En ja, hoor! Daar was-ie! De valkuil. De valkuil die dreigt als je gaat verhuizen en een lekker ruime planning maakt. Ik donderde er weer eens finaal in. Want we hielden ons mini-huisje in Amsterdam aan zodat we zeeën van tijd hadden om ons nieuwe huisje op te knappen. Want tja, ik moet natuurlijk ook gewoon werken. En dus moeten we na een werkdag nog eten en daarna nog een half uur rijden naar ons toekomstig paleisje om de boel schoon te maken en op te knappen.

Soms kwamen we gigantisch in de file op de A10. En dan gingen we terug naar huis. Want we hadden toch tijd genoeg. Er waren tropische dagen waarop we niet eens gingen. Want we hadden toch tijd genoeg. En soms zakte de moed ons gewoon in de schoenen omdat het behang in het hele huis zó vakkundig aangebracht was dat het er met geen mogelijkheid af te krijgen was. Maar ach, we hadden tijd genoeg.

Soms hadden we iets nodig en moesten we even ‘het dorrup’ in. Waar we vervolgens weer afgeleid werden door winkeltjes, terrasjes en restaurantjes. Maar dat gaf niks. Want we hadden tijd genoeg. Soms werden we door wildvreemden aangesproken op straat. ‘Oh! Hallo! Wat leuk! Jullie zijn onze nieuwe overburen!’ We schudden handjes en maakten praatjes. Niet erg; we hadden toch tijd genoeg.

We lieten mijn verjaardag geruisloos voorbij gaan en klusten dapper door. Maar toen ik vervolgens een hele zondag ziek op bed lag, begon onze ruime planning een tikkie in de soep te lopen. Weer op de been vertrokken we weer naar ons nieuwe huis om de laatste kamer te ontdoen van het horrorbehang.

Toen ik, gewapend met de behangafstomer, de bewuste kamer binnenstapte, registreerde mijn brein dat er iets niet klopte. Maar wát er nou precies niet klopte had ik niet meteen in de gaten. Dommig staarde ik naar de muur. Het duurde even voor het kwartje viel. Ongeveer gelijktijdig viel mijn mond open. Al het behang was weg!

Ik draaide me om en op de muur achter me had mijn lieve kind een boodschap voor me achter gelaten op de kale muur. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag, mam!’ Mijn dochter had haar hele vrije dag gespendeerd aan het afkrabben van het laatste behang. Al die luiers die ik verschoonde, al die pleisters die ik plakte, al die snotneuzen die ik afveegde, alle monsters die ik verjaagde, alle Jip en Jannekes die ik voorlas. Het is niet voor niets geweest. Wat een feest is het om zo’n kind te hebben!