Ergens in 1940 had mijn moeder een vriendinnetje. Ze heette Ciska en ze woonde op een boerderij vlak bij het stationnetje waar mijn moeder woonde. Mijn moeder was negen, haar vriendinnetje Ciska was elf. Door de jaren heen hielden ze contact. Met mate want ze groeiden op, kregen grote gezinnen en waren daar druk mee. Telefoon was niet vanzelfsprekend en even op visite gaan ook niet.
Toch bracht ik ergens in de jaren tachtig een paar weken door in de stacaravan die op het erf van Ciska stond, die inmiddels in Loon op Zand op een boerderij woonde. Samen met mijn ouders, mijn tante, mijn oom en een neefje. Ik vond het wel leuk, geloof ik. De boer aan de overkant had zijn stal verbouwd als zwembad waar we mochten zwemmen. ‘s Avonds gingen we soms op visite bij Ciska om te kletsen en te kaarten. Ik plukte kruisbessen in de moestuin, we gingen zonnen bij het Blauwe Meer en ik maakte ritjes op de ponykar met de jongste zoon van Ciska.
De jaren verstreken. Mijn moeder en Ciska werden ouder. Soms was er contact. Soms niet. Hun kinderen vlogen uit, mijn vader, mijn oom en mijn tante overleden. En nu zijn ze 91 en 93, de vriendinnetjes van toen. ‘Hoe zou het toch met Ciska zijn?’ vroeg mijn moeder laatst. Uit sporadisch telefonisch contact wist mijn moeder dat Ciska nog steeds op de boerderij woont. Met hulp en aan huis gebonden door allerlei kwaaltjes. ‘Weet je wat we doen, mam?’ zei ik. ‘Wij gaan naar Ciska!’
Ik belde haar. Zelfs als rasechte Brabantse had ik moeite haar te verstaan maar we maakten een afspraak. Afgelopen zaterdag reed ik mijn moeder in haar rolstoel de boerderij van Ciska binnen. En ik donderde in een klap veertig jaar terug de tijd in. Ik zag de tafel waar mijn vader vroeger zat te kaarten. En ik herinnerde me dat het huis van Ciska vol stond met van alles. Maar als veertienjarige zag ik het alleen maar als ‘vol’. Nu pas zag ik wat een schatten Ciska verzameld heeft. Die vrouw woont in een museum. Ik ben blij dat ik niet hoef te stoffen daar maar ik vond het prachtig!
Mijn moeder en Ciska pakten de draad op alsof ze elkaar gisteren nog gezien hadden. Terwijl zij verhalen uit wisselden over ‘jullie Tiny’ en ‘onze Kees’ zat ik om me heen te kijken. ‘Kekt gerust rond, meske’ zei Ciska. En ze was zo lief me, steunend op haar rollator, een rondleiding te geven. Langs de kast die haar ouders bij hun bruiloft kregen. Langs het Maria-beeld in een kastje – ‘Dè is gemakt vaan bijenwas’ – dat ze kreeg toen ze 25 was. Ik bekeek alle Mariabeelden onder stolpen. Ik ontdekte een mandje échte kolen naast de kachel en ik was verrukt toen Ciska vertelde dat dat ene gordijntje boven de kachel nog uit de bedstee van haar moeder kwam. En ik vond het prachtig dat de ‘klumpkes’ van de moeder van Ciska nog steeds bij de kachel staan.
Ergens tussen alle beeldjes, engeltjes en andere snuisterijen ontdekte ik een gruwelijk lelijke porseleinen mand die ik me herinnerde van vroeger. ‘Die hadden wij thuis ook!’ riep ik. Dat bleek te kloppen. Want, zei Ciska ‘Die hej ik van oe moeder gekregen’. We kletsten ons zonder problemen door de middag heen en we spraken af snel weer langs te komen. Want ik had wel in de gaten dat het voor mijn moeder én voor Ciska fijn was om bij te kletsen met iemand die hun ouders nog gekend heeft. En al hun overleden familieleden.
Dus binnenkort gaan we terug. Kunnen de dames weer lekker bijkletsen.
En ik vermaak me wel in het museum van Ciska.
Wat mooi en lief ❤️
Ja! Het was ook zo leuk om te zien, die twee samen!
Wat een fijne ontmoeting moet dat geweest zijn. Voor alle partijen!
We hebben er alledrie van genoten.
Grinnik… Vooral dat stukje over die lelijke mand. Je moeder heeft het aan de juiste persoon gegeven.
Fijn dit soort bezoekjes. Ik weet dat zowel mijn vader als grootvader op een gegeven moment zoiets hadden van ‘al dat jong spul en wie kent mij nog van vroeger.. ‘..
Dat laatste bedacht ik me dus ook toen ik de dames over hun ouders hoorde praten.
Wat fantastisch die twee oude dames!
Heel goed dat je dat hebt georganiseerd.
Zo’n leuke middag gehad!
Wat ben je toch een schat dat je dat gewoon regelt en wat een heerlijke inrichting met al die snuisterijtjes.
Kleine moeite, groot plezier!
Zó lief dat je dit doet voor de dames want inderdaad , hoe ouder je wordt hoe minder mensen er over blijven die je verleden kennen.
Ik zou niet héél lang wachten met een volgend bezoek, de dames hebben natuurlijk de leeftijd dat ze ieder moment ander bezoek kunnen verwachten, je weet wel, die Hein.
We gaan heel snel weer!
Mooi is dat he! Dat mensen het na jaren zó weer op kunnen pakken – dat is toch wel echte vriendschap. En wat een huisje joh. Ik snap de opmerking blij niet te hoeven stoffen, godgod.. Dat zou wat zijn!
Maar wel heel leuk om te zien, zeg! Ik keek mijn ogen uit.
Prachtig.
Zie ik nou een hondje liggen?
op de eerste foto links onder naast een soort koffiepot.
Het diertje is wit.
Die had ik niet eens gezien, Sonja! Het lijkt wel een opgezet beestje! Jasses! Ik zal volgende keer even kijken.
Genoeg te bekijken daar in elk geval! En naar te luisteren. Heel leuk om samen met je moeder te doen.
We moeten gewoon nog een keer terug. Of twee of drie.
Wat heerlijk voor je moeder om zo een oude vriendin weer te kunnen zien. En als ik het zo lees, is het voor jou ook enorm leuk om daar te zijn. Ik vind de foto’s in ieder geval prachtig.
Ja, geweldig, he? Echt net een museum daar!
Ohh ik kan me helemaal indenken dat je daar genoten hebt. Alleen die twee foto’s spreken al boekdelen
Ik keek mijn ogen uit!