1986. Laatste schoolfoto. Sportdag. In mijn Coolcat-trui 🙂
Het was mei 1986. Ik was 17 en zat in de vijfde klas van het VWO. En ik was er helemaal klaar mee om voor elke toets, voor elk proefwerk van pure zenuwen kotsend boven de wc-pot te hangen. Met uitzondering van wiskunde, waar ik steevast een drie voor haalde, waren mijn cijfers best goed. Maar ik had zo’n enorme examenvrees dat proefwerk-weken niet te doen waren. Toen ik hoorde dat het overgangsrapport van vier naar vijf VWO gelijk stond aan een HAVO-diploma hield ik het voor gezien en stopte ik met school, ervan overtuigd dat ik tijdens mijn examen zou sterven van de stress.
Mijn ouders gingen akkoord. Onder één voorwaarde: ik moest aan het werk. Meteen. En veertig uur per week. Dus dat deed ik. Zielsgelukkig dat ik niet meer naar school hoefde, pakte ik elk baantje aan dat ik kon krijgen. Ik maakte kantoren schoon, ik werkte bij een confectiebedrijf en ik zat achter de kassa bij de supermarkt. Ik was niet te beroerd om flink de handen uit de mouwen te steken. En toen mijn oudste zus, hoogzwanger, moest stoppen met haar schoonmaakbaantje was ik er als de kippen bij om haar baantje over te nemen. Dat het een redelijke bizar baantje was, maakte me geen bal uit. Ik wist van mijn zus dat haar bazin aardig was. En geld is geld, nietwaar?
En zo kwam het dat ik ineens werkte in een sexshop in het centrum van de stad. En niet zomaar een sexshop. Maar eentje met een heuse bioscoop waar erotische films werden vertoond en stripteases werden gegeven. Met videocabines, die eruit zagen als kleedhokjes in het zwembad maar dan met een tv’tje waar mannen filmpjes konden kijken. En – als klap op de vuurpijl – een echt peeskamertje waar dames het oudste beroep ter wereld uit oefenden. Aan mij, guppy van inmiddels net 18, de eer om daar schoon te maken. Voor het verpletterende tarief van tien hele guldens per uur.
De werktijden waren van 7 uur ’s morgens tot 12 uur ’s middags. Voor de winkel open ging, om tien uur, moest er beneden schoongemaakt worden. Als de winkel open was, kwamen de meisjes – die boven woonden – naar beneden en ging ik naar boven om hun kamers en de badkamer schoon te maken. Het pand was uiteraard volledig geblindeerd en om zeven uur ’s morgens dus pikdonker. Mijn zus, die de eerste keer met me mee ging om te laten hoe hoe alles moest, mompelde die eerste keer dat we het stikdonkere pand ingingen, dat ze altijd bang was dat er een enge kerel achtergebleven was in de bioscoop. De hele tijd dat ik daar werkte, schuifelde ik voorzichtig de donkere bioscoop in en ik was altijd opgelucht als de lichten aan waren en er geen enge kerels bleken te zijn. Ik stofzuigde en dweilde de winkel. Ik stofte de rekken en deed de afwas die achter gebleven was in het keukentje. Fluitje van een cent. Maar dan begon de ellende.
Want die bioscoopvloer… daar wilde je niet over nadenken. En hoewel alle videocabines voorzien waren van voldoende keukenrol en tissues vonden de heren het schijnbaar extra spannend om de muren te raken. Hoe ik het klaarspeelde om daar schoon te maken met mijn smetvrees is me een raadsel. Of heb ik daar juist mijn smetvrees ontwikkeld? Ik durf het niet met zekerheid te zeggen. Met rubberen handschoenen opgetrokken tot mijn oksels, flessen chloor, gloeiend heet water, een luiwagen en mijn verstand op nul schrobde en boende ik tot alles weer schoon was. Het was ranzig, het was goor. En toch had ik die tijd daar niet willen missen.
Omdat het de eerste les in mijn leven was in ‘niet oordelen’. Want er ging een wereld voor me open. Om tien uur kwam mijn bazin om de winkel te openen, een heel gewone jonge vrouw. En dan dronken we eerst samen koffie. Gewoon achter de toonbank. Tussen de pikante videobanden en de sexy lingerie. Zelfs dat wende. De eerste keren, durfde ik aan het eind van mijn werkdag nauwelijks het pand te verlaten, via de voordeur die uitkwam in een winkelstraat. Maar na een tijdje stond ik gewoon fluitend buiten de ramen van de etalage te zemen. Wat er in uitgestald stond, zag ik niet eens meer.
Terwijl ik ’s morgens koffie dronk met mijn bazin, kwamen een voor een de meisjes naar beneden om aan het werk te gaan. En ze waren niet eng. Niet vies. Niet raar. Het waren hele gewone meisjes. Meisjes die grapjes maakten, lachten, chagrijnig waren, of gezellig koffie mee dronken. Die soms geen zin hadden om te werken omdat hun favoriete soap nog bezig was. Of mopperden op klanten. Als ik hun kamers schoonmaakte, keek ik mijn ogen uit naar alle dure spullen die ze hadden. De kleding, de parfums, de handtassen. De sieraden en de schoenen. En ik begreep ineens hoe moeilijk het voor hen moest zijn uit ‘het leven’ te stappen omdat ze gewend waren in één dag te verdienen waar een ander een hele week voor moest werken. Voor de tien gulden die ik er per uur verdiende, kwam zij hun bed niet uit en stapten ze zéker het bed niet in.
Ze hadden echt niet allemaal vreselijke problemen. Oké, er was Carina die schulden had door haar alcoholverslaving. En er waren zeker meisjes bij die misbruikt waren, en het nu fijn vonden om een soort ‘macht’ te hebben over mannen. Maar over het algemeen waren het gewone meiden, die op een bijzondere manier hun geld verdienden. Sommigen hadden mooie dromen. Zoals Monica. “Ik doe dit vijf jaar” zei ze altijd. “En dan koop ik een huis in Portugal”. Als ze wegging, naar een volgend filiaal, in een andere stad, liet ze altijd in elke kamer een orchidee voor ons achter.
Zij deden hun werk, ik het mijne. En ik had ook dromen. Maar die waren iets simpeler. Ik wilde gewoon mijn rijbewijs halen. En één ochtendje schoonmaken daar leverde precies genoeg op voor één rijles. Dus haalde ik mijn rijbewijs dank zij mijn meest bizarre baantje ooit.
Als ik nu terug denk aan die tijd, denk ik altijd nog eventjes aan Monica. Ik hoop dat haar droom ook uitgekomen is. En dat ze in Portugal woont nu. Ergens aan het strand. In een mooi huis, vol met orchideeën.
Wat is jouw meest bizarre baan?
Pssst! Die namen zijn niet echt, hè!
Echt bizarre banen heb ik niet gehad denk ik. Wel bizar was dat ik in Zwitserland een seizoen in een hotel werkte en toen ik een jaar later terug kwam bleek een van de vrouwelijke personeelsleden het vorig seizoen in het geheim zwanger was geweest. Het kind werd op haar kamer geboren en direct vermoord, het kwam uit aan het eind van het seizoen toen ze het in plastic verpakte lijkje in de afvalcontainer had gedumpt. Toen ik het verhaal hoorde en nadacht wist ik precies welke avond het gebeurt was. Ze vroeg of ik haar bardienst wilde overnemen omdat ze zich niet lekker voelde. De volgende dag kwam ze vol trots beneden, valt het jullie niet op dat ik zo afgevallen ben. Wat betreft dingen niet meer zien als je ergens werkt snap ik ook wel. Ik heb een zomer op het naaktstrand in Scheveningen gewerkt. De honderden blote mensen dagelijks voor mijn bar vielen niet op wel die mevrouw in bikini die langs de vloedlijn liep 🙂
Wow, LG! Dat is inderdaad wel een heel bizar verhaal! Daar zou ik toch wel een nachtje (of twee) van wakker liggen, denk ik.
Haha, wat een heerlijk verhaal! Toch jammer dat het vrijwel onmogelijk zal zijn om Monica op te sporen. Ik heb denk ik niet zulke gekke banen gehad?
Da’s inderdaad jammer. Ach, misschien is het ook beter van niet.
Een hele ervaring op je achttiende!
Zelf heb ik eigenlijk niet echt gekke banen gehad. Saai hè.
Ik vond het na een tijdje heel stoer! 🙂
En nee, hoor. Da’s niet saai. Dat is voor de meeste mensen zo, denk ik.
Ik heb niet zulke kleurrijke banen gehad helaas. Het meest exotische was postbode op het platteland: ik moest dagelijks 80 kilometer rijden om alle post rond te brengen : )
Tjonge. 80 kilometer! Dat vind ik toch ook best bizar.
Toch een heel spannende baan zo op je 18e haha.
Hier geen spannende banen. De leukste die ik gehad heb was wel de meest smerigste, werken in de keuken van een verpleegtehuis. Waar de radio altijd hard stond, er watergevechten waren in de zomer en de koks altijd iets speciaals voor ons klaar maakte terwijl ik ondertussen tot aan mijn oksels in de smurrie stond om alle borden, schalen en schotels weer schoon te krijgen.
Ah, ja! Herkenbaar! Dat had ik ook bij een van de supermarkten waar ik werkte. Het werk stelde niet veel voor. Het waren de collega’s die het leuk maakten.
Nee zulke bijzondere baantjes heb ik niet gehad. Ik heb w;el altijd gezegd dat ik me er niet voor zou generen “de hoer”te zijn als m’n kinderen niet te eten hadden, maar natuurlijk nóóit voor een pooier.
Het goed voor de veiligheid op straat dat er vrouwen zijn die dit willen doen.
Mijn “vreemdste” baan was de baan snijder/afwerker in de drukkerij toen al in de 50 was en er m’n hand niet voor omdraaide per dag een tonnetje papier door m’n handen te laten gaan.
Da’s met recht de handen uit de mouwen steken! En wat jij zegt, denk ik ook. Het is vast veiliger op straat dankzij deze vrouwen.
Geen bijzondere banen. Allemaal heel burgerlijk en zo.
Een tijdje in de openbare bibliotheek gewerkt. De eerste dag na de vakantiesluiting kwamen de meeste boeken terug. De meest bijzondere boekenlegger die ik ooit heb gevonden was een gebruikte condoom.
Ieeeuw! Ik wÃst tenminste wat me te wachten stond! Maar om dat onverwachts aan te treffen….
Wat een bijzondere baan. Ik vind Æ’ 10,= per uur voor die tijd overigens erg goed betaald. Heb zelf ook schoongemaakt, denk dat ik amper Æ’ 5,= per uur verdiende.
Bizarre banen heb ik niet gehad. Wel stomme vakantiebaantjes. Onder andere dus dat schoonmaken, dat was echt niet mijn ding. Of werken in een stomerij. Dat was echt afzien.
Nee, je hebt gelijk! Nu ik er over nadenk… Mijn uurloon bij de supermarkt was maar 3 gulden 20 of zo.
EHm ja dat vertel ik je nog wel eens. Maar om in de overigens prima sfeer te blijven, ik kocht de condooms voor mijn vroegere maat die homo was want die durfde die zaak niet in. Ik vond de eigenaar een toffe nicht en had er dus ook geen moeite mee. En in mijn vak ben je vaak alleen in panden of dek je dat je alleen bent en dan kom je ook wel eens iets tegen op een manier die je liever niet nog eens ziet.
Condooms durfde ik ook nog wel te halen. Maar lege panden ’s nachts vind ik dan toch weer minder.
Wat interessant dat je eens een kijkje hebt kunnen nemen in die wereld! Ik kan mij wel voorstellen dat je kijk hierop verandert als je er middenin zit.
Het werd heel gewoon. En ach, dat is het eigenlijk ook. Het was gewoon een winkel. 🙂
Het is een mooi en bijzonder verhaal en vooral de les die je (en hopelijk meerderen) er uit leerde, is inspirerend. Niet oordelen. Ook de reactie van je ouders komt bekend voor. Het hadden de mijne kunnen zijn. Ook wel een teken des tijds. Toen was het: klaar met school=meteen aan de slag 🙂 Dat is voor de kinderen van nu vaak anders met sabbaticals, wereldreizen etc. En ook de sexindustrie is wel veel harder geworden. Heb je ‘Een glas melk’ gelezen?
Ja, zo ging dat. En een volle week, he? Dat boek ken ik niet. Ik heb ‘m gegoogeld. Ik zet ‘m op mijn lijstje.
Zeker een heel bijzondere baan met meerdere kanten. Ik kan me voorstellen dat je blij bent met de ervaring.
Ik heb heel lang als fotograaf in Diergaarde Blijdorp gewerkt. Fotograaf van bezoekers, niet van de dieren. Al die mensen op een dagje uit, niet iedereen even vrolijk…. Ik kijk daar met heel veel plezier op terug.
Ik had het niet willen missen. Bezoekers fotograferen lijkt me ook bijzonder. Ik kan me voorstellen dat veel mensen na een lange dag niet meer ontspannen op de foto gaan.
Lijkt me een hele bijzondere ervaring/baan. Helaas hier niet zulke spannende baantjes…
Wat een GE.WEL.DIG. verhaal!!!!!!!!!!!!! Ik ben in 1987 geslaagd voor de havo, ik kan me helemaal voorstellen hoe het toen voor je was!
Wat een super verhaal!
Ik kan er niet aan tippen.