Nou, zeg! Eind vorig jaar kreeg ik zomaar, namens Rianne, een nominatie voor de Sunshine Award. Nou ben ik, normaal gesproken, niet zo van doorgeef-stokjes-logjes-dingetjes maar deze keer was ik te trots om hem te negeren. Ik word tenslotte niet elke dag genomineerd!

Er bleken wel een paar regels aan deze nominatie vast te zitten. Regel 1 en 2 zijn simpel en daar heb ik bij deze aan voldaan.

Regel 1: plaats het logo van de Sunshine Award.
Regel 2: plaats een link naar de blogger die jou genomineerd heeft.

Regel 3: plaats zeven feitjes over jezelf.
Lastig. Maar gelukt!

Want wisten jullie…

1. …dat ik uit een grote familie kom? Ik groeide op met een papa, een mama, mijn broers Kees en Jan en mijn zussen Jantien, Hanny en José. Ik ben de jongste van het hele spul. Wij samen bezorgden mijn ouders grijze haren maar ook tien prachtige kleinkinderen. Mooi toch?

2. … dat ik mijn middelbare school nooit afgemaakt heb? Of zoals mijn klassenleraar op het gymnasium het destijds zo mooi verwoordde: “Je hebt de capaciteiten wel maar je wil niet.” Meneer Veeken, bij deze: U had gelijk. Maar uiteindelijk kwam alles goed en bleek ik prima voor mezelf te kunnen zorgen.

3. … dat ik ooit, nog niet zo heel lang geleden, een lange bos krulhaar had? Met zoveel krullen dat de ouders van een blinde vriend mij ooit aan hem beschreven met de woorden “Ze heeft Sylvia Millecam-haar”. Allemaal weg, die krullen.
Hoe dan? I don’t know.

4. … dat ik vier keer rijexamen heb moeten doen voor ik mijn rijbewijs had. De laatste keer heb ik zelfs ‘staatsexamen’ (lees: examen voor kneusjes) gedaan. Niet omdat ik niet kon rijden maar omdat ik zó gruwelijk nerveus was tijdens mijn rijexamen dat ik mijn voet niet op de koppeling kon houden omdat mijn knieën zo knikten. Ik rijd overigens sindsdien schadevrij. Op die ene deuk na. In de auto van mijn ex. Maar dat was een ongelukje. Echt.

4. … dat ik als een baksteen gevallen ben voor Frank door een doosje thee? Toen ik voor de eerste keer bij hem thuis kwam, haalde hij mij op op het station in Amsterdam. Omdat hij niet wist of ik koffie of thee dronk, had hij nog snel, onderweg naar het station, ergens een doosje thee gekocht dat vervolgens klem zat in zijn jaszak. Zo lief! *smelt*. Ik drink altijd koffie, trouwens.

5. … dat ik als kind (en nu nog steeds) erg veel last van heimwee had. Schoolkamp, logeren, ik vond het allemaal verschrikkelijk. Behalve als ik ging logeren bij mijn lieve tante Rietje. Dan had ik nergens last van. Omdat mijn tante Rietje de (eeneiige) tweelingzus van mijn moeder is. Ik bof! Ik heb twee moeders. Twee dezelfde!

6. … dat ik ooit bij mijn zus Hanny op visite ging toen haar man een stroomkabel aan het aanleggen was van hun huis naar de schuur. Mijn zwager had een geul gegraven van het huis naar de schuur en hij stond, in zijn korte broek, in die geul achter de schuurdeur. Ik zag alleen een stukje kuit van hem onder de schuurdeur uitkomen. Ik sloop zachtjes naar hem toe en kneep hem vrolijk in zijn blote kuiten. De schuurdeur ging langzaam open en ik zag een compleet vreemde kerel mij verbaasd aankijken. Het was de buurman van mijn zus die mijn zwager kwam helpen.

7. … dat ik, toen Michelle anderhalf was, met haar in mijn armen, ongelooflijk van de trap gedonderd ben? Tijdens de val heb ik dochterlief krampachtig vastgehouden waardoor ik met mijn stuitje vol alle traptreden raakte. Dertien stuks in totaal. Resultaat: een ongedeerde, giebelende dreumes die naar beneden hobbelen op de trap érg leuk vond en een scheurtje in mijn staartbeen waardoor ik wekenlang amper kon bewegen. Wel lief: toen ik eenmaal naar de bank gekropen was en daar, misselijk van de pijn, was gaan liggen, kwam Michelle me onderstoppen met een dekentje. Anderhalf jaar oud, de schat!

En toen kwam Regel 4: nomineer vijftien andere bloggers en link naar hun blog.
Ai. Hier loopt het spaak. Ik pas. Simpelweg omdat ik geen vijftien bloggers weet die ik hier blij mee maak. Hoewel ik het van mijn vaste lezers wel leuk zou vinden om die zeven feitjes te lezen.

Omdat ik niet aan regel vier heb voldaan, kan ik die Sunshine Award natuurlijk wel op mijn buik schrijven. Maar ach, dat scheelt weer. Ik hoef geen bedank-speech te schrijven en geen chique galajurk te kopen voor de uitreiking.

Aan de andere kant; een bedankje is eigenlijk wel op zijn plaats. Na al die jaren webloggen, mag het eigenlijk wel eens gezegd worden. Ook al heb ik dan geen galajurk aan en zit ik gewoon op de bank in mijn pyjama en mijn Kerstsokken.

Bij deze:
Aan al mijn lieve lezers, reageerders en lurkers:
Dank jullie wel voor de tijd die jullie nemen om al mijn schrijfsels te lezen. Ik vind het fijn dat jullie er zijn!

En Rianne: speciaal voor jou: dank je wel voor de nominatie!

*lacht charmant, maakt denkbeeldige buiging en neemt een daverend applaus in ontvangst*

Bij de foto, met de klok mee:
– De Sunshine Award
– ik en Michelle, anderhalf jaar oud
– ik op Fuerteventura met lang haar (en Michelle op een dromedaris)
– ik, als kleuter, met mijn zussen
– ik, als kleuter, met mijn twee moeders