Een Uncle Bob-log zat eigenlijk nog niet in de planning (voor de oplettende lezer: 1 op de 4). Maar er werd sneeuw verwacht vorig weekend. Veel sneeuw. Ik kwam zaterdagmiddag terug uit Brabant en parkeerde opgelucht mijn auto. Net vóór de bui binnen! En ik was van plan om tijdens die hele sneeuwperiode niet meer tevoorschijn te komen.
Maar in mijn inbox zat een e-mail van één van mijn lezeressen, wiens naam ik niet zal noemen, waarin ze op strenge toon Uncle Bob de sneeuw injoeg. Gelukkig deelde ze ook veel fotografietips! En zo kon het gebeuren dat ik die zondag redelijk enthousiast in een heuse sneeuwstorm door het dorp ploegde. Ik besloot foto’s te gaan maken bij de kerk. Misschien waren de graven van de Britse soldaten wel mooi in de sneeuw. Maar het waaide te hard dus de sneeuw bleef nergens mooi óp liggen. Alleen op de grond. Teleurgesteld ging ik naar huis. Mijn voeten haast bevroren in mijn snowboots.
Die maandag werkte ik thuis, gelukkig. Ik maakte een klein ommetje ‘s avonds en liet het daarbij. Dat je ráár loopt op snowboots, voelde ik de volgende dag in mijn enkels. Toch moest ik nog even door. Ik moest dinsdag naar kantoor en besloot met de trein te gaan want de sprinters reden. Dus banjerde ik op mijn snowboots naar het station en inderdaad, de sprinters reden. Het ging perfect! Het was rustig in de trein en ik kwam keurig op tijd op mijn werk aan.
Maar de terugweg was drama. Het was veel te druk in de trein. Bovendien strandde mijn sprinter in Wormerveer. Ik liep een half uur rondjes op station Wormerveer om warm te blijven. Inmiddels begon, behalve mijn enkels, ook mijn rug te protesteren tegen mijn lompe snowboots. Met de volgende sprinter, als haringen in een ton (Hallo! Corona!) kwam ik uiteindelijk thuis. Om half zeven ‘s avonds.
Ik besloot op mijn vrije woensdag de auto uit te graven zodat ik vrijdag met de auto weg kon. Een behulpzame overbuurman schoot me te hulp en binnen no time was mijn autootje sneeuwvrij. ‘s Middags besloot ik weer met mijn camera op pad te gaan. Want mijn baas heeft een winterfoto-wedstrijd uitgeschreven en ik heb een reputatie hoog te houden.
Maar eerst kocht ik een doosje chocolade voor mijn behulpzame overbuurman. Dat bleek heel onhandig. Ik wandelde naar chateau Marquette en de hele tocht bungelde het tasje met chocolade irritant tegen mijn been. Ik liep vijf kilometer op mijn snowboots. En écht! Ik wist niet dat het kon maar ik kreeg een bláár! Bij vijf graden onder nul. Hoe dan? En mijn enkels deden pijn. En mijn rug. En ik maakte géén bijzondere foto’s.
Donderdag werkte ik thuis. En om half vijf trok ik wéér die @€*#snowboots aan en ging wéér op pad. Naar de Noordermaatweg waar ook al niks te zien was. Ik stond een half uur bibberend te kijken hoe twee zwanen op het ijs zaten. En nét toen ik mijn camera wegstopte, kwamen ze in actie. Dus de enige foto die nog iets had kunnen worden, was niet scherp.
Die vrijdag ging ik met de auto naar mijn werk. Ging prima. Afgelopen weekend wandelde ik een paar kleine rondjes. Maar verder bleef ik binnen. Mijn voorhoofd en mijn schenen jeuken chronisch door de droge lucht. Mijn haar is statisch en mijn handen zijn zó schraal dat ik mezelf ermee open haal. En op een of andere manier heb ik het steeds zo koud dat ik het liefst in de droger zou kruipen.
Mijn humeur is tot een dramatisch dieptepunt gedaald. Ik betrap mezelf er op dat ik constant loop te mopperen. ‘Haat! Dikke vette haat!’ roep ik regelmatig tegen niemand in het bijzonder. Ik smijt met deuren en ik zucht, kreun en steun de hele dag door. Alles is stom. Alles is superstom! Haat! Dikke, vette haat!
Maar morgen, jongens! Vanaf morgen stijgt de temperatuur. Het gaat weer de goede kant op! Ik leg mijn bikini alvast klaar en wil bij deze mijn excuses aanbieden aan iedereen die ik beledigd, afgesnauwd en/of geshockeerd heb afgelopen week. Het spijt me. Ik was mezelf niet. Vanaf volgende week gaat het beter. Beloofd!
Haha, je bent geen winter(-sport)type, begrijp ik uit je stuk. Gelukkig hoef je niet meer lang af te zien. De sneeuw verdwijnt nu snel door de regen en komend weekend barst het voorjaar los (14 graden en zon). En ik kan ook niet wachten hoor. Hoewel ik de afgelopen week ook prachtige plaatjes heb gezien.
Prachtig je vastleggen! En ja zo fijn… hier ligt mijn bikini ook klaar, voorjaar! een vreugdedansje dansen doet
Die beesten werken zelden mee. Het is duimen voor een toevalstreffer.
Snowboots draag ik al 30 jaar niet mee. Ik loop zomer en winter op hoge wandelschoenen. Beter voor mijn enkels.
Nog heel even volhouden inderdaad. Nog een paar dagen en dan is het lente, hoera! En dan post jij hier gewoon schattige lammetjes en minibloempjes die opkomen in de bermen. Niet dat deze foto’s niet ook heel mooi gelukt zijn, maar ik heb mijn portie sneeuw EN sneeuwfoto’s wel weer gehad.
Dertig graden verschil in één week. Echt Nederland.
Ik heb er niet veel mee met al die sneeuw, maar ik vind het wel heel mooi. Schaatsen dat doe ik sowieso niet. Het was hier op de binnenwegen tot vandaag nog steeds erg glad en het commentaar op de gemeente was dan ook niet van de lucht.
Vind de foto van de zwanen trouwens erg mooi!
Heerlijk chagrijnig ben je hoor. houd ik van. 😉 En ik herken het lopen op de sneeuwlaarzen waarbij vergeleken de zwanen elegant trippelen,om het niet over spierpijn te hebben. Toch zijn de foto’s zeker wel de moeite waard hoor.
Ik had al een beetje in de reacties gezien dat sneeuw niet echt je ding is 🙂 Heerlijk beschreven deze “feestweek” . Voordeel nog even twee dagen troep en dan op naar de vijftien graden.
Ik moest al aan je denken Nicky! Op mijn blog las ik al dat je de sneeuw waardeloos vindt, wat heerlijk dat het dit weekend ‘voorjaarsachtig’ belooft te worden! Ik ben zelf nu ook wel klaar met die stomme gladheid.
Ik snap je hoor, ik ben dol op sneeuw maar het bijkomende gezeik daar hou ik niet van. Koude handen tot ze gruwelijk pijn doen. Spierpijn va het door de sneeuw ploegen. Voor de zoveelste keer aan de bestuurderskant in moeten stappen en doorschuiven omdat de auto dichtgevroren is. En dan heb ik het nog niet over die debielen die niet kunnen rijden en dan toch moeten rijden en daardoor supergevaarlijk zijn. Ik vind sneeuw geweldig mooi maar kan me voorstellen dat je het beu wordt. Overigens is het met sneeuw foto’s maken ook nog dat je een goede plek moet weten, mazzel moet hebben en je camera moet kennen of in ieder geval de instellingen goed moet kennen. Ik vind je een bikkel dat je gegaan bent en hoop volgend jaar op 1 zo’n dag zodat je weer kan en het de dag erna gewoon weer weg is. Overigens denk ik nu ook lente hoor.
De foto’s vind ik wel mooi! Hier geen sneeuw gehad, dus wellicht dat dat helpt (gezien je er zelf niet erg tevreden mee bent).
Jij hebt mazzel met de opwarming van de aarde!
Het enig wat leuk was aan de sneeuw is dat Noa er zo van genoot. Verder mag het van mij ook wegblijven 😉 Leuke foto’s weer Uncle
De winter was kort maar krachtig. (gelukkig, ondanks mijn plezier op de schaats)
Laat nou de lente maar doorkomen hoor 🙂 Wordt niet alleen Uncle Bob blij van kan ik je zeggen haha.
Ik voel je!
Gelukkig ziet de wereld er inmiddels een stuk minder wit uit. 😉