Ken je dat? Dat je een bepaald nummer hoort en meteen voelde wat je toen voelde. Dat je nog precies weet wat je deed op dat moment. Wie er op dat moment belangrijk was in je leven. Meestal weet je daardoor feilloos het jaartal te noemen waarop dat nummer hoog in de hitlijsten stond. Het jaar van die ene vakantie. Van die verhuizing. Of van dat ene leuke vriendje.
Maar soms gaat die vlieger niet op. Soms ontdek je een nummer pas later. En wordt het toch een herinnering aan een bepaalde tijd. Die niet altijd overeen komt met de tijd dat het nummer in de hitparade stond. Ik heb dat met ‘We belong to the night’ van Ellen Foley.
Ellen Foley ken je wel. Zij was de dame die meezong met Meatloaf op Paradise by the Dashboardlights terwijl iemand anders op het toneel stond in die wereldberoemde clip. Ze had gewoon geen zin om te gaan touren met Meatloaf en deed liever haar eigen ding. Zoals ‘We belong to the night’ uitbrengen. In 1979.
In 1979 was ik tien. Ik speelde met mijn hondje Rigo in de achtertuin. Ik was bruidsmeisje bij het huwelijk van mijn grote zus. Mijn vriendinnetje Audrey was net verhuisd naar een andere stad maar ik raakte bevriend met mijn nieuwe buurmeisje. Ik was hartstochtelijk Abba-fan en al mijn inmiddels op zichzelf wonende broers en zussen belden naar huis als Abba op tv was om mij te waarschuwen. Van Ellen Foley had ik nog nooit gehoord.
Ergens pikte ik het nummer op. Jaren later. Geen idee waar. Maar het werd een favoriet die lang in mijn playlist prijkte. Een playlist die ik vaak afspeelde toen ik pas in Amsterdam bij de liefste ex woonde. Het was 2010. En om een woonvergunning te krijgen, moest ik minimaal 20 uur per week in Amsterdam werken. Via een vriend die bij een uitzendbureau werkte, was die baan zo geregeld. Maar het was niet de meest inspirerende job. Ik nam telefonisch bezorgklachten aan van lezers van een stel grote dagbladen.
Een oeverloze stroom boze mensen kreeg ik aan de lijn. Klachten over kranten die niet of te laat bezorgd werden. Klachten over natte kranten, onbeschofte bezorgers en lawaaierige brommers om zes uur ‘s morgens. En het meest frustrerende was dat die klachten meestal niet direct opgelost werden en ik na een paar dagen dezelfde mensen wéér sprak. Alleen waren ze dan nog bozer. Ik ging er raar van praten. Als ex terloops meldde dat de koffie bijna op was, antwoordde ik op de autistische piloot ‘Dat is heel vervelend voor u’. En de wisselende diensten maakten het er ook niet beter op.
Ik heb het drie maanden volgehouden daar. En als ik nu We belong to the night hoor, zit ik weer in de tram. Onderweg naar dat vreselijk werk, in alle vroegte, in het donker. Overstappen op het Leidseplein, waar destijds nog gratis Metro-krantjes uitgedeeld werden. En ik troostte mezelf altijd met de gedachte dat dát pas een rotbaan was. Dan viel mijn werk eigenlijk nog wel mee.
Ik reisde verder met lijn 10, langs het huis van Mathilde Willink dat er altijd zo luguber uitzag in het donker, terwijl Ellen Foley zong. De uren op mijn werk kropen voorbij terwijl ik luisterde naar boze mensen, uitgescholden werd, probeerde klachten op te lossen en vaak moest toegeven dat het wéér niet gelukt was. En halverwege mijn werkdag kreeg ik altijd een hartstochtelijk verlangen om krantjes te gaan uitdelen op het Leidseplein. Alles was beter dan het werk dat ik deed.
Bij het horen van dat ene nummer, ben ik – 12 jaar later – nog altijd opgelucht. Dat ik morgen niet in de tram zit onderweg naar dat immense, ongezellig kantoor om die eindeloze stroom klachten aan te horen. En dan count ik my blessings maar weer eens.
Alweer top.
Top geschreven ik zat helemaal in je verhaal
Een woonvergunning? Weer wat geleerd.
Knap dat je het nog zo lang hebt volgehouden.
Ik heb ooit één dag als telefoniste bij Essent gewerkt. De opdracht was ook maar voor één dag btw. Aan het eind van die werkdag heb ik twee dingen gedaan. Ik ben langs het uitzendbureau gereden om te vertellen dat ik van veel werk blij wordt, maar telefoniste valt niet in die categorie. Daarna ben ik naar de bakker gegaan, heb een heerlijke vlaai gekocht die ik samen met Zoon, zijn oppasmoeder, broertjes en zusjes, en alle andere ouders die hun kinderen kwamen ophalen heb opgegeten. Om te vieren dat ik die dag had overleefd.
Prachtig en bijzonder hoe muziek herinneringen oproept waar je normaliter misschien niet ‘bij’ zou kunnen komen. Je baan destijds klinkt echt afschuwelijk. Knap van je dat je het nog zo lang hebt volgehouden.
Ha jaren bij een krant gewerkt en soms kregen wij die telefoontjes ook. Kon de receptie de vele telefoontjes niet handelen en werden overbelaste lijnen naar ons doorverbonden. Idd geen job om hele ochtenden te doen.,
En nu zit ik weer met dat nummer in m’n hoofd. Maar dat is wel beter dan de Schultenbrau van Chantal Janzen, dat dankzij mijn 100%NL luisterende collega al een week in m’n hoofd zat.
Maar inderdaad, ik heb het nog steeds dat ik bij bepaalde nummers nog steeds weet, wat ik toen deed (en met wie)
Ja zo werkt muziek. Best mogelijk dat je mij dus ook wel eens aan de telefoon kreeg want in die tijd werd de krant vaak slecht bezorgd. Gelukkig bleef ik altijd netjes dus hoef ik geen excuses aan te bieden. Ik denk dat het baantje nu niet meer bestaat, overgenomen door de robot waar je via een menuutje kunt melden dat je geen krant kreeg en die wordt dan niet berekend.
Poe, wat een verdrietig werk om te moeten doen. Maar zo mooi wat muziek kan doen!
Wees blij dat je dat gelukkig niet zo lang gedaan hebt. Ik weet van het nummer Eloise van Barry Ryan nog precies wat ik deed toe het nummer net uit was. Ik verzorgde de muziek op de ijsbaan ( nou ja verzorgen , ik leverde banden aan die ik thuis opnam) elke keer als het nummer Eloise kwam zeepte een buurtvriendinnetje mij in met sneeuw. Is ongeveer 55 jaar geleden denk ik maar als ik het nummer hoor moet ik er gelijk weer aan denken 🙂
Ik heb zulk afschuwelijk werk gehad met exact hetzelfde gevoel maar prik er nu even geen muziek aan vast merk ik. Maar ABBA prik ik wel aan dingen vast veel van hun muziek ook. Ik luister het op mijn werk, liefst heel hard in de auto om wakker te blijven. Luister het al jaren en moet nog steeds lachen als ik aan Frans denk die me uit begon te leggen wie dat waren, ja lief niet zo jong.
Mooi he hoe dat werkt met muziek. Ik heb dat overigens ook bij bepaalde geuren. Die roepen dan plots een herinnering op van lang geleden.
Begrijpelijk dat je het niet lang hebt volgehouden bij de werkgever!
Heel fijn om altijd relativeermateriaal achter de hand te hebben. Totdat je halverwege de dag snakt naar die nóg ergere baan… haha inderdaad tijd om te vertrekken dan.
Een heerlijk verhaal, het nummer roept bij mij ook herinneringen op, aan eeuwige discussies over werken of kinderen. Die ik overigens verloren heb…
Prachtig! Zo werkt dat met sommige nummers inderdaad!