De boom is afgetuigd, de ballen opgeborgen en het gewone leven is weer begonnen. Daar hoort het reizen van en naar mijn werk bij. Twee keer in de week reis ik van Uitgeest naar Zaandam en terug. Afgezien af en toe wat vertraging of een uitvallende trein, bevalt dat reizen met de trein eigenlijk prima. Er is één ding wat me ontzettend tegen staat; ik vind het OV zo vies!
Nou heb ik in het dagelijks leven sowieso al een tikkie smetvrees. Niet in heel ernstige mate en er valt prima mee te leven, maar ik vind dingen al snel vies. Openbare toiletten, tijdschriften in wachtkamers, schoenen passen die misschien al door 47 mensen gepast zijn. Dat in de corona-tijd de winkelwagentjes na iedere klant schoongemaakt werden, vond ik geweldig! Jammer dat we die maatregel er niet in gehouden hebben. Maar het OV spant voor mij de kroon.
Als die voorwerpen, handvaten en knopjes waar werkelijk iedereen al aangezeten heeft. En je hebt geen idee waar ze daarvoor met hun vingers zaten. Dus ik vind het vies. Handschoentjes aantrekken gaat me weer net te ver maar ik heb een andere oplossing gevonden. Handsfree reizen! En ik heb er een ware sport van gemaakt en ik vind het heerlijk als het lukt. Ik probeer de reis te maken zonder iets aan te raken.
Inchecken is geen probleem. Je houdt gewoon je OV-pas voor de scanner. Als de trein komt, is het van belang om achter iemand te gaan, zodat die op het knopje drukt om de deur open te doen. Of ik glip snel een nog openstaande deur in. Met mijn handen nog in mijn zakken. In de trein check ik voor ik ga zitten of de stoel niet al te smerig is en dan ga ik zitten.
Ik raak het tafeltje niet aan, de prullenbak niet en de leuning niet. Ik zal ook nooit lekker lui met mijn hoofd tegen het raam gaan hangen. Ik blijf rechtop zitten en raak niks aan. Helemaal niks. Bij het uitstappen houd ik me stevig staande, want no way dat ik zo’n vieze paal vastpak waar die dag al 1000 paar handen aangezeten hebben. Als het echt moet, sla ik mijn arm er omheen om niet om te vallen. En uiteraard zorg ik dat er iemand voor me op het knopje drukt om de deuren open te doen. Of ik wacht tot degene die buiten staat dat doet. Dat duurt altijd even want die wachtende reizigers snappen er niks van.
Vervolgens ga ik met de roltrap naar boven, zonder de leuning aan te raken en check dan uit. ‘Yesss!’ gaat het dan in mijn hoofd. Het is gelukt! Helemaal van mijn huis naar het werk zónder iets aan te raken. Tevreden wandel ik dan naar kantoor om plaats te nemen op mijn flex-plek. En nee, dat is geen probleem. Want op de dagen dat ik daar niet zit, zit er een van mijn collega’s. Die ken ik! Dus daar heb ik dan weer helemaal geen moeite mee.
Wat vind jij vies?
Als je er zo over nadenkt, is het inderdaad vies. Maar ik probeer daar niet al te veel bij stil te staan. En wat betreft je handsfree reizen, misschien kun je een flesje van die schoonmaak alcohol voor je handen meenemen. Of heb jij echt zoveel mazzel dat er altijd wel iemand is die in of uitstapt?
Heul herkenbaar.
De knopjes op stoplichten. Ik hoef maar op 1 knopje te drukken tijdens mijn wandelingen, doe dat meestal met mijn ellenboog en was bij thuiskomst meteen mijn handen.
Totaal geen last van! Ik denk ook dat ik helemaal mesjogge zou worden als ik er last van had, want ik denk niet dat je op een school veel handsfree kan doen. Maar ik was wel altijd mijn handen goed als het pauze is en ik ga eten. En als ik thuiskom. Maar verder maak ik me niet zo druk, heb al genoeg andere dingen die mijn brein bezighouden, dit zou er niet meer bij passen.
Ik geloof heilig in de werking van het afweer mechanisme van mijn lichaam, dat werkt prima áls het maar de gelegenheid krijgt van alles te herkennen wáár het antistofjes voor moet aanmaken en daar zorg ik dus voor door gewoon knopjes in te drukken en me waar nodig aan van alles vast te houden. De toiletten in de trein zijn een ander verhaal, die zijn bruikbaar wanneer er niet door voorgangers een smeerboel van gemaakt is, maar elukkig heb ik die maar zelden nodig.
Hahahaha, lijkt me best bijzonder om jou zo bezig te zien. Ik denk altijd maar ‘zo lang ik mijn ongewassen vingers niet in mijn mond steek’ komt het allemaal goed. 😉
Ik denk weleens aan hoe vies de karretjes in de supermarkt zijn, maar dat vergeet ik ook meestal meteen weer. Maar het lijkt me een leuke uitdaging, dat handsfree reizen : )
Kleine hondjes, die zijn erg vies, bah!
Wat Rietepietz zegt! Ik denk ook altijd: goed voor de weerstand.
Wat ik vies vind, is de geur van te langzaam opgedroogde kleren. Brrr… kan ik echt niet verdragen.
hihi dat vond ik “vroeger” ook van het reizen met de bus (naar school) wanneer het geregend had alles nat en beslagen was. Bah bah.
Ik vind het een leuke tetm, handsfree reizen, die houden we erin. Het wordt zo ook gewoon een uitdaging, van zou het me vandaag weer lukken. Dat maakt een saai dagelijks ritje gewoon weer leuk.
Ik denk er maar niet teveel over na dat vooral. Maar kies wel voor veiligheid, ik leun graag tegen iets aan om te voorkomen dat ik val. Ik vind mensen die naar zeik oid ruiken vies net zoals elk openbaar toilet.
Sedert ik glutenvrij moet eten, heb ik een aversie tegen kruimels.
Ik zie de gluten al naar me wuiven.
Daar blijf ik dus zo ver mogelijk uit de buurt.
Bij mezelf heb ik het niet zo erg, bij Noa dan weer wel. Laat hem nooit leuningen aanraken of een roltrap met naar beneden lopen… ^^ Zelf raak ik dit ook niet zo snel aan. Dus ergens snap ik je wel 😉
Handsfree reizen? Gaat mij niet lukken, ik zou vast vallen.
Haha, ik zie het helemaal voor me! Het is inderdaad ook wel vies ja. Ik denk altijd maar zo: het is goed voor je weerstand. De volgende keer dat ik weer eens met de trein ga ik dit echter wel eens proberen. Ben benieuwd of het lukt dat handsfree reizen!