Dat de verhuizing voor ons een berg stress opleverde, vonden we niet zo’n punt. Wij wisten dat, ooit, alles goed zou komen. Dat de meubels weer op hun plaats zouden komen te staan en de dozen uitgepakt zouden worden. Maar we maakten ons ernstig zorgen over het stress-level van ons poete-kind, onze Spike. Natuurlijk namen we de voorbereiding heel serieus. Wekenlang vertelden we hem over alle ramen mét vensterbanken in het nieuwe huis, over de vele vogels rond het huis en over het privé-balkon dat Spike zou krijgen. Maar meneer leek niet onder de indruk en ging zich stoïcijns liggen wassen.

Toen we eenmaal aan het verhuizen waren, was het nieuwe huis een puinhoop met een slaapkamer vol dozen en een woonkamer met meubels die niet stonden waar ze hoorden. Het welzijn van Spike was belangrijker dan die van onszelf dus bleven we zo lang mogelijk in het oude huis. We sliepen op matrassen op de grond, en hadden twee campingstoeltjes en een tafeltje staan. En een kattenbak, een krabpaal, een kattenpoef, een kattenkussen en twee kattenmandjes. Maar op zaterdag werd het toch echt tijd om te gaan.

We stopten Spike in zijn reismandje en lieten hem vol verwachting los in het nieuwe huis. Waar we in de woonkamer op de grond sliepen omdat de slaapkamer nog vol dozen stond. En waar niks stond waar het hoorde. Maar Spike keek rond, liep over onze matrassen en gaf alle deuren kopjes. Dat leek ons een goed teken! En inderdaad; het uitzicht vond-ie fantastisch! Spike zat vaak voor het raam en keek zijn ogen uit. Naar de bomen, de vogels en de voorbijrijdende trams. Er was één maar: meneer wilde niet plassen.

Op maandag was de kattenbak nog steeds droog. Met Spike’s medische geschiedenis in ons achterhoofd rammelden bij ons alle alarmbellen en besloten we meteen actie te ondernemen. Die avond zaten we met Spike bij de dierenarts. Die keek zorgelijk en besloot Spike een nachtje te houden om hem een katheter te geven. De verhuizing leverde schijnbaar toch te veel stress op. Triest vertrokken we naar huis met een leeg kattenmandje. Die dinsdag leek er weinig te veranderen. Sterker nog; Spike plaste wel maar kon nu niet meer poepen en moest nóg een nachtje blijven.

Verdrietig zaten wij tussen de onuitgepakte dozen. En op woensdag kregen we een briljante ingeving. We belden naar de dierenarts en boden aan Spike’s eigen kattenbak te komen brengen. Het leek ons ineens vrij logisch dat Spike niet kon poepen want Spike en zijn kattenbak; da’s een verhaal apart. De dierenarts zuchtte eens diep en zei dat we Spike mochten komen halen. Het verblijf bij de dierenarts leverde ook stress voor Spike op en meneer krijste regelmatig de hele boel bij elkaar. Dat werkte dus ook niet echt. “Maar dan moeten jullie wel zorgen voor rust in huis.” zei de dierenarts streng.

Jubelend renden we door het huis. Als kippen zonder kop. Binnen no time hadden we meubels op z’n plaats gezet en massa’s dozen uitgepakt. We sleepten het oude vloerkleed, dat nog in het oude huis klaar lag om weggegooid te worden, mee naar het nieuwe huis om te zorgen dat Spike’s eigen luchtje in huis zou hangen en we schroefden snel de kattentoren in elkaar. Daarna telden we de uren tot we Spike op mochten halen. Ongeduldig. Alsof we kersverse ouders waren die hun pasgeboren baby mochten ophalen.

En toen was er een hernieuwde kennismaking met Spike’s nieuwe huis. Hij besnuffelde de meubels en alle kattenmandjes. Voorzichtig inspecteerde hij het balkon. Hij klom op z’n kattentoren, deed een tukkie op het oude vloerkleed en bekeek het uitzicht vanuit alle kamers. Of het aan het oude, vertrouwde kleed lag of dat Spike ons gemist had zullen we nooit weten. Maar de volgende dag produceerde hij een enorme kattendrol die wij onder luid feestgejoel uit de bak schepten. Spike is weer thuis. Want oost, west, thuis poept het toch het best.