Nog elf te gaan.

Ergens vorig jaar wilde mijn moeder proberen of breien nog wilde lukken. We kochten breinaalden, wol en zelfs een mandje om haar breiwerk in te bewaren. Michelle hielp met steken opzetten en mijn moeder kon aan de slag. Maar het viel tegen. Door de artrose in haar handen lukte het niet echt en het breiwerkje lag te verstoffen in het mandje.

Afgelopen februari was mijn achternichtje jarig. Ze werd twee. En behalve mijn achternichtje is de kleine meid natuurlijk ook het achterkleinkind van mijn moeder. Toen ik bij mijn moeder op bezoek was, had ze haar breiwerk aan de kant gelegd en wachtte ze me op met het lege mandje.

“J*** was jarig en ze heeft een pop gekregen” zei mijn moeder. En met het lege mandje van het breiwerk op haar schoot keek ze me glunderend aan. “Nou had ik gedacht” vervolgde ze “dat ik van dit mandje een reiswiegje ga maken. Voor de pop van J***.” Breien lukte al niet, dus een reiswiegje maken leek mij iets te hoog gegrepen. “Heb jij schuimrubber?” vroeg mijn moeder onverstoorbaar. En ik antwoordde dat ik inderdaad nog wel een stukje schuimrubber had liggen. 

Met haar broze vingers maakte mijn moeder een tekening op haar schoot. “Dan moet je het zo rond knippen. Dan past het precies in het mandje. En dan moet je een tijkje er om maken. En een dekentje en een lakentje.” Ze zag het al helemaal voor zich. “Ik zou dat snuitje van J***. wel eens willen zien!” straalde ze. En ik begreep dat het reiswiegje dat zíj zou willen maken in de praktijk door mij gemaakt zou moeten worden. 

Nou ben ik de beroerdste niet en ook best handig; behalve met mijn naaimachine die door mij steevast de naaimachine from hell genoemd word. Maar ach, mijn moedertje had zoveel voorpret dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om te weigeren. Ik nam het mandje mee naar huis en beloofde mijn moeder een reiswiegje te maken.

En eigenlijk ging het heel voorspoedig. Het schuimrubber liet zich simpel op maat knippen. En mijn naaimachine from hell had een hele goede dag. Of misschien heb ik eindelijk geheel per ongeluk uitgevogeld hoe dat ding goed gespannen moet worden. In elk geval was het een fluitje van een cent. Binnen een uur was het reiswiegje voor J***. klaar. Met een matrasje met een tijkje er om. En een kussentje, een lakentje en een dekentje. 

Het reiswiegje staat klaar om mee te nemen naar mijn moeder. En ik heb mijn knutselspullen maar niet te ver opgeborgen. Mijn moeder heeft nóg elf achterkleinkinderen. Ik ben benieuwd wat ze nog meer wil gaan maken. 

 

36 gedachten over “Nog elf te gaan.

  1. LeidseGlibber

    Ahh ik zie helemaal voor me hoe ze bij voorbaat al genoot, dan kan je inderdaad niet weigeren het te maken . Alleen die andere elf wordt natuurlijk wel een dingetje 🙂

    1. Nicky Bericht auteur

      Inmiddels volop bezig met project twee. Da’s voor een tweeling dus dubbel zoveel werk.

  2. Nicole+Orriëns

    Het ziet er geweldig uit Nicky! Wat een lieve moeder heb je trouwens als ik dat zo lees, met haar voorpret over de blijdschap van haar kleinkind : )

  3. rietepietz

    Onwijs leuk geworden, misschien kan je moeder je wél helpen als je het spul meeneemt naar haar kamer… en ik bedoel dan kun jij háár helpen met de volgende 11 maken, dat vind ze vast helemaal geweldig. 😉

    1. Nicky Bericht auteur

      Dat zou leuk zijn. Maar dat zit er echt niet meer in helaas. Maar ze vindt het al geweldig dat ik haar ideeën uitvoer.

  4. Iris

    Ah wat is het schattig! Daar wordt ze vast heel blij van! Ik vind het ook wel echt heel knap gemaakt. Mijn dochtertje van bijna 3 zou het vast en zeker ook heel erg leuk vinden

  5. hemelsgroen

    Aaah wat leuk! Een dubbel cadeau dus, voor je achternichtje én voor je moeder. Fijn dat het ding from hell dit ook inzag en een keer meewerkte.

    1. Nicky Bericht auteur

      Er voor allemaal iets anders maken, passend bij hun leeftijd. Dat wordt nog een dingetje.

  6. Sandra

    Dat kun je je moeder inderdaad niet weigeren. En het ziet er schattig uit, jouw moeder heeft goede ideeën

    1. Nicky Bericht auteur

      Ach, ze is er zo blij mee! Nog blijer dan achterkleinkind straks, denk ik.

Reacties zijn gesloten.