Papa’s verjaardag.

1987 – Pa en ik

Gisteren had je 91 moeten worden. Maar je werd maar 62. Je stierf zoals men dat noemt ‘na een kort ziekbed’ en wij bleven verbijsterd en in shock achter. Ik weet nog hoe ik tot het einde hoop bleef houden en mezelf voorhield ‘Over vijf jaar lachen we hierom. Weet je nog, Pap? Dat je bijna het loodje legde?’

Maar je legde het loodje. Je ging écht dood. Ineens was je vreselijk, gruwelijk, voor altijd en eeuwig dood. En wij konden je eigenlijk nog helemaal niet missen. Onze rots in de branding. Maar we moesten wel.

Ik herinner me hoe moeilijk het was om afscheid te nemen, daar in dat kamertje in het uitvaartcentrum. Mijn zussen en ik zaten constant aan je te plukken. We kamden je haren, checkten of je wel sokken aan had en we ontdekten verrukt dat je nog gewoon rook naar Pa. Kleinkinderen speelden rond je kist en het was gek dat jij daar zo stil lag.

Je had een apart gevoel voor humor. En de eerste jaren fluisterde ik regelmatig ‘Pap, kom op! Het grapje heeft nu wel lang genoeg geduurd. Kom maar gewoon terug.’ Maar de dood is onherroepelijk. Je kwam niet terug. Hooguit in mijn dromen. Waar ik je zelfs nu nog steeds nét niet zie maar voel dat je er bij bent. Ergens in een hoekje van mijn dromen. Altijd en helaas nét buiten beeld.

Ik mis je en ik denk vaak aan hoe het geweest zou zijn als je echt 92 zou zijn geworden. Zou je nog steeds zo’n beer van een vent zijn? Of zou je een klein, oud mannetje zijn geworden? Zou je nog steeds tranen met tuiten lachen om practical jokes? Zou je nog steeds zoveel boeken lezen? En nog steeds het antwoord weten op al mijn vragen?

Het troost me dat je nooit helemaal weg bent gegaan. Na al die jaren hoor ik nog steeds je stem in mijn hoofd. En ik herken eigenschappen van jou in mezelf. Jouw rust en kalmte zijn eigenschappen die mij – met name op werkgebied – vaak toegeschreven worden. Ik heb ze niet van een vreemde.

Soms hoor ik mezelf praten. Op een verjaardagsfeestje. Op mijn werk. Of gewoon ergens op visite. Ineens komt er weer een verhaal voorbij over jou. Over hoe je onze schoenen begroef in de tuin omdat wij ze lieten slingeren. Over hoe je onze honden zo goed africhtte; ze konden kunstjes en staken nooit de straat over zonder jouw toestemming. Over je werk bij de brug waar wij allemaal kind aan huis waren. Over het buurjongetje dat je in de vroege morgen redde van een bijtende hond met het scheerschuim nog op je kaken.

Een tikkeltje beschaamd vraag ik me later af waar dat vandaan komt. Waarom gooi ik ineens – out of the blue – wéér een verhaal over mijn vader in de groep? Dertig jaar later. Maar eigenlijk kan het me ook niet schelen.

Ik blijf over je praten. Ik blijf over je vertellen. Over je gekke streken en je heldendaden. Want zoals lang geleden op je bidprentje stond: ‘Dood ben ik pas als jij me bent vergeten’. En dat, lieve papa, dat gaat never nooit gebeuren.

18 gedachten over “Papa’s verjaardag.”

  11. rietepietz

    Echt veel te jong hé, he had nog minstens 20 jaar van, en met, hem moeten kunnen genieten.
    Mooi dat er ook na 30 jaar nog verhalen opborrelen want die eindconclusie klopt natuurlijk.
    Een mooi warm verhaal.

  15. Mevrouw Niekje

    Lieve Nicky, ik moest even slikken om een opkomende traan tegen te houden. En waarom eigenlijk? Huilen mag vind ik. Maar het ging hier om mijn eigen verdriet, het verdriet om het verlies van mijn moeder die dertig jaar geleden op 50 jarige leeftijd stierf. na een heel lang ziekbed. Ik voel zó ontzettend met je mee en herken wat je schrijft. Lieve Nicky, je was de leukste dochter die een vader zich kon wensen! En jij had de leukste en liefste vader die er bestond!

  16. Leidse Glibber

    Mooi geschreven Nicky en inderdaad herinneringen moet je koesteren .

    Ik ben weer terug van vakantie. De zomerkleren hangen alweer gewassen en gestreken in de kast. Dus nu tijd om eens op mijn gemak bij iedereen te gaan bijlezen wat ik allemaal gemist heb. Vanaf morgen ga ik weer reageren nu eerst even inhalen 🙂

Reacties zijn gesloten.