Omdat mijn fiets uitgraven te midden van de zooi in de schuur meer tijd kost dan in de auto springen, ga ik meestal met de auto naar mijn werk. Bovendien ben ik een ‘nippertjesmens’; altijd en eeuwig bijna-te-laat.

Zo ook afgelopen week. Gehaast sprong ik in mijn bolide om naar mijn werk te scheuren. Ik draaide de contactsleutel om en hoorde alleen maar ‘prrr… prrr…prrr’. Ik weet weinig van auto’s, maar ik weet wél wat dat geluid betekent.
Shit, lege accu!
Weinig scheuren…

Na tien minuten graven vond ik mijn gare, stalen ros met slappe achterband in de schuur en kon ik alsnog vertrekken. Enigszins buiten adem arriveerde ik op het werk

Daar was het een drukte van belang. Iedere twee jaar wordt er onder het personeel van alle Volvo-dealers wereldwijd een wedstrijdje gehouden om te kijken wie de meeste technische kennis in huis heeft. De vestiging waar ik werk heeft in dat opzicht een naam hoog te houden. Meestal komen de winnaars uit ons bedrijf!

Ook dit jaar zijn er twee teams door naar de finale in Engeland! Ze zouden die middag vertrekken vanaf Schiphol en ik struikelde overal over rondslingerende koffers en sporttassen. De kans dat een van de heren tijd zou hebben om me (weer eens) uit de brand te helpen, leek heel klein.

Toch stapte een van de monteurs om tien uur in de servicebus en reed naar mijn zielige Kaatje. Kaatje werd opgestart en ik kon naar het werk rijden. Daar werd een nieuwe accu besteld en gemonteerd en om vijf uur snorde ik weer vrolijk naar huis. Service van de zaak! Geweldig toch?

Maar aangezien ik mijn ontslag ingediend heb en ga verhuizen zal ik het in de toekomst moeten doen zonder mijn persoonlijke team van technische mannen…

Vanaf 1 juni zijn Kaatje en ik op onszelf aangewezen…
Er zit maar één ding op; lid worden van de Wegenwacht!

(en ook nog: een bloemetje van de baas ter ere van secretaressedag! Lief, hoor!)