Weten jullie nog? Die opslagruimte die ik destijds geheel per ongeluk huurde? Nou, die opslag ging een hele tijd geleden verhuizen. We konden kiezen; of onze spullen door hen laten verhuizen naar de nieuwe locatie, of zelf een verhuizing regelen naar een locatie naar keuze. Liever lui dan moe koos ik voor mee-verhuizen. Dus hadden we ineens een opslag in Haarlem. Niet dat het mij iets uitmaakte. Ik kwam er toch nooit.
Maar toen moesten er meubels van Frank in de opslag. Vaag herinnerde ik me dat die opslag vol stond met allerlei rotzooi, dus moest eerst de opslag leeg. Ik was nog nooit op de nieuwe locatie geweest dus besloot ik eens poolshoogte te nemen. Toen bleek Haarlem toch niet zo handig. Voor mijn gevoel doorkruiste ik de halve stad maar uiteindelijk was ik daar waar ik wezen moest.
De opslagruimte bleek in een spiksplinternieuw pand te zitten. Een medewerker van de firma liep met me mee om de weg naar mijn box te wijzen en te laten zien hoe alles werkte. Het zag er allemaal prachtig uit. Ik kan niet anders zeggen. Omdat ik die dag geen zin had om te slepen, zocht ik uit wat weg kon, zette dat aan de kant en vertrok. Het kostte me bijna een half uur om de uitgang te vinden, zo groot is het daar. Ik was er van overtuigd dat ik mijn box nooit meer terug zou kunnen vinden.
Maar dat slepen met spullen moest toch eens gebeuren. Ik had inmiddels een verhuisbedrijf geregeld om de meubels naar de opslag te brengen dus de deadline waarop de de opslag leeg moest zijn kwam in rap tempo dichterbij. Vorige week trok ik de stoute schoenen aan en reed op een zondag naar Haarlem. Google Maps had een goede dag en ik wist het gebouw wonderbaarlijk genoeg vrij vlot te vinden. Omdat het zondag was, was het hek dicht. Maar ha! In mijn zak zat het briefje met de code die ik vol vertrouwen intoetste op het kastje dat op het hek hing. “Code niet herkend” verscheen er op het display. Ik toetste nog een keer de code in. En nog een keer. Maar dat stomme kastje op het hek bleef zeggen dat de code niet herkend werd.
Geïrriteerd reed ik naar huis en nam me voor de volgende dag te bellen naar het bedrijf om te vragen hoe of wat. Maar ik had het druk, de week vloog voorbij en dat telefoontje plegen kwam er niet van. En toen kwam het weekend dat de opslag toch écht leeg moest omdat het verhuisbedrijf maandag heel vroeg zou komen om de meubels naar de opslag te brengen. Laatste kans. Ik reed wéér naar de opslag en ik parkeerde mijn auto om eens goed de omgeving in me op te nemen, zodat ik de verhuizers later de weg zou kunnen wijzen.
En toen viel me ineens op dat op er een soort eenrichtingsverkeer-route rond het gebouw van de opslag ligt. Logisch eigenlijk, want het is er vrij smal en dus is het wel handig als iedereen dezelfde kant op rijdt. Op het ene hek staat een grote blauwe pijl. En op het andere hek prijkt een ‘verboden in te rijden’-bord. Dat was me de week daarvoor finaal ontgaan. Ineens viel het kwartje. De week daarvoor had ik mijn toegangscode dus bij de uitgang in staan tikken.
Ja, dat is stom. Dat geef ik zonder meer toe. Oerstom. Maar welke sukkel hangt er dan ook een kastje bij de uitgang waar je je code in kunt voeren? Dát is pas stom!
Bijschrift bij de foto: moest ik nog hoofdrekenen ook.
De beveiliging heeft ook kastjes misschien was dat het wel. Maar dan nog een bordje naar het goede kastje zou best handig zijn. Of toch minimaal een instructie voor degene die meeverhuizen zeker als het zo enorm groot is.
Oh! Da’s een goeie! Zoiets zal het wel geweest zijn!
LOL. Ik leef helemaal met je mee, maar moet wel grinniken dat je bij de uitgang tevergeefs die code stond in te typen ; )))
Bedankt, he 😉
Hahaha, geniaal. Dit zou ook echt iets voor mij zijn!
Gelukkig! Ik dacht dat het aan mij lag.
Maar uiteindelijk kreeg je het toch voor elkaar. Alles veilig opgeborgen en afgesloten met de code aan de achterkant.
Uiteindelijk krijg ik altijd alles voor elkaar. ’t Kost soms alleen wat moeite.
Ach, zulke dingen gebeuren nu eenmaal. 😉
Ja. Bij mij wel.
Haha dat is zeker stom bij de uitgang!
Bizar! Dat verzin je toch niet?
Dit zou mij ook zo maar kunnen overkomen.
Kijk! Zie je? Zo dom wat het dus niet van mij.
Hahaha, prachtig verhaal dit!
Ik neem aan dat alles uiteindelijk dus toch nog gelukt is en je niet opeens te weinig ruimte had, zou ook nog kunnen. Maar uhhhmmm “Bijschrift bij de foto: moest ik nog hoofdrekenen ook. ” ben je zo aangekomen dan dat je moest uitrekenen of je er wel overheen kon 🙂
Grapjes. Gelukkig valt dat nog mee. Maar meestal staat er gewoon een maximale belasting in zo’n lift. Hier moest je het zelf uitrekenen.
Haha dit zijn van die leuke verhalen 😉 Vooral als je het niet meemaakt maar hoort
Geen beter vermaak dan leedvermaak 🙂
Haha! Ik heb er weer volledig beeld bij, heerlijk jouw beschrijven, uiteindelijk komt het goed
Zeker. Code intoetsen. Nog een keer intoetsen. Bril uit de auto halen. Nog een keer intoetsen. Spiekbriefje uit de auto halen. Nog een keer intoetsen. Het was bijna een hele middagvoorstelling.
Die ander is zeker stom…
Grinnik..
Die ander, ja! Ik niet. Nooit!
Haha wat een avontuur! Ik snap dat je enorm geïrriteerd was. Zou ik ook zijn! En dan moet alles ook nog eens op het laatste moment. Daar ben ik ook een ster in. Maar je hebt helemaal gelijk. Wat een oen die daar een kastje hangt!
Precies! Het lag echt niet aan mij.
hahaha sorry… Maar hier moest ik toch wel even om lachen.
Alles inmiddels wel geregeld?
Yep. Alles geregeld. Uiteindelijk lukt het allemaal wel. Met een omweg. Maar het kwam goed.
Ha ha ha ha … kan ik me helemaal voorstellen! Ik begrijp dat systeem ook helemaal niet!
Ben blij dat ik nu weet hoe het zit. Nu ik er niet meer heen hoef….