Gisteren was het de verjaardag van mijn moeder. Ze zou vandaag 93 geworden zijn. Zou… want ze werd maar 92. En dat ‘maar’ is betrekkelijk. Want 92 is een mooie leeftijd. Zeker omdat ze er zelf ook zo over dacht. Keer op keer verzekerde mijn moeder ons dat ze tevreden was. ‘Ik heb een mooi leven gehad’ zei ze altijd.
Een leven dat ieder jaar gevierd werd. De laatste 20 jaar namen wij – beetje bij beetje – de regie over haar verjaardagen over. Omdat mijn moeder te oud werd om de hele middag drankjes te serveren. En we pakten altijd flink uit. Het waren geweldige tuinfeesten.
Mijn broer en schoonzus regelden stoelen, partytenten en de drank voorraad. In wisselende samenstelling zorgen we met zijn allen voor taart en eten voor de gasten. Meestal salades en broodjes. Bakken saté. Verschillende soorten soep. En één keer organiseerde we zelfs een heuse barbecue.
Mijn moeder liep tijdens de voorbereidingen steevast hinderlijk in de weg. Vragend of we Jack niet waren vergeten uit te nodigen en of we er wel aan gedacht hadden dat tante Sjaan suikerziekte had. Maar als de visite er eenmaal was, zat mijn moeder te shinen als een koningin terwijl mijn schoonzus en ik de bediening op ons namen. Het was fijn dat mijn moeder gewoon met de visite kon kletsen, als stralend middelpunt, en zelf niets hoefde te doen.
We hebben alle weertypes voorbij zien komen tijdens haar verjaardagsfeesten. Het ene jaar stromende regen en de hele tuin vol partytenten. Het andere jaar vielen de mussen dood van het dak en liepen mijn schoonzus en ik rond met natte handdoeken in onze nek om koel te blijven. Maar het waren geweldige feesten. Altijd. Wat voor weer het ook was. Met de allermooiste vorig jaar. Toen mijn moeder 92 werd en haar verjaardag groots vierde. In een zaaltje, in country-stijl, wat ze zó geweldig vond dat ze een cowboyhoed op wilde. We grapten nog dat die hoed op haar kist zou komen te liggen als ze dood zou gaan.
Ze genoot. Ze straalde. Ze kletste bij met iedereen. Ik maakte massa’s foto’s en ze sleepte later het boek dat ik maakte van de foto’s overal mee naar toe. Mijn moeders 92ste verjaardag bleek een soort afscheidsfeestje te zijn. Drie maanden later overleed ze en lag, zoals beloofd, de cowboyhoed op haar kist.
Het was mooi weer gisteren. Prima weer om door een achtertuin te rennen met thee, taartjes en koffie. Om tussendoor afwasjes te doen omdat er nooit genoeg serviesgoed was. En de hele stoet tantes, neven en nichten te voorzien van drankjes en hapjes. In plaats daarvan was het een hele gewone dag. Al kreeg ik wel veel lieve appjes van dezelfde tantes en neven en nichtjes wiens drankjes ik ieder jaar serveerde in mijn moeders tuin.
Natuurlijk mis ik mijn moeder. Maar ze heeft inderdaad een mooi en lang leven gehad. Toen ik klein was vertelde ze me ooit dat er een hemel is. En dat ze daar frietjes eten van gouden bordjes. Ik was als kind diep onder de indruk. Inmiddels ben ik niet meer zo zeker meer van een hemel en friet op gouden bordjes. Maar toch, op dagen zoals gisteren is het fijn om te denken dat ze daar is. En dat ze daar haar verjaardag gevierd heeft. Met mijn vader, mijn broer, haar tweelingzusje en al die anderen die ze zo miste. Het is goed zo.
❤️
Mijn collega vierde zondag de verjaardag van haar inmiddels al 4 jaar geleden overleden moeder , die als ze er nog zou zijn 100 zou zijn geworden met een familiedag voor hen inmiddels traditie op deze dag. Mijn moeder is inmiddels al bijna 30 jaar geleden overleden en helaas zie ik mijn enige broer al jaren niet meer. Dus een viering in de familie zit er niet in. Ik herdenk mijn moeders verjaardag altijd met een kaarsje bij de trouwfoto van mijn ouders, dat doe ik trouwens met alle verjaardagen, sterfdagen van mijn vader en moeder en bij andere dagen zoals moeder en vaderdag, de verjaardagen van mijn dochter en mij. Zo zijn ze er voor mijn gevoel nog steeds een beetje bij.
Wat schrijf je dat mooi Nicky. Enerzijds het besef dat ze er niet meer is, anderzijds tevredenheid en dankbaarheid in het besef dat ze een fijn leven heeft gehad.
Lief. Ik weet zeker dat jouw moeder frietjes van een gouden bord eet. <3
Wat een lief artikel over je moeder. Ze zal zeker een feestje hebben gevierd daarboven!
Ik word altijd een beetje weemoedig wanneer het over moeders gaat. Ik weet dat jouw vader, net als mijn moeder, al zo’n 30 jaar geleden is overleden (tenmiste, als ik het me goed herinner). Ik heb mijn vader van 81 nog, ik hoop dat hij nog minstens tien jaar leeft. 92 Is een mooie leeftijd en wat goed om te lezen dat je moeder het ook vond, dat maakt het afscheid niet minder verdrietig, maar dat zorgt er wel voor dat je nu met veel fijne herinneringen over haar kan schrijven.
Het is eigenlijk best een goede reden om op die dag wéér zo’n groot feest te geven in dezelfde stijl en intentie. Ik weet zéker dat mams dan op haar roze wolkje zou zitten shinen.
Ah ik lees zoveel liefde hier. En dat ze altijd hinderlijk in de weg liep, haha, ik zie dit helemaal voor me.
Wat een mooi omschreven en liefde blog artikel. Heel mooi als ode aan je lieve moedertje <3
PS: Nu we terug zijn van vakantie ga ik je van de week eens uitgebreider terug mailen 😉
Ze zit er vast op een wolkenbankje te genieten! Dat geloof ik gewoon. Mooi blog!
Wat een mooi liefdevol blog.
Wat een mooi en liefdevol blog…
Ja, ik geloof wel in een hemel met gouden bordjes waar frietjes op geserveerd worden. En stamkroeg ’t Hemeltje is altijd afgeladen met feestgangers <3
Heel mooi Nicky
Mooi geschreven, liefdevol eerbetoon ❤️
kNFHKWfZGBDRd
Mooi de herinneringen aan haar verjaardag en mooi dat er ook nog veel andere waren die daar even bij stil stonden.
Heel mooi zo! Het hoogst haalbare in ons leven is misschien wel tevreden sterven.