Maandag ging ik met een pannetje pasta naar de liefste ex om gezellig samen te eten. Hij had een slechte dag met veel pijn en wilde na het eten eigenlijk meteen even liggen. Helemaal prima. We spraken af elkaar snel weer te zien en ik vertrok naar huis. Onderweg van Hillegom naar Heemskerk stond ik stil voor een stoplicht. Ik keek naar een huis aan mijn linkerkant. Een prachtig pand met de naam Quatre Bras.
Als een mokerslag kwam er een jeugdherinnering binnen. Quatre Bras was een term die vroeger thuis vaak voorbij kwam. Als we op familiebezoek gingen bij mijn ooms en tantes. In de oude DAF van mijn vader – die toen hij versleten was nog voorbij kwam tijden het Achteruit Rijden van Ter land, ter zee en in de lucht op tv – reden mijn vader, mijn moeder en ik van Breda naar Oisterwijk of Haaren.
Mijn ouders speelden kaartspelletjes met de ooms en tantes en ik speelde met het speelgoed dat ik mee sleepte in die oude DAF. Ik herinner me dat ik een poppenkop had die je op kon maken met speelgoed make up. Of je kon kappertje spelen. Want de poppenkop had een uittrekbare steng lang blond haar in haar hoofd. Ik zette de kop het liefst op de achterbank naast me bovenop de doos waar ze in zat. Dan leek het net alsof we met z’n tweeën op de achterbank zaten.
Ik heb geen idee waarom de term Quatre Bras zo bekend klinkt. Vaag denk ik te weten dat het een hotel was. Of een knooppunt onderweg? Zuchtte mijn moeder ‘Ah! Quatre Bras! We zijn er bijna!’ als we in de auto zaten? Of ruzieden mijn ouders samen over de route voor in de auto? ‘Neehee, bij Quatre Bras rechtdoor.’
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik op de terugweg nooit iets hoorde over Quatre Bras. Dan lag ik op de achterbank onder dezelfde deken die nu nog steeds in mijn eigen auto ligt. Met mijn poppenkop in de doos terwijl we geruisloos Quatre Bras passeerden. Schijnbaar was het alleen op de heenweg een item.
Vijfenveertig jaar later sta ik ergens in Noord Holland voor een stoplicht te kijken naar een huis wat Quatre Bras heet. Meer dan 100 kilometer van die andere Quatre Bras vandaan, die ongetwijfeld ergens in Brabant ligt. En ineens realiseer me ineens dat ik niet meer kan vragen naar Quatre Bras. Mijn vader én mijn moeder zijn nu allebei dood. Weg. Ik realiseer me ineens dat ik niks meer kan zeggen, niks meer kan vragen. Ik ben officieel een weeskind nu.
Gelukkig heb ik veel gepraat, veel gevraagd en veel antwoorden gekregen. Van zowel mijn vader als mijn moeder. Maar waarom er zoveel bellen afgingen bij een huis dat Quatre Bras* heet, zal voor altijd een raadsel blijven.
* Dat bij Quatre Bras een veldslag gevoerd werd door Napoleon, vlak voor hij verloor in Waterloo, dat wist ik. Verder blijkt Quatre Bras een restaurant te zijn in Best. En dat is vreemd. Want daar kom je niet langs als je vanuit Breda naar Tilburg of Haaren rijdt. Het blijft inderdaad een raadsel…
Ik herkende de naam had wat op te zoeken over Udenhout ofzo en kwam de naam op een website, het was een hotel. Er zit nu een mac donald https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/quatre-bras
De Quatre-Bras van Bes ken ik heel goed! Mooie herinnering. En zoete herinnering.
Liesbeth was mij voor inderdaad, ik vond dit ook
https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/quatre-bras
Raadsel opgelost?
Een bijzondere ervaring Nicky. Het is wonderlijk hoe geuren of dingen die je ziet deuren in het geheugen kunnen openen die jarenlang gesloten waren.
Ik herken het en ik kan nu mijn vader nog alle vragen stellen die ik heb. Dat doe ik dan ook heel vaak. Maar er komt een dag dat er ook voor mij raadsels zullen zijn en blijven. En ik hoop dat ik die dan accepteer voor wat ze zijn, een raadsel. xx
Grappig, dat er dan ineens in je hoofd een luikje open gaat en al die herinneringen eruit komen
Grappig hoe je dan weer even “kind bent” door de herinneringen. Leuke foto met een prachtig tijdsbeeld , ik herken het Inge had ook dat soort kleding op die leeftijd.
Mooi dat zo’n therm/naam je zo teug kan voeren naar vroeger…
Zoiets waar je dan nooit aan denkt en plots in je hoofd naar boven schiet.
Jammer he, dat we niet af en toe eens kunnen bellen met “boven”. Heb af en toe ook nog van die vragen en momentjes dat ik denk: “aah, dat weet ik dus niet…”
Ik moest meteen aan het restaurant in Best denken en dacht toen, ‘Nee daar kom je niet langs’.
Ik vermoed dat er meer restaurants met die naam zijn geweest.
UnPbpyTvF
Ik herken dat, ook ik kom regelmatig dingen tegen die ik nooit meer kan navragen, Best wel vervelend zo nu en dan. Ook gek is dat je dingen niet meer kan delen, die je overledenen zo graag had willen vertellen.
Ja dat herken ik! Niet alleen de vragen (hoe zat ‘iets’ eigenlijk precies?) maar ook leuke nieuwtjes kunnen delen en ik vraag mij vaak af wat mijn moeder ergens van zou vinden. Op die manier blijven de doden levend in ons denk ik!
Apart hoe of wat opeens herinneringen naar boven haalt. Jammer dat je het idd niet meer kan navragen.
Mooi he, hoe sommige herinneringen door een woord of gebeurtenis ineens zo boven komen drijven. Erg mooi en om te koesteren <3
XtJEOBYqvsoDcbld