Ik ben geboren en getogen in Breda en ik weet maar weinig van de natuur. Oké, Breda is geen wereldstad. Maar groot genoeg om op te groeien zonder dat je veel mee krijgt van de natuur. Ik speelde mijn hele jeugd in het park achter mijn huis. Als je tien minuten stevig door liep, stond je aan de andere kant van het park weer op een drukke weg. De enige natuur die ik in het park zag, waren rode mieren. Of af en toe een vlinder of een bij. Ik speelde vaak bij een vriendinnetje dat aan de rand van de stad woonde. Een kind dat gewend was aan buitenspelen. Ze klom in bomen en bouwde hutten en ik deed mee. Of liever gezegd; dat probeerde ik. Want ik was altijd dat kind dat in de brandnetels viel. Of haar laars kwijt raakte in een modderige sloot. Natuur en ik; dat was gewoon niet zo’n goede combi.
En nu woon ik in een dorp. Vlak bij de duinen en de zee. En als sinds ik hier woon, fiets ik één en dezelfde route naar het strand. Ik heb nog nooit een omweg gemaakt of een andere route geprobeerd. Voornamelijk omdat ik een hekel aan fietsen heb en dus gewoon de kortste route neem. Maar die route loopt door prachtige natuur! Ik fiets dwars door de duinen en vergaap me aan prachtige landschappen. Er zijn schapen en wilde paarden. En er zijn Schotse Hooglanders waar ik – vol ontzag – niet te dicht bij in de buurt durf te komen.
Vandaag wilde ik naar het strand fietsen. Maar, oh help! Mijn vast route was afgesloten door de bouw van een nieuwe uitkijktoren op de Kruisberg. Dus moest ik wel een andere route nemen. Het was dinsdagmiddag en lekker rustig in de duinen. Met mijn camera op mijn rug week ik af van het bekende pad en volgde een ander pad. Ik maakte een enorme omweg maar ik bereikte zonder problemen de zee. Ik wandelde een flink stuk over het strand, genoot van het zonnetje en van het geluid van de zee. En ongemerkt was het ineens al laat en wilde ik naar huis.
Ik stapte weer op mijn fiets en besloot niet weer die hele omweg te maken. Ik begon aan de terugreis en nam zomaar op gevoel een andere route. Ik fietste al zeker een kwartier toen ik me realiseerde dat ik al een hele tijd helemaal alleen was. Hm. En voor mijn gevoel fietste ik ook nog de verkeerde kant op. Ik nam een ander pad en fietste dapper door. Tot het pad ineens over ging in een zandpad. En ik had een déjà vu naar de fietstocht die ik ooit met Frank maakte. Maar toen waren we met zijn tweeën.
Nu fietste ik moederziel alleen over een zandpad door de duinen. Af en toe keek ik eens om me heen. ‘Het is wel heel eenzaam hier’ deed het stemmetje in mijn hoofd. Waarop het andere stemmetje in mijn hoofd antwoordde ‘Mooi! Dat zijn er ook geen enge mensen!’ Ondertussen ploeterde ik door over het zandpaadje. Ik haat fietsen door rul zand! Dat je je wiel zo weg voelt glijden. Ik wéét dat je dan juist stevig door moet fietsen. Maar ergens durfde ik dat ook weer niet. ‘Wat als ik val?’ piepte het stemmetje in mijn hoofd weer. ‘Nou’ zei het andere stemmetje ‘dan is er in elk geval niemand die het ziet’. ‘Maar wat als ik een been breek?’ ging het weer. ‘Dan bel je om hulp’ kwam het antwoord meteen. ‘Je zit hier niet in de Amazone. Je hebt gewoon bereik.’
Uiteindelijk bereikte ik een geasfalteerd pad dat me terug bracht naar de bewoonde wereld. Prachtig die natuur! Maar misschien zijn ‘natuur’ en ik nog steeds niet zo’n goede combi. Behalve lammetjes. Voor lammetjes maak ik een uitzondering. Lammetjes zijn misschien niet écht natuur maar wel lief en schattig. En zo heerlijk veilig.
Mijn dappere vriendin ❤️
Je vriendin zeker. Maar dapper niet zo, hoor.
Erg grappig.
Spannend en GEDAAN!
Ja. En volgende keer weer mijn gewone route.
Prachtige foto’s van de lammetjes zeg!!!
Die lammetjes maakten het de moeite waard.
Jij en andere jij kunnen er qua gesprekken voeren ook wat van.
En je hebt gelijk, lammetjes, dat is de mooiste natuur die er is.
We hebben wel eens onenigheid, ja. 😉
hahahahaha, sorry. Maar ik moet hier vooral heel erg om lachen. Wat een fantasie. 🙂
Doemscenario’s in mijn hoofd. Niet normaal, joh!
Lijkt me een heerlijk gebied om te wandelen, duinen en strand, wat wil een mens nog meer. O ja lammetjes natuurlijk.
‘t Is zeker mooi. Maar vaak ook heeeel erg stil.
Heerlijk zo in gezelschap van je kwebbelende aap 😉
Klinkt heerlijk zo op de fiets naar zee kunnen!
Dat laatste is de belangrijkste reden dat ik hier woon.
En toch maar even gedaan he. Heerlijk hoor, fietsen zou ik ook wel weer graag willen doen.
Ik haat fietsen. Maar om bij het strand te komen heb ik het er voor over.
lammetjes!!!! jaaaaa!!!!
Ik word er altijd blij van.
‘Je hebt gewoon bereik’ hahaha! Ik fiets dus ook zo, oooo hier kan de jeep gewoon komen gas erop. Maar leuk die lammetjes mooie foto’s!
Maar met een jeep kun je niet omvallen. Met de fiets daarentegen.
Mij valt op dat ik steeds meer kan en ga genieten van de natuur, ben beetje bang dat dit ook met leeftijd te maken heeft 🙂
Dat deed ik altijd al. Maar dit was een beetje hele eenzame natuur. Op zich ook wel lekker natuurlijk, maar ik ben het niet zo gewend.
Haha, ik zie zo voor me hoe je daar door de duinen fietst!
Lammetjes zijn altijd leuk. 🙂
Met klotsende oksel en mijn handen krampachtig aan het stuur.
Bedankt dat we even mee konden fietsen en genieten. Fijne paasdagen!
Ugh fietsen door mul zand…..dat haat ik ook zo.
De “worst-kaas” scenario’s liggen hier ook binnen handbereik haha.
Wat heerlijk dat je zo dicht bij het strand woont.
Phew, ik snap je zorg heel goed. Net als jij heb ik ook een hekel aan fietsen, en ik verdwaal ook altijd. Fijn dat je dat geasfalteerde pad ontdekte!
Klinkt ideaal … afgezien van het rulle zand! fgelegen en stil is wat mij betreft mooi en geen reden om bang te zijn. Maar, ik hou enorm van de natuur (ook wel van lammetjes hoor!).