!
Een heldendaad in mijn ogen…
De beloning was helemaal op z’n plaats.
Een foto pur sang.
Het voelde ook echt als een welverdiende beloning.
Die foto, met het verhaal erbij maken dat jij mijn held bent.
Dank u! Dank u!
Goed gedaan! Ook dat frietje opsmikkelen … heerlijk!
Had wel wat, ja. Lekker kliederen met zo’n ouderwetse puntzak friet.
Je bent een doorzetter!
Ik was ook wel blij dat ik tóch gegaan was.
Woon je zo dichtbij het strand Nicky dat je in een kwartier bij de pier kunt zijn? Dat lijkt me geweldig wonen zeg!
Het strand bij Wijk aan Zee is een kwartiertje met de auto. Het strand bij Heemskerk is per auto niet bereikbaar dus daar is het altijd heerlijk rustig. Dat is 25 minuten fietsen. Ik háát fietsen maar voor het strand en de zee heb ik dat graag over.
Geen spijt dat ik hier eens ben gaan lezen. Je schrijft echt leuk. Ik heb, maar dan op mooie dagen. Wel gewandeld naar de verste pier en terug. Dat is wel niet zo heel lang maar toch genoeg om, als je dan terug bent, zonder schuldgevoel dat frietje te bestelleen. Ik lees dat je een auto hebt. Dan ben je er via het duinweggetje, zo. Maar ik moet lopen en dat is een ander verhaal. Dus loop ik vaak naar het wrak en terug.
Als kind liep ik met mijn ouders ook altijd naar de pier. Wij logeerden dan bij oom Piet en zijn vrouw gein de Voorstraat. Zo gezellig altijd. Elke keer als ik in Wijk aan Zee kom, is het daarom een beetje thuiskomen.
Nu tref ik dit blogje en hoewel het veel te lang is, excuses, maar het moest er even uit.
Nou, dank je wel! Ik wandel ook wel eens naar de verste pier. Maar daar sloegen echt de golven overheen dus ik durfde niet. Wijk aan Zee voelt voor mij altijd een beetje aan als vakantie. Zo leuk!
Bedenk me ineens dat ik al een tijd niet zover de haven in geweest ben, altijd fijn met (een beetje) storm in Scheveningen. Maar je mag best tevreden zijn met de foto’s, echte sfeerplaatjes zo toch? Voor een strandwandeling ben ik altijd wel te porren, moeten we een keer doen, kan ik voor je poseren als er een golf over me heen slaat . 😉
Dat moeten we écht een keer doen! Lijkt me waanzinnig leuk! Dat van die golf laten we achterwege; ik zou niet willen dat je wegspoelt.
De foto’s zijn het meer dan waard! En nu heb ik toch trek in een patatje speciaal
Was ook superlekker na mijn barre tocht!
Geweldige verhaal met foto’s. En nu heb ik trek in patat 😉 #teampatat
Nee! Nee! Nee! #teamfriet!