De hele A9 stond vast vanmorgen dus ik besloot er een thuiswerkdagje van te maken. Ik had net ingelogd toen mijn telefoon ging. Dochterlief belde vanaf haar vakantieadres in Italië. We whatsappen elkaar suf, de hele dag door. Maar bellen doen we haast nooit. Foute boel dus.
‘Hé,’ zeg ik voorzichtig als ik opneem. En Michelle valt met de deur in huis. ‘Mam, ik heb slecht nieuws’ zegt ze. Iets met Robby, schiet het door mijn hoofd. Of een ongeluk met hun huurauto. ‘Nanook is vermist bij de oppas. Sinds gisterenavond al’. Deja vù. Terug in de tijd naar 2016. Toen zaten Mich en Robby ook in Italië. Maar toen belde de oppas naar mij. Om te vertellen dat hun hondje Boefje was overleden. Ik was alleen op mijn werk, liep rondjes door het kantoor om moed te verzamelen om Michelle te bellen met het slechte nieuws. En toen ik belde, hoorde ik haar hartje breken. En er was niets wat ik kon doen.
Maar nu kan ik wél iets doen! Met de telefoon nog in mijn hand spring ik op en trek mijn schoenen aan. ‘Geef me het nummer van de oppas. Ik ga helpen zoeken!’ Mich appt het telefoonnummer en terwijl ik de oppas bel, trek ik mijn jas aan. Ze neemt vrijwel meteen op met alleen een gejaagd ‘Hallo?’ ‘Ben jij C?’ vraag ik. En voor ik kan zeggen, wie ik ben, begint C in de telefoon te schreeuwen. ‘Ze hebben haar gevonden! Ze is oké! Ze is oké! Ik ga haar nu ophalen!’ Van opluchting begin ik ook te schreeuwen. ‘Ga maar! Ik bel Mich! Ga maar snel! Ik bel je straks!’ En ik bel Mich om te vertellen dat Nanook gevonden is.
Mijn knieën knikken en ik pak eerst een bak koffie voor mezelf. Even bijkomen. En ik ben pas écht gerust als de eerste foto’s van Nanook via Whatsapp binnenkomen. Ze is het. Ze is het echt! En ze is oké. Later komen de verhalen. Dat Nanook altijd bij C in de buurt blijft maar ‘s avonds laat ineens een spurt nam via de voordeur die open stond. ‘En ze kan zo hard rennen!’ zegt C.
C heeft drie uur in haar pyjama door de wijk gefietst, roepend om Nanook. Ondertussen printte haar man posters uit, die ze overal ophingen. Daarna heeft C nog een halve nacht voor het huis van Michelle en Robby gezeten. In de hoop dat Nanook naar haar eigen huis zou lopen.
Ondertussen heeft iemand anders Nanook gevonden. Die persoon is rond blijven lopen met Nanook in de hoop haar baasje te vinden. Om kwart voor een ‘s nachts heeft ze Nook mee naar huis genomen zodat ze in elk geval veilig was. Ze plaatste een berichtje op Facebook, in de groep voor vermiste dieren in haar wijk. En de volgende dag zag ze overal de flyers hangen en belde ze C.
Er is niemand boos op de oppas, trouwens. Het kan altijd gebeuren dat een hond ontsnapt. En C heeft het prima gedaan. Ze heeft Nanook meteen als vermist opgegeven bij Amivedi en al die flyers opgehangen. Wat een horrornacht moet het geweest zijn voor haar, fietsend door het donker, wachtend voor een leeg huis en dan terug naar huis zonder hond. Eind goed, al goed gelukkig. Nookie is oké! Wat zal ze lekker slapen vannacht. Net als C en haar man.
Gelukkig was Nanook snel weer terecht!
Wij kregen op vakantie een keer een telefoontje van de buren dat ons konijn ontsnapt was. Gelukkig wisten ze samen met andere buren het beestje weer te pakken te krijgen.
Zo ellendig dat je niks kunt doen dan! Fijn dat ze hem te pakken hebben gekregen.
Zo hé, wat een stress moet dat geweest zijn. Al weer heel lang geleden was een van onze poezen foetsie. Heeft bijna 10 dagen geduurd, verschrikkelijk was dat!
Fijn dat ze weer veilig thuis is.
Oeh! Dat waren tien hele lange dagen!
Nachtmerries zijn dat, verschrikkelijk maar kan altijd gebeuren want zo’n beest is natuurlijk ook uit z’n doen bij zo’n logeerpartij. het is me gelukkig nooit gebeurt in de ruim 15 jaar dat we het vaste oppasadres waren van de Cairnterriër van dochterlief waren.
Wat fijn dat ze al zo snel weer terecht was.
Het is me zelfs niet met een D gebeurd, 😉
Nou, he? Ik vond het voor de oppas ook zo verschrikkelijk! Blij dat het goed afliep!
Pfff ik schrok aan het begin van je blog en dacht gelijk oh nee he niet weer. Gelukkig goed afgelopen.
Zoals je waarschijnlijk wel begrepen hebt was het een beetje heel erg druk de afgelopen week. Daarom even niet gereageerd en niet teveel gelezen. Ik ga nu een weekje rust houden en alles ven lekker bijlezen en reageer weer vanaf volgende week. Misschien komt er natuurlijk nog wel een zonnig blogje.
Ik snap wel dat jij even bij moet komen, ja! 🙂
Vreselijk!
Gelukkig is het direct goed gekomen. Moet er niet aan denken dat mij zoiets overkomt!
Ik moet binnenkort oppassen. En ik ga haar heel goed in de gaten houden.
Wat een schrik inderdaad! Gelukkig dat ze snel is gevonden zeg!
Nou, inderdaad. Wat een stress, joh.
God dat is wel even schrikken zeg… Gelukkig is alles oké! & kan inderdaad iedereen overkomen… Maar wel vervelend als je op vakantie zit en ‘weer zo’n belletje’ krijgt…
Dat machteloze is zo erg. Zit je daar op je vakantieadres…
Gelukkig is ze er weer!
Ooh man wat een horror nacht voor de oppas.
Zo fijn dat alles goed is gekomen.
Weet er alles van. Met onze kleine krijger die ook 2 dagen weg was… Drama.
Ja, echt! Ik vond het voor haar ook zo rot.
En twee dagen? Oh, man…. zo ellendig!
Dat was inderdaad schrikken. is gelukkig goed afgelopen.
Echt he! De schurk!
Gelukkig dat Nanook weer terecht is. Wat een schrik!
Knikkende knietjes hier.
Ik herinnerde me het drama rondom Boef nog. Met een knoop in mijn maag doorgelezen. Pff. Wat een opluchting.
Inderdaad, het was even terug in de tijd.
Oef wat schrikken. Fijn dat Nanook weer terecht is. Wat een stress voor iedereen moet dat geweest zijn.
Met z’n allen in de stress om 3 kilo hond. 😉
Ik ben Doezel 1x kwijt geweest (toen hij nog niet alleen buiten mocht en amper de weg wist) verschrikkelijk en dat was een kwartier. Er is geen woord voor hoe zij zich gevoeld moet hebben! Denk dat ze heel wat jaren ouder is geworden in die nacht!
Haha! Ja, dat denk ik wel.