Mijn vader overleed in 1993. Hadden we toen al massaal dozen met tissues in huis? Ik denk het niet. Want ik herinner me de middagen aan het einde van dat jaar waarop ik samen met mijn moeder en mijn zussen koffie dronk in de keuken van ons ouderlijk huis. En ik herinner me hoe mijn moeder steevast een keukenrol in het midden op de keukentafel zette omdat we binnen tien minuten met z’n allen zaten te huilen omdat we hem zo misten.
Mijn vader gebruikte geen tissues. En ook geen keukenrol. Mijn vader gebruikte katoenen herenzakdoeken. Van die grote witte, met een subtiel gekleurd randje. Ik gruwde daarvan. Want hij deed álles met die zakdoeken. Als hij olie peilde, veegde hij de peilstok af aan zijn zakdoek. Hij veegde er vogelpoep mee van zijn autoruit. Hij viste er de soepjes mee uit de ogen van onze hond. Hij veegde er de werkbank in de schuur mee af. En hij snoot er zijn neus in.
Mijn moeder waste mijn vaders zakdoeken in de kookwas en streek ze extra heet zodat er altijd een flinke stapel kraakheldere zakdoeken klaar lag. Desalniettemin slaakte ik regelmatig kreten van afschuw als mijn vader weer eens iets smerigs schoonmaakte met zijn zakdoek. ‘Gátver! Páp!’ Ooit verklapte hij mij zijn geheim: hij had twéé zakdoeken. In zijn rechter broekzak een exemplaar om te snuiten. En in zijn linker broekzak eentje ‘voor al het andere’. Het maakte het iets minder smerig maar nog steeds weerzinwekkend.
En toch, toen mijn vader overleden was, nam ik een paar van zijn schone zakdoeken mee. Als aandenken. Kraakhelder, keurig gewassen en gestreken door mijn moeder. Maar de tissues deden hun intrede en de zakdoeken van mijn vader lagen meestal ongebruikt in de kast. Tenzij ik verdriet had. Want als ik echt héél, héél hard moest huilen, was er niets fijner om mijn tranen mee te drogen dan de zakdoeken van mijn vader.
Vorige week maakte ik, bij het maken van een midnight-snack, een onhandige manoeuvre met de kaasschaaf en schaafde ik een flink gedeelte van een van mijn knokkels af. Ik deed een greep naar de doos met tissues, wikkelde er een paar om mijn vinger en ging, bloedend als een rund, op zoek naar de verbandtrommel. Die bleek ik aan ex mee gegeven te hebben. Tenslotte was hij de brokkenpiloot van ons tweeën.
In de badkamerkast vond ik welgeteld één armzalig gaasje en twee pleisters. Daar ging ik het niet mee redden. Ik plakte het gaasje met de twee pleisters over mijn knokkel en haalde een van papa’s zakdoeken uit de kast. Van de zakdoek maakte ik een soort van verbandje dat ik vastmaakte over het gaasje en de pleisters. En hoewel ik een vaag vermoeden had van al het gruwelijks dat er vroeger met die zakdoek gebeurd is, had het toch iets troostend. Dertig jaar later bleek het nog steeds te helpen; een zakdoek van papa.
PS1: Alles oké. Vinger geneest goed.
PS2: Inmiddels EHBO-setje aangeschaft.
PS3: Zakdoek ligt weer schoongewassen in de kast. Klaar voor een eventuele volgende calamiteit.
Prachtig en ontroerend ❤️
<3
Geweldig ontroerend verhaal Nicky. Zag het helemaal voor me en moest ook een beetje snotteren. Was bijna een zakdoek bij je komen lenen. Henny
Dat had ik je er eentje van mijn vader gegeven. Die helpen het beste!
Wat fijn dat ze er nog zijn Nic, mooi ook om dit te met ons te kunnen delen ♥️
Ja, ik gebruik ze gelukkig heel zelden dus ze gaan nog wel even mee.
Prachtig
Och , jouw vader….. mijn Ome Nico……zo’n mooie man, zo’n dierbare herinnering.
Ja, hè? <3
Aaaargh kaasschaven en raspen… ze doen het erom. Gelukkig was je vader redder in nood.
Dat was-ie altijd al! 🙂
Herkenbaar, heb ze hier ook liggen hoor….. mooie herinneringen om te koesteren.
Multifunctioneel die zakdoeken!
Haha twee zakdoeken de gluiperd dat heeft ‘ie bewust lang voor zich gehouden. En sowieso hoe je moeder die schoon heeft gekregen is ook maar de vraag. Mooi ik weet alles van echte zakdoeken, die poetsen en snotteren gewoon beter. En zoals mijn opa zei gewoon op laten drogen uit elkaar trekken en weer gebruiken.
Hahaha! Wat jou opa zei zou een uitspraak van mijn vader kunnen zijn.
Fijn dat je nog in leven bent en dat je vinger geen amputatiegevaar loopt.
Ik ben in bezit van een hele stapel van vaders zakdoeken; compleet versleten na al dat snotteren (en wassen) ten tijden van corona. Maar nieuwe kopen… voelt nog niet goed.
Nieuwe zijn ook vast niet meer van dezelfde kwaliteit.
Jaaa papa’s met hun zakdoeken. Mijn vader gebeukt ze ook nog en heeft hier zelfs een reserve setje achtergelaten voor als hij hier komt logeren . Die man doet ook alles met z’n zakdoek.
Fijn dat je vinger goed hersteld.
Schijnbaar toch wel echt een mannending! 🙂
Ach, zo lief! . En natuurlijk ben ik ook nog uit de zakdoeken tijd. Er liggen er nog een paar die ik nog een tijd gebruikte om broeken te persen. Maar ja, dat hoeft ook al járen niet meer. Gelukkig dat je hand er nog aan zit.
Oh ja! Dat kan ook. Mijn moeder deed dat met een theedoek, geloof ik.
Hi Nicky, wat een mooie herinnering! Mijn moeder overleed ook in 1993, wat een tijd geleden alweer he? Ik draag een ketting die zij vaak droeg. Ik draag hem sinds haar dood iedere dag, alleen als we op vakantie gaan blijft ie thuis. Het is een tijdloze zilveren ketting en ik verwacht dat ik hem nog lang zal dragen. Verder heb ik geen stoffelijke dingen bewaard, behalve foto’s natuurlijk, maar wel heel veel mooie herinneringen in mijn hoofd.
Gek, hè? Zo lang en soms lijkt het zo kort. Ik hoor zijn stem nog in mijn hoofd.
Mmm, dat doet manlief ook. Van alles met z’n katoenen zakdoek. En hij heeft er zeker weten geen twee in zijn zakken.
Wel mooi hoe herinneringen mooi worden op een bepaalde manier.
Hahaha! Krijg je ze nog schoon?
Wat lief Nicky. Ik kan me helemaal voorstellen dat die zakdoek van je vader heel troostend werkte. Mijn vader had ook altijd een zakdoek in zijn broekzak. En die gebruikte hij voor alles….
Dat blijkt nu dus vrij normaal te zijn voor heren uit die tijd.
Wat een lief verhaal over je vader. En wat is dat toch met vaders en zakdoeken. Al had die van mij er echt altijd maar één op zak.
Weet je dat zeker? Wij dachten dat ook heel lang…
Mooi om te lezen deze herinnering aan je vader. Gelukkig gaat het goed met je vingers!
Je doet me er weer even aan denken dat ik (de doktersassistente) ook gen EHBO setje in huis heb… en geen thermometer… oef. Haha.
Oeps! Rennen jij!
Mooi hoe herinneringen (en zakdoeken) werken ❤️.
Ja, het werkte prima!
Wie wat bewaard heeft wat zeggen ze toch 🙂 Ik heb een half ziekenhuis aan verbandmiddelen nog van Hill toen ze haar heup gebroken had. Wilde het destijds teruggeven maar dan zouden ze het weggooien daarom heb ik het maar bewaard. Hoop het nooit te gebruiken.
Oh ja, herkenbaar! Altijd handig om in huis te hebben, maar inderdaad; laat maar lekker liggen!
Wat mooi! Mijn vader heeft nog altijd een zakdoek en ik blijf er ook ver uit de buurt. Toch is het wel mooi om iets te hergebruiken en daardoor te gaan koesteren.