Michelle, 8 jaar oud.
De laatste weken is er een hoop ophef ontstaan in de turnwereld. Niemand leek verbaasd dat in het Oostblok of in China jonge turners en turnsters met harde hand klaargestoomd werden voor de Olympische Spelen. De ontzetting was groot toen bleek dat ook Nederlandse trainers zich schuldig zouden hebben gemaakt aan mishandeling, vernedering en manipulatie.
Ik ben een turn-moeder. Mijn dochter turnt vanaf haar achtste. En hoewel de Olympische Spelen nooit een optie waren, ze zelfs nooit een NK gehaald heeft, draaiden we samen toch járen mee in de turnwereld. Ik als chauffeur naar de talloze trainingen en als grootste fan, tijdens al die mooie lentedagen die ik doorbracht op een harde bank in een turnhal. En Michelle als redelijk talentvol turnster, die bovenal veel plezier in haar sport had.
Uiteraard hadden wij het er samen over. ‘Ach, Mich!’ riep ik uit. ‘Tuurlijk is dat fout maar waar waren de ouders?’ Want voor mij is het zo klaar als een klontje. Als ik zou horen dat mijn kind mishandeld werd, was het zo gedaan met dat trainen. ‘Maar mam’ opperde Michelle ‘Ze dachten dat dat normaal was. Ze wisten niet beter dus ze vertelden thuis niks.’
Maar toch. Ik hield mijn perfectionistisch aangelegde kind altijd met argusogen in de gaten. Of ze wel goed at bijvoorbeeld. En geen anorexia ontwikkelde met al dat trainen. Maar dat deed ze niet. Sterker nog: na iedere wedstrijd was er de geruststellende traditie om met de hele groep turnstertjes hamburgers en frietjes te gaan eten bij die tent met die enge clown.
Werd Michelle mishandeld door haar trainsters? Haha! Nou, nee! Michelle was dol op haar trainster Chantal. Die kwam ook gewoon bij ons over de vloer. Om even een vrije oefening in elkaar te draaien, bijvoorbeeld (jammer dat de filmpjes niet meer werken!). En dat arme kind had het zo druk met turntrainingen geven, dat ik haar min of meer adopteerde en regelmatig een bakje eten voor haar mee bracht als ik Mich op ging halen na een training. Of ik ging een muur behangen in Chantal’s huis, omdat ze daar zelf geen tijd voor had.
En Michelle had zoveel vertrouwen in Chantal dat ze bijvoorbeeld nooit alleen een salto van de brug heeft kunnen doen zonder haar trainster. Chantal hoefde niet eens te vangen. Die riep alleen “Los!” op het juiste moment en dan liet Michelle de legger los. Hilarisch waren de wedstrijden waarbij Chantal aan de andere kant van de zaal stond, bij een andere turnster. Mich turnde haar brugoefening alleen, tot het moment van die salto. Dan kwam Chantal aanrennen van de andere kant van de zaal, riep “Los!” en rende dan weer terug naar de andere turnster, terwijl Michelle haar salto af deed.
Chantal en Michelle gingen zelfs samen op vakantie. En Michelle nam Chantal’s vakantiebaantje in Italie over. Dolle pret hadden ze samen. En ik heb me geen moment zorgen gemaakt. Maar ik ben er ook heilig van overtuigd dat Michelle het me verteld zou hebben als Chantal gemeen was geweest. En dat ik het gemerkt zou hebben.
Maakten we dan nooit rare dingen mee?
Ja. Er was die trainer bij een nieuwe vereniging in Amsterdam (ik noem geen namen) nadat we net verhuisd waren. Trots vertelde Michelle, toen een jaar of dertien , bij de kennismaking dat ze tweede was geworden bij de regiokampioenschappen in Zuid-Nederland. Bloedserieus keek de trainer haar aan en vroeg “Hoezo tweede? Was je geblesseerd dan?” Michelle en ik waren allebei sprakeloos. Het is bij die vereniging ook nooit meer gezellig geworden, geloof ik. En Mich stapte dan ook over naar een andere turnvereniging.
En ja. Er waren ouders die hun kinderen filmden om thuis de oefening te bespreken en te analyseren wat er misgegaan was. Ehhh? Ik filmde juist met het angstzweet op mijn rug. Zodat ik later lekker relaxt terug kon kijken als ik zeker wist dat er niks fout gegaan was en Michelle niks gebroken had. Maar er waren ook ouders met turntoestellen in hun tuin. Zodat de kinderen ook thuis konden trainen. Er waren kinderen die straf kregen van hun ouders als een wedstrijd niet goed ging.
Toen ik hieraan terug dacht, besloot ik de documentaire ‘Turn’ te kijken die ik nog steeds niet gezien had. Afgezien van het feit dat ik het een barslechte documentaire vond, vond ik het ook heel schokkend om te zien. Ja, ik vind dat mishandeling. En ja, ik schrok van de manipulatie door de trainers én de ouders. ‘Je mag best stoppen, hoor. Je mag zelf kiezen. Maar je allerbeste vriendje gaat wél door.’ zei een moeder. Of de vader die glashard zegt ‘Je moet wel wat bereiken in het turnen. Leuk? Als het leuk moet zijn, ga je maar op hockey’. Echt bizar! En niemand, de ouders niet, de trainers niet en zeker de kinderen niet, lijkt plezier te hebben. Ik vond het naar om te zien.
Nu ik er over nadenk, begrijp ik ineens waarom mijn dochter geen top-turntalent geworden is. Waarom die Olympische Spelen nooit gelukt zijn. Omdat ik vond het dat het ‘maar’ een hobby was. Omdat ik beretrots was als ze won maar ook altijd zei dat ze mijn kampioen was als ze niet won. Omdat ik toeliet dat ze lol maakte met Chantal en hamburgers at na elke wedstrijd. Ik had haar moeten laten mishandelen en manipuleren. Maar in plaats daarvan wenste ik Michelle bij elke wedstrijd ‘Veel plezier!’ Want dáár draait het om, volgens mij. En plezier had ze gelukkig! Nog steeds trouwens. Want zodra het Corona-technisch weer mag, gaat ze weer lekker trainen. Niet voor wedstrijden. Maar gewoon voor de fun. Ook al is ze inmiddels 27.
De documentaire is terug te kijken op NPO Start.
Je kunt in plaats daarvan ook gewoon onderstaand filmpje kijken. Dat filmpje is namelijk wél leuk.
Ik denk dat Michelle het hoogst haalbare in sport gehaald heeft. Namelijk je hele leven (tot nog toe) plezier in je sport hebben. Dat komt natuurlijk voor een groot deel door haar 24/7 trainer, chauffeur en persoonlijk begeleider 🙂
Dank u, dank u. 🙂 Maar ook door Chantal. Michelle was in goede handen. (Al vertelden die twee mij pas achteraf dat ze in Italië een nachtje in de auto geslapen hadden vlak bij de plek waar even daarvoor een paar toeristen vermoord waren. Grapjassen, die twee!)
Ik kan alleen maar beamen dat Chantal een fantastische trainster en coach is. Ook mijn dochters lopen met haar weg. Als er tijdens wedstrijden een oefening niet naar wens ging steunde ze de turnsters door met een lach op het gezicht te roepen dat ook dat bij hoort en dat het de volgende x vast beter zal gaan. Nooit kregen ze een standje of tirade als de wedstrijd niet lekker ging. Wel kregen ze een high 5 voor de onderdelen die wel goed gingen. Dit in tegenstelling tot diverse andere trainers/coaches van andere verenigingen die een gezicht aan een oorwurm kregen als ‘hun’ turnster een fout maakte.
Ook tijdens de trainingen lopen mijn beide dochters weg met Chantal die erg is van de positieve benadering is en daarnaast ook geweldig goed kan vangen etc. Het vertrouwen in Chantal is inderdaad zo hoog dat ze bij een aantal onderdelen alleen door Chantal gevangen/gecoacht willen worden. Dit levert natuurlijk ook wel een problemen op omdat Chantal zich nou eenmaal niet kan clonen. Ook ik heb Chantal op wedstrijden heen en weer zien rennen voor mijn dochters. Bij de oudste met name om tijdens inturnen even de radslag op balk te vangen die ze eng blijft vinden en die ze alleen durft als Chantal even ‘vangt’ (lees vinger in de rug). Daarna deed ze dan tijdens de oefening de radslag wel gewoon alleen.
BredaGym geeft daarnaast b.v. ook lezingen over positief coachen van zowel ouders als trainers.
Ik realiseer me terdege dat veel van het plezier in de sport valt of staat met fijne trainsters en ouders die hun kinderen altijd steunen en in bescherming nemen waar/wanneer nodig.
Mijn beide dochters turnen gelukkig (inmiddels al meer dan 10 jaar) nog steeds met veel plezier bij BredaGym maar weten dat stoppen ook gewoon mag. Plezier staat voorop. En dat plezier is er…. zo sterk zelfs dat ze ondanks tegenslagen (lees langdurige blessures) mijn ene dochter nog steeds niets wil horen van stoppen.
Heerlijk, toch? Wij hebben ook zoveel plezier gehad met Chantal! Echt fijn dat het ook zo kan!
Zo herkenbaar wat je schrijft, waar ben je dan inderdaad als ouder? Ook als ze thuis, bij jou, zijn…
Fijn dat je dit met en voor haar hebt kunnen doen!
De herinneringen, samen, dat is goud voor allebei!
Daar begint het mee, denk ik, instelling van ouders. Ik persoonlijk vind ook dat sport leuk moet zijn, je aardig moet zijn voor je tegenstander, en dat het “maar” een spelletje is.. triest dat kinderen die de top moeten bereiken zo anders worden behandeld. En ws niet alleen in turnen, al is dat nu even in het nieuws.
Dat restaurant met die enge clown hahaha. Eng is ie zeker!
Prachtig filmpje! Mooi om haar ontwikkeling en het blijvende plezier te zien.
Het is mooi als je kind de top bereikt of kampioene wordt. Maar dat is niet het allerbelangrijkste. Een gelukkig kind is veel meer waard. Ik heb vroeger met kinderen in de klas gezeten die van hun ouders altijd achten en negens moesten halen. Die druk is nergens voor nodig, met een zeven is alles ook prima. Je kind wordt daar niet sterker van. Door die druk ontwikkelt het faalangst en andere problemen. Niet ieder kind zal in alles uitblinken. Maar ieder kind is wel een ster en verdient het om gelukkig te zijn
Heerlijk filmpje…
Men gaat nu als een jankende roedel wolven achter de trainers aan, maar ik denk dat ook de ouders een grote rol hebben gespeeld,
Zoon heeft een tijd gejudood. Hij was niet echt slecht. Wij waren dan ook redelijk verbaasd toen hij tijdens een toernooi er al in de eerste ronde uit lag. ‘De vader van dat jongetje was zo tegen dat jongetje aan het gillen dat ik dacht, die krijgt slaag als hij niet wint. Toen ben ik maar gaan liggen, want jullie maken je niet druk over winnen of verliezen.’
Had ik al gezegd dat we drie uur in een warme sporthal hebben zitten wachten tot de categorie waar Zoon in viel aan de beurt was. )
Hahaha! Geweldig! Geweldig kind, die zoon van je! Kwestie van opvoeding, he? 😉
Wat een leuk filmpje. En inderdaad: plezier is toch het allerbelangrijkste!
200% eens met wat je hier allemaal schrijft, jouw dochter is een échte winnaar. Zij heeft plezier in haar sport mogen beleven. Ik heb niets met topsport, dat is allemaal zó uit de hand gelopen dat het niet menselijk meer is. Het filmpje is geweldig, heel zuinig op zijn Eerzuchtige ouders zijn zijn afschuwelijk.
Staat er niet ook iets op Netflix over turnen? Die 2doc ga ik ook kijken. Ik heb veel te lang klassiek ballet gedaan die lerares had met haar diploma’s moeten zien dat ik beter had kunnen gaan zwemmen. Het filmpje is prachtig. Als je dochter verder had gewild, had ze dat wel gedaan denk ik.
Ja, de docu Athlete A op Netflix. Gaat over de misstanden in Amerika, voornamelijk het misbruik door Larry Nassar. Vreselijke toestand, maar wel een mooie docu.
Mooi filmpje, knap hoor! En plezier hebben in wat je doet is álles!
Goed om te lezen van een ervaringsdeskundige en fijn dat je dochter positieve ervaringen heeft met turnen. Die documentaire die je noemt heb ik ook gezien inderdaad. Ik vond het wel heel eerlijk van die moeder die het filmde: ze spaarde zichzelf niet.
Dan maar geen top turnster maar WEL ontzettend veel plezier met iets bezig zijn. Dat is zeker belangrijker en ook iets wat ik Noa wil meegeven Lekker doen waar je blij van kan worden… Och en kom je nu nog wel eens ‘ bij die tent met die enge clown’ ? 😛
Lol! Nee, al jaren niet meer bij die enge clown geweest.
Goed gedaan wederom! Onze maatschappij waarin het ‘lijkt’ alsof we alleen tellen als we de top bereiken, altijd concurreren en beter zijn dan een ander … het is absurd en leidt tot veel misstanden. Gelukkig dat velen er niet aan mee doen en proberen lol te hebben in wat ze doen. Daar draait het volgens mij echt om!