Surfend op het internet ontdekte ik dat er sites bestaan die een willekeurig woord voor je tevoorschijn toveren. Hoe leuk is dat? Als je dan even geen inspiratie hebt, of alleen maar dingen mee maakt die niet geschikt zijn voor publicatie op je weblog, dan kun je zo’n woordengenerator gebruiken! Dat wilde ik wel eens proberen. De woordengenerator kwam met het woord ‘rubberlaars’ op de proppen. Nou, daar weet ik wel een verhaal bij, hoor.
Toen mijn dochter geboren werd, woonde ik in een flatje. Weliswaar met een balkon, maar met ook maar één slaapkamer waardoor dochterlief bij mij op de slaapkamer sliep. Dat was niet zo’n ramp maar het was fijn dat ik na bijna een jaar een andere woning toegewezen kreeg. Sinds die tijd had ze een eigen slaapkamertje. En we hadden een tuintje!
Dat tuintje was vooral fijn toen Michelle een dreumes was. Ze was nog te klein om op straat te spelen maar ze kon wel veilig in de tuin spelen. Zo vlak na de verhuizing was de tuin nog een grote puinhoop maar ze kon niet weglopen en ik hield altijd een oogje in het zeil. En dus scharrelde Mich vaak lekker buiten rond. Zo ook op die dag in maart 1994. Ze was pas anderhalf en het waaide best hard die dag. Maar ach, jasje aan, rubberlaarsjes aan en lekker in de tuin spelen. Met blozende wangetjes dribbelde ze het tuinpad op en neer.
Ze was nét ons schuurtje gepasseerd toen door een enorme windvlaag de schuurdeur open waaide. Ik probeerde nog een snoekduik te nemen om de deur tegen te houden maar ik was te laat. De deur zwaaide met een noodgang open en raakte Mich, net twee turven hoog, vól in haar rug. Ze werd compleet gelanceerd en smakte een meter verderop op het tuinpad. Dat was brullen natuurlijk. Terwijl ik haar optilde om haar te troosten en de schade op te nemen, zag ik dat ze nog maar één rubberlaarsje aan had. De andere was blijven steken tussen de onderkant van de schuurdeur en het tuinpad.
Behalve een flinke bult op haar hoofd mankeerde Michelle niets. Maar bij het woord ‘rubberlaars’ moet ik meteen denken aan dat zielige tafereel van dat kleine rubberlaarsje, klem onder de schuurdeur.
En hoe ik zo zeker weet dat het maart 1994 was? Omdat ik toevallig nét een foto gemaakt had van Michelle, vlak voor haar lancering. Toen ze nog lachte.
Wat een lieve foto! Ik kijk er nu wel met andere ogen na, nu ik weet dat ze kort daarna gelanceerd werd door een schuurdeur ; ) Wat een schrik moet dat zijn geweest. Ik vind dat je deze herinnering prachtig en beeldend het beschreven!
Ja, het was echt heel sneu.
Een ongeluk zit in een klein hoekje!
Lieve foto!
Ze was echt op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd.
Ocherm ze is zo’n schatje op de foto maar het is wel heel anders als je dan naar zo’n foto kijkt.
Ik moet er ook altijd aan denken als ik deze foto zie.
“Onwijs” leuk logje geworden voor zo’n opgedrongen woord. Hoewel ik eigenlijk nooit gebrek aan inspiratie heb klikte ik natuurlijk meteen de door jou gelinkte site aan. “onwijs” stond er. 😉 Maar ach die arme hummel , ik zie het vóór me hoe ze door de tuin katapulteerde. Je hád natuurlijk een foto moeten maken van dat aan de schuurdeur hangende laarsje , maar ja, wist jij dat je dat ooit voor een logje nodig had.
Ik had het te druk met mijn kind troosten.
Wat bijzonder, zo’n woordgenerator. Die houd ik erin voor echt inspiratieloze momenten.
Bijzonder verhaal ook. Die arme dochter van je!
Ze heeft er gelukkig niks aan over gehouden.
Je schrikt je kapot op zo’n moment. Leuk inderdaad dat je door een woord het hele verhaal weer voor je ziet.
Whoooi! Daar ging ze!
Aaach arm kind…. Gelukkig niks aan overgehouden!
Leuk deze woordengenerator. Net zoiets als de WOT. Write on Thursday. Daar heb ik nog een tijdje aan meegedaan. Ik ga hem opslaan. Mocht ik eens zonder inspiratie komen te zitten… Nu voldoende maar te weinig tijd om eea uit te werken…
Herkenbaar…
Ja, dat zijn van die momenten dat je even compleet machteloos iets ziet gebeuren en vol schuldgevoel je kind opraapt. Inclusief nieuwe bult.
Die bult was eerder weg dan mijn schuldgevoel.
Agossie! Waar zo’n willekeurig woord je al niet brengt. Bij mij kwam ‘onuitgesproken’. Ik zeg maar ff niks dus.
Hahaha! Sttt!
Schattige foto! Maar wat sneu verder. Die laarzen had je op de groei gekocht denk ik? Om mijn laarzen uit te trekken is meer dan een flinke windvlaag nodig …
Ongetwijfeld. Nu je het zegt…