Zaterdagavond, acht uur. Ik zit op bed de schone was op te vouwen. Zo’n lekker geestdodend werkje waarbij je gedachten alle kanten op gaan. Er ploppen allerlei onzinnige gedachten op in mijn hoofd. Zoals “Waarom hebben we het bed eigenlijk zo neer gezet? En niet aan de andere kant?” En tja, dan ben ik verloren, hè. Om half negen ’s avonds begin ik met de meubels te schuiven.
Nou wil het geval dat we een loodzwaar bed hebben, met daaraan vast gemonteerd twee nog zwaardere nachtkastjes. Onverwoestbaar maar niet van z’n plek te krijgen. Maar wie niet sterk is, moet slim zijn. Ik weet vier washandjes onder de poten van het bed te friemelen en – lang leve het laminaat! – ik begin te schuiven. Maar om half tien moet ik toegeven dat het niet gaat lukken. Het bed staat inmiddels diagonaal in de kamer. Klem tussen de muren. Om hem nog verder om te draaien zal ik een nachtkastje moeten demonteren.
Er zijn tijden geweest dat ik daar vrolijk nog aan begon ’s avonds laat. Zo herinner ik me hoe ik ooit – toen Michelle uit logeren was – het geweldige idee had om met haar van kamer te ruilen. Ik moest daarvoor haar hoogslaper uit elkaar halen én mijn tweepersoonsbed. Om vervolgens te ontdekken dat wat ik wilde helemaal niet paste. Om half een ’s nachts was ik nog bezig om onze bedden weer in elkaar te zetten. Maar hé! Ik ben geen twintig meer. Ook bij mij kwam de wijsheid met de jaren en ik besluit de volgende dag, op mijn gemak, de nachtkastjes te demonteren.
De hele zondag ben ik vervolgens bezig. Met demonteren, schuiven, monteren. Het wordt laat die avond maar ik ben tevreden als ik rond een uur of half een ’s nachts eindelijk mijn bed in rol. Het is even zoeken op welke kant ik nu moet gaan liggen, maar ik slaap als een roosje. De volgende morgen drink ik een kop koffie op bed. Om te genieten van mijn ‘nieuwe’ slaapkamer nu alles weer aan kant is.
Maar dan valt mijn oog op de boekenkast. Plop. Daar komt weer zo’n onzinnige gedachte op in mijn hoofd. Eigenlijk best rommelig een boekenkast in je slaapkamer. Als ik nou eens….
Soms word ik zo moe van mezelf.
Bijschrift bij de foto: slechte foto, I know. Mijn camera stond ergens aan de andere kant van het bed.
Oh jee dit soort opwellingen zijn heel herkenbaar en ook vrijwel nooit te bedwingen. Ik ken iemand die ( lang geleden) om 2 uur ’s nachts zijn wandmeubel niet mooi vond en begon met schilderen. Ik ken iemand die om 11 uur ’s avonds denkt zal ik nu de kerstboom opzetten. Ik ken iemand die zich al een tijdje aan een canadese ceder of zoeits nou ja een uit de kluitengewassen soort kerstboom in zijn tuin ergerde. Toen een buurmeisje op zondagmiddag zei waarom haal je die boom niet eens weg scheelt je bijna een halve tuin. Om 9 uur ’s avonds was mijn tuin de helft groter. Dus tja je bent gelukkig niet de enige, maar inderdaad ik word ook regelmatig moe van mezelf 🙂
Ben bang dat het nooit over gaat.
Ik had nog hoop dat het met het stijgen der jaren minder zou worden. Niet dus… 😉
Haha, ik bewonder je wilskracht en ambitie! Ik ben eigenlijk best blij dat ik die aandrang eigenlijk nooit voel. Ben best een gewoontedier wat dat betreft.
Dat klinkt zo heerlijk rustig…
hahahaha oooh man!! Mijn moeder had hier ook wel eens een handje van. Op de avond nog een idee uitwerken en dan tot midden in de nacht bezig zijn
Maar nu ben ik wel benieuwd wat je met je boekenkast hebt gedaan.
Wat denk je? Die staat inmiddels in de studeerkamer natuurlijk. Dat heb ik vrijdag avond laat nog gedaan.
Ik herken dat er allerlei gedachten loskomen bij gedachtenloos huishoudelijk werk. En ook de drang om er meteen gehoor aan te geven : )
Fijn dat het is gelukt met je bed.
Ik ben erg blij met het resultaat.
Meteen in actie komen is misschien niet altijd even handig, maar wél het meest effectief. Anders heb je tijd om 100 redenen te bedenken waarom je het niet zou doen en komt het er niet meer van.
Dus hop, gewoon beginnen totdat je de boel zo hebt ontwricht dat je de volgende dag wel verder moet. Als je die boekenkast nu alvast even uitruimt…
Tuurlijk! Heb ik allang gedaan. En weer ingeruimd. In een andere kamer. 🙂
De foto geeft een beeld en dat is goed. En voor je boekenkast niet op kleur sorteren daar blijf je ook naar kijken. Je kan we stapels boeken maken en daar iets opzetten een plantje bijvoorbeeld.
Mijn boekenkast op kleur? Echt niet. Zelfs ík heb mijn grenzen.
Ik heb vroeger ook heel veel geschoven met de meubels in mijn slaapkamer(s). En nu eigenlijk nooit meer. Vreemd eigenlijk.
Hop! Aan de slag jij! Zo leuk!
Niet alleen verstand komt met de jaren, rust ook. De rust om het even te laten zakken. Ik trap niet meer in zulke snelle acties. 😉
Krijg ik toch weer hoop dat het ooit nog goed komt met mij.
Zijn wij familie?
Had jij ook geen Brabantse roots? Misschien zijn we achter-achter-achter-achter-nichten. Ergens.
Haha! Heerlijk om het dan ook gewoon te doen! Hier gebeurd me dat eigenlijk te weinig maar nu ik dit lees krijg ik er spontaan zin in ;))
Gewoon doen! En een log schrijven er over. Win-win!
Wat een energie!!!
Ik zou er maar vooral van genieten dat je zo actief bent.
Als ik iets wil, ben ik gewoon niet te stuiten.