Inmiddels zijn we een maand zonder kater. Zonder die rooie, bedoel ik. Want een kater van alcohol heb ik voor het laatst in 2008 gehad. En die kater was sneller voorbij dan het gemis van onze rode kater. Want wat missen we onze Spike! ‘Het is toch je kindje’ schreef iemand heel lief op mijn Facebook-pagina. Nou, nee. Niet echt. Ik heb me huilend om mijn kat wel eens afgevraagd hoe mensen dat doen die een kind verliezen. Want het is en blijft ‘maar’ een kat natuurlijk. Maar missen doen we hem zeker en dat zal nog wel een hele tijd zo blijven. Dank jullie wel voor alle lieve reacties, hier en op Facebook! Die deden me goed, hoor. 😘
Maar naast het gemis van de gezelligheid, de aanhankelijk, het gekroel en de kopjes die ik kreeg, heeft een huishouden zonder huisdieren ook voordelen. Eerlijk is eerlijk. Als eerste viel het me op dat ik tijd over heb. Ongelooflijk hoeveel tijd je eigenlijk kwijt bent aan een kat die je niet eens uit hoeft te laten!
Een extra rondje stofzuigen is niet meer nodig. Af en toe kom ik nog een incidentele kattenhaar tegen. Die pak ik tussen duim en wijsvinger op, ik zucht eens ‘Ach, mijn lieve Spike-jongetje’ en gooi de kattenhaar weg. Overigens kan dat stofzuigen nu op elk gewenst moment. Vanwege Spike’s angst voor de stofzuiger, sloeg ik de kamer waar hij op dat moment was over om die later te stofzuigen, als meneer op een ander plekje was gaan liggen. Nu kan ik in één keer het hele huis stofzuigen.
Het is nog steeds gek om thuis te komen uit mijn werk zonder dat mijn vriendje me komt begroeten. Maar het is wel relaxed dat ik gewoon kan beginnen met koken zonder eerst een grote drol uit de kattenbak te scheppen en kattenvoer met medicatie te serveren. En het is eerlijk gezegd wel handig dat ik gewoon kan koken zonder veertig keer bijna te struikelen over Spike die zijn dankbaarheid voor zijn avondeten toonde door mijn benen kopjes te geven. Bij voorkeur nét op het moment dat ik met een pan kokende aardappels naar het aanrecht liep om hem af te gieten.
Ik sluip nog steeds iedere dag onze studeerkamer binnen. Heel zachtjes om Spike niet wakker te maken, die daar meestal lag te slapen in de doos onder mijn bureau. Er is nog steeds een ‘au’-momentje als ik zie dat Spike niet onder mijn bureau ligt. Daarentegen kan ik op mijn thuiswerkdagen eindelijk mijn voeten fatsoenlijk kwijt.
De nachten zijn rustiger en langer. Ik slaap op links. Maar dat werd niet gewaardeerd door Spike, die luid miauwend achter mijn rug ging zitten, mopperend dat ik om moest draaien. Voor de lieve vrede deed ik dat omdat ik wist dat Spike, na een tijdje tevreden bij me liggen, toch vertrok naar zijn eigen bed. Dan draaide ik me weer om op links om te gaan slapen. Het gebeurde regelmatig dat meneer zich na een kwartier toch weer meldde. ‘Miauw! Draai eens om! Ik wil weer bij jou!’ En we slapen uit nu. Zonder luid miauwende kater die om zeven uur ‘s morgens vond dat wij wel lang genoeg geslapen hadden. En zelf vervolgens de hele middag ging liggen pitten.
Maar het grootste voordeel is het balkon. Aan een drukke straat, met overburen, had ik altijd het idee dat ik in een etalage zat. En daar houd ik niet van. Aardig hoor, van die overburen die zwaaien. Maar voor mij hoeft dat niet. Maar ja, het balkon was Spike’s favoriete plekje en hij keek graag buiten. Uren kon-ie zitten kijken naar alles wat voorbij wandelde, fietste en reed dus het balkon dichtmaken was geen optie.
Maar Spike is er niet meer. Dus kocht ik wat vrolijke strandmatjes en bevestigde die tegen de balustrade tegen de inkijk. Om het feest compleet te maken, gooi ik de kussens van de tuinbank meestal op de grond en kruip ik lekker in mijn hoekje. Het lijkt nu net of ik een tuintje heb! Niemand die me ziet! Deze zomer kan ik in mijn blote kont op het balkon zitten! Ik dóe het niet. Maar weten dat het kán is fijn. Dat verzacht het gemis toch een beetje.
Herkenbaar dat het ondanks het enorme gemis ook zijn voordelen heeft. Maar………………het zou mij niets verbazen als jullie na verloop van tijd zo’n klein lief 8 weken oud ……. Nou nee laat ik je niet nu al aan het twijfelen brengen 🙂
Die kan acht ik vrij klein, LG. Het zou tenslotte geen Spike zijn. En áls ik ooit zwicht, dan haal ik er eentje op in het asiel. Ik heb al een kind opgevoed. Ik ga niet nog eens een kitten opvoeden.
Heerlijk het beschrijven van veel, het is zo herkenbaar.
Gemis, weten dat het zo is en de voordelen kunnen zien.
Ik hoop dat je volop geniet van de zon op je balkon! X
Dat lijkt helemaal goed te komen.
Zoals altijd heeft elk nadeel zn voordeel. Het gemis blijft nog ff. Leuk opgelost, je balkon.
Hé Tien! Wat leuk!
Leuk geworden, het balkon! Mooi, al die herinneringen aan Spike. Ik ben toch wel blij dat we in elk geval geen huisdieren hebben die bij ons in bed slapen. Verder ben ik niet van plan om ooit zonder huisdier door het leven te gaan. Er zit niet voor niets een leeftijdsverschil van 7 jaar tussen mijn vrolijke duo. Als het goed is, hebben we er altijd minimaal 1.
Dat Spike op bed mocht was alleen omdat-ie nooit buiten kwam en erg schoon was op zichzelf. Hij was ook meestal snel weer pleite. Ik denk niet (maar zeg nooit ‘nooit’ ) dat ik nog huisdieren wil. Mijn hart breekt steeds zo bij het afscheid nemen.
Ja natuurlijk heeft alles behalve nadelen óók voordelen. Het is me een ráádsel hoe de zwarte haren van Beau op de grond in de wc beneden komen, daar ligt hij nóóit maar tóch liggen er altijd kattenharen. En de houtkorrels uit de kattenbak liggen óók altijd overal en nergens.
Maar ja, dat zachte katten velletje is toch door niets te vervangen.
Je balkonnetje is beeldig, wát een bloemenweelde. en toch fijn dat je kunt zonnen zoals je wilt .
Bizar is dat! Ik vond zelfs kattenharen terug op mijn bureaustoel op het werk. Ze blijven óveral aan hangen.
Ja, klopt allemaal. Maar die lege plek van zo’n gezellig dier in huis, die blijft kaal voelen. Is mijn ervaring. Al leg je je er bij neer, of toch niet. We gaan het merken.
Heel herkenbaar. Het heeft zeker twee kanten. Aan de ene kant het gemis, aan de andere kant dat het leven op bepaalde fronten net iets simpeler is.
Wat is je balkonnetje gezellig geworden. Creatieve oplossing hoor. En het gemis blijft, al slijt het gevoel.
Da’s zeker waar.
Och heel herkenbaar. Dat had ik met onze Yara, die ik nog steeds mis. Was een bijzondere kat waardoor de postbodes niet graag langs kwamen en eigenlijk niemand graag oppaste op haar als we weggingen. Maar naar ons toe was het een lieverd, hoewel we zeker wel veel meer vrijheid hebben gekregen nu ze er niet meer is.
Ik herken wel dingen ja, het is dat het slecht weer is maar hier beginnen ze om om 6 uur al dat de deur open moet. Marion liep altijd voor je voeten en zodra ze maar dacht dat je ging koken zat ze naast je te mauwen of het al klaar was. Ik mis dat ondanks dat ik meer wat die monstertjes heb. Stofzuigen gebeurd hier niet op regenachtige dagen.
Je balkon is leuk geworden.
En al die andere dingen: deels herkenbaar. Bij mij verdween een chronische verkoudheid als sneeuw voor de zon nadat Gremlin naar de eeuwige wortelvelden was vertrokken. Bleek ik toch ietwat allergisch voor het beestje.
En het gemis… dat is ook herkenbaar, <3
Het gemis zal altijd blijven, maar wel fijn dat je ook al wat voordelen kan zien. Het hebben van huisdieren heeft altijd twee kanten.
Ik vermoed dat een buurman her en der die jouw blog ook stiekem leest wel extra uit zijn raam zal gaan hangen deze zomer, om te kijken of je wel echt niet in je blootje op het balkon zit!
Gelukkig zijn er ook kleine voordelen zo zonder Spike!
Heel veel sterkte. Het gemis blijft en uiteindelijk ga je de herinneringen koesteren. Je zal ze nooit vergeten.
Wat een gemis kan het toch zijn. Die kleine harige ellendelingen. Je gaat er van houden. Ik mis onze kleine krijger ook nog steeds. Ze is er al een aantal jaar niet meer. Maar door groene draak wordt ik er steevast aan herinnerd. Die roept haar nog wel eens en miauwt dan alsof ze naast ons staat.
Mooi stukje heb je gemaakt van je balkon. En nu ook nog eens zonder inkijk van de buren. Nog beter!!