Doordat we volop aan het klussen zijn in onze nieuwe woning, kunnen we rustig wennen aan onze nieuwe woonplaats. En wennen is het zeker! We verhuizen twintig kilometer naar het noord-westen maar het lijkt een compleet andere wereld! Zo vind ik het stukje rijden van Amsterdam naar Heemskerk al leuk. Over de ring A10 naar de A9. Voorbij Schiphol wordt het rustiger op de weg. De bebouwing maakt plaats voor weilanden, de Stelling van Amsterdam, hier en daar een boerderij en wat schapen en paarden. En dan is-ie daar ineens! De vrolijke blauwe windmolen met Heemskerk erop! Bijna thuis!

Als we het stadje inrijden passeren we één stoplicht en drie rotondes. “Wat een drukte hier, hè?” grappen we tegen elkaar. En elke keer verbazen we ons over de Heemskerkse fietsers. Ze steken zo overduidelijk hun hand uit als ze afslaan. En dat doet niet één brave fietser. Nee, dat doen ze allemaal! Om niet meteen als de nieuwe dorpsgekken van Heemskerk bestempeld te worden, houden we ons in en rijden we rustig door. Maar het liefst zouden we stoppen om al die fietsers persoonlijk te bedanken.

Boodschappen doen is ook al zo’n belevenis. Vorige week liepen we de plaatselijke supermarkt binnen, op twee keer struikelen van ons huis vandaan. “Goedenavond” zei de bedrijfsleider toen we binnen kwamen. En ik keek eens achterom om te kijken wie die klant achter me was die zo vriendelijk welkom geheten werd. Maar er liep helemaal niemand achter ons. De bedrijfsleider had het tegen ons!

Als twee blije kinderen huppelden we vervolgens door de winkel ondertussen verrukte kreten uitslaand. ‘Wat is het hier groot! En zo licht! En schoon! En wat een keuze!’. ‘Kijk!’ riep Frank enthousiast ‘Schepsnoep!’ En hij vulde meteen een zakje. Er was warme grillworst uit de oven, je kunt je eigen cruesli afwegen en zelfs zeebanket kun je zelf scheppen. Jubelend ontdekten we een compleet rek met koffiecupjes voor ‘ons’ koffieapparaat. En toen de caissière ons tenslotte ook nog eens een fijne avond wenste na het afrekenen, pinkten we een traantje weg. Al die vriendelijkheid! Zo ontroerend!

Bij de auto aangekomen laadden we de inhoud van ons winkelwagentje over in de kofferbak. We waren net klaar toen naast ons een jongeman opdook. Hij droeg een geel hesje met ‘Parkeerplaatshulp’ er op. Ik had echt nog nooit van de term ‘parkeerplaatshulp’ gehoord. Maar het bestaat! “Zal ik uw karretje even wegzetten?” vroeg de jongeman behulpzaam. Frank aarzelde. “Eh… Ja… Doe maar…” Beduusd keek hij de jongen na die met ons karretje verdween. “Wat zat er in?” vroeg Frank aan mij “Een muntje? Of geld?”.

Maar er zat niks in. Helemaal niks. In Heemskerk kun je zó een winkelwagen pakken. Zonder muntje, geen gedoe. En als je klaar bent met boodschappen doen, zet de parkeerplaatshulp hem weer voor je terug. Ik denk dat we wel kunnen wennen hier.

Foto van Paul Beentjes