32 jaar.

Het was veel te koud om te fietsen gisteren maar ik moest wel. Mijn auto moest naar de garage voor de APK en ik fietste terug naar huis op een leenfiets. In een helder moment had ik mijn handschoenen meegenomen want het was ijzig koud. Maar ondanks dat waren, eenmaal thuis, mijn handen zo koud dat ik de voordeur amper open kreeg. Ik gooide mijn handschoenen op tafel en wreef mijn bevroren handen warm. Daar lagen ze dan; mijn handschoenen. Ik kreeg ze ooit van de vader van mijn dochter, waarschijnlijk in februari 1992 toen we samen op wintersport gingen. De relatie met mijn handschoenen bleek steviger dan die met hem. Hij vertrok al in juli 1992 maar de handschoenen bleven.

Ik duwde er de kinderwagen van mijn dochter mee, ik droeg ze als ik ons hondje uit liet. Ik droeg ze als ik de slee van mijn dochter trok of haar naar school bracht. Mijn dochter werd groot en vloog uit. Maar mijn handschoenen bleven. Ik droeg ze als ik naar mijn werkte fietste. Eerst in Breda, later in Amsterdam en uiteindelijk in Heemskerk. Ik verhuisde zeven keer en mijn handschoenen verhuisden elke keer mee. Ik heb ze nooit in de trein laten liggen, ik ben er nooit eentje onderweg verloren. Wat op zich al een prestatie van formaat is. 32 jaar!

Na 32 jaar zijn mijn handschoenen nog steeds samen. Maar warm zijn ze niet meer. Ze zijn op. Versleten. Dus kocht ik nieuwe handschoenen. Wanten deze keer, waarin je vingers zo lekker warm bij elkaar zitten. En toen ik terug fietste naar de garage bleven mijn handen heerlijk warm. Maar toch, hè. Toch stak die rare gewoonte van mij weer de kop op. De gewoonte om me enorm te hechten aan hele gewone gebruiksvoorwerpen.

Als je je bedenkt hoeveel moeite het me ooit kostte om een simpel waterflesje weg te gooien dan kun je je wel bedenken hoe zwaar het is dat ik nu afscheid moet nemen van mijn geliefde handschoenen. Ik ben een emotioneel wrak. Gelukkig heb ik mijn haarborstel uit 1994 nog! Dat verzacht de pijn een beetje.

30 gedachten over “32 jaar.”

    1. Nicky Bericht auteur

      Ze liggen nu in een mandje op de kapstok.
      En ik had geen keuze; ik moest mijn auto ophalen.

  4. rietepietz

    Inlijsten natuurlijk, dat hebben ze verdiend. Hoewel de handschoenen tegenwoordig beduidend minder lang meegaan overleven ze steeds vaker alsnog een relatie.
    Evengoed heb ik ook nog een paar oudjes maar ik draag ze nauwelijks.

  5. hemelsgroen

    Ze zijn nu vereeuwigd op het web.
    Ik was vandaag zo dom om zonder handschoenen te fietsen. Een kwartiertje maar, en toen kreeg ik mijn sleutels ook niet meer in het slot.

  6. Leidse Glibber

    Rietepietz zei inlijsten. Jou kennende zal het mij niets verbazen als we eerdaags een blog zien, waarin de handschoenen een tweede leven hebben gekregen.

  7. Saskia

    Haha heel erg herkenbaar Ik heb ook best wel wat kleding en spullen van echt vroeger & op. Zo draag ik al dik 16 jaar dezelfde winterjas. Niet warm meer, heb hem nog wel. Toch maar met dit koude weer nieuwe gekocht maar kan er niet aan wennen :’) I feel ya!

  8. Nicole Orriëns

    Ik krijg ook altijd goede vingers in handschoenen en heb ook wanten nodig. Kun je de handschoenen niet inlijsten in zo’n diep lijstje zodat je ze altijd kunt zien?

  12. Sally

    Nope, ik ben niet zo gehecht aan dingen. Maar begrijp jou des temeer. Idd inlijsten of er een andere creatieve uiting aan geven. Is jou wel toevertrouwd.

  13. Willemijn

    Wat ontzettend goed dat je die handschoenen zo lang hebt gehouden. Je zou ze nog kunnen gebruiken als ‘werkhandschoenen’ wellicht? Anders stukjes ervan gebruiken om een kapotte broek of trui mee te maken?

Reacties zijn gesloten.