Soms, als ik op de fiets thuis kwam uit school,
stond mijn moeder bezorgd in de keuken.
“Kind, ik ben blij dat je er bent. Ik hoorde net een ambulance voorbij komen.”
Zonder dat ze het zag, rolde ik dan met mijn ogen.
Waar maakte ze zich druk om?

Toen ik ouder werd en ging stappen, sliep ze niet voordat ik veilig binnen was.
Stiekem vond ik dat wel gezellig. Vaak dronken we nog een beker warme melk,
samen aan de keukentafel. Pas dan ging mijn moeder slapen.

En toen ik eenmaal op mezelf woonde,
wilde ze toch altijd weten of ik veilig thuis was.
“Bel je even?”, zei mijn moeder dan.

Zelfs nu ik 43 ben en zij 81, doet ze dat nog steeds.
“Bel je als je thuis bent?” vraagt ze als ik terug rijd naar Amsterdam.
En vaak vergeet ik dat, zodat zij mij belt. “Ben je er? Fijn!”

In de jaren dat Michelle en ik bij haar in de straat woonden,
liet ze tussen de middag Toby uit als ik moest werken.
En dan deed ze ook meteen de afwas.

Aan de ene kant was ik daar blij mee.
Aan de andere kant leverde het ook een vaag schuldgevoel op
en wilde ik niet dat ze dat deed.

Inmiddels ben ik moeder van een grote dochter.
Steeds als ik een ambulance hoor, kijk ik op de klok.
Meestal weet ik wel waar Michelle uithangt en haal ik opgelucht adem.

Soms ben ik ongerust. En blij als ik daarna iets van haar hoor.
Ik laat niks merken want ik weet zeker dat Mich dan met haar ogen rolt.
Zonder dat ik het zie.

Toen we nog in Breda woonden,
lag ik soms in bed te wachten als Mich op stap was.
Tot ik buiten de rammelende fietsen hoorde van haar vriendengroep
en ik wist dat ze weer veilig thuis was.

Haar hoofd om de hoek van mijn deur,
een gefluisterd “Mam, ik ben er”.
Pas dan draaide ik me om en ging ik slapen.

En nu ze op zichzelf woont, vraag ik altijd of ze een berichtje stuurt
als ze thuis is nadat ze bij ons op visite is geweest.
Vaak vergeet ze het, waarop ik haar een berichtje stuur.
“Child?” waarop zij reageert met “Veilig thuis! x”.

Als ze nu op stap is, check ik Facebook voor ik ga slapen.
Soms zie ik dan dat Mich een foto geliked heeft,
of ergens op gereageerd heeft.
Dan weet ik dat ze weer veilig thuis is, binnen bereik van haar wifi.
Dan draai ik me om en ga slapen.

We wonen bij elkaar om de hoek.
Dus laat ik soms Boef uit als Michelle een lange dag college heeft.
En ach, als ik er toch ben, doe ik meteen de afwas.
Ik weet dat ze dat niet wil maar het eigenlijk ook wel fijn vindt.

De tijden zijn veranderd.
We hebben internet, wifi, mobiele telefoons en iMessage.
Maar sommige dingen veranderen nooit.

Zonder dat ik het in de gaten had,
ben ik precies zoals mijn moeder geworden.