Toen mijn moeder overleed waren mijn broer en ik het er al snel over eens: we wilden ‘iets leuks’ doen voor St. Martinus, het zorgcentrum waar mijn moeder de laatste drie jaar van haar leven woonde. Het was niet het zorgcentrum waar ze graag wilde wonen. Maar nadat ze steeds vaker zomaar omviel kwam ze via een crisisplaatsing daar terecht.
Ik had net de boeken van Hugo Borst gelezen en zoveel horrorverhalen gehoord dat ik mijn hart vasthield. Maar het viel alles mee. In het dorp waar het zorgcentrum staat is niets te doen. Maar dan ook echt niets. Er zijn geen winkels, geen terrassen, er is zelfs geen pinautomaat. Er is alleen een snackbar waar we in de zomer ijsjes aten en een speeltuin waar we soms met ons moederke in de rolstoel heen wandelden.
Maar het zorgcentrum zelf is fantastisch. Mijn moeder had er een prachtige kamer. Er komen meerdere keren per week vrijwilligers koken dus het eten is goed. En als mijn moeder iets niet lustte, werd er een ei voor haar gebakken. Ze had de grootste lol met de zorgmedewerkers. Regelmatig las ik in het dossier terug hoe ze tijdens de verzorging van mijn moeder met z’n allen de slappe lach gekregen hadden. En als mijn moeder bang, verdrietig of ziek was, was er altijd wel iemand die gewoon even bij haar ging zitten. Om haar gerust te stellen of gewoon even haar hand vast te houden.
Op een koude middag reden mijn broer en ik naar het tehuis waar we in oktober vorig jaar voor het laatst waren. We meldden ons via de intercom en vertelden wie we waren. We kregen geen vragen, de deur zwaaide meteen uitnodigend voor ons open. Mijn broer en ik stapten binnen en liepen door de eetzaal richting de trap. We zwaaiden naar de bekende gezichten van mijn moeders huisgenoten. En zij zwaaiden blij terug. De trap op naar boven, zoals we zo vaak deden. Deze keer zonder tas met schone was. Maar wel met een bos bloemen. En een envelop met inhoud.
In het kantoor van de verpleging dronken we koffie met een paar medewerkers. We overhandigden de bloemen en de envelop. En uiteraard waren ze er blij mee. We kletsen bij en haalden herinneringen op. Aan het mooie feest dat mijn moeder afgelopen zomer nog vierde. Aan hoe ze altijd maar bezig was haar kamer schoon te houden. Aan de lol die ze met mijn moeder hebben gehad. Aan hoe vrolijk onze moeder meestal was. Het was gek om daar te zitten. Twee deuren van de kamer van mijn overleden moeder vandaan.
Ik had de neiging om op te staan en haar kamer in te lopen. In mijn verbeelding kon ze daar best nog zitten. In haar rolstoel. Ik zou binnen stappen en zeggen “Hoe gaat het vandaag met de liefste moeder van de hele wereld?” Ze zou verbaasd opkijken omdat ze vaak vergat wanneer ik langs zou komen. Haar verbaasde koppie, die lieve lach. Ik kon het gewoon voor me zien. En haar horen zeggen “Ik zal even koffie zetten!” Want dat blééf ze zeggen, terwijl ze dat al jaren niet meer kon.
Maar ik bleef zitten waar ik zat en dronk mijn koffie op, in het kantoortje van de verpleging. Omdat ik weet dat er nu iemand anders in mijn moeders kamer woont. Uiteindelijk stonden mijn broer en ik op. En terwijl we handen schudden en definitief afscheid namen, zei de zorgmedewerkster “Wij missen haar ook.” Dat deed me goed.
Mooi om te lezen dat je moeder op zo’n fijne plek terecht was gekomen. Bijzonder dat jullie daar nu weer heen zijn geweest.
We hebben echt geboft. En ja, ik vond het ook wel bijzonder eigenlijk.
zo lief
Iedereen in die zorgstelling was lief. Echt iedereen.
Dat hebben jullie heel goed gedaan. Mooi dat het zo’n fijn huis was!
We hebben ook zo veel lol gehad met de zorgmedewerksters. Heerlijk!
Wat een mooie afsluiting, al zal de éne bewoner meer indruk maken dan de andere, het blijven toch mensen waar het personeel vaak intiem mee om moet gaan en een band opbouwt. Dan moet het ze goed doen als nabestaanden daar even aandacht voor hebben. Mooi!
Afgezien van haar boze buien (die ze ook echt wel had) was mijn moeder eigenlijk altijd vrolijk en gezellig. Ze had veel gevoel voor humor. Dus ik geloof wel dat ze een bewoonster was om voor te zorgen.
Wat fijn dat je het zo af kon sluiten en waarschijnlijk loslaten. En wat lief ook nog een envelop, ik hoop dat ze er iets moois van gaan doen. Om jullie te herinneren en je moeder.
Dat komt vast goed. Het was inderdaad echt een afsluiter.
Wat een fijne warme plek was dat huis waar jullie moeder woonde. En lief dat jullie er nog langs gingen om te bedanken voor de goede zorg
Dat was wel het minste dat we konden doen.
Oh, dat klinkt echt hartverwarmend Nicky! Wat fijn dat je moeder het daar zo goed had. En dat ze zeiden dat ze haar ook missen. Heel fijn lijkt me dat.
Ik vond dat superlief en fijn om te horen. Dat ze niet nu al vergeten is, of zo..
Wat mooi en bijzonder. En heel fijn dat je moeder zo’n fijn plekje had.
Ze had het niet beter kunnen treffen.
Dat stukje afsluiting is ook voor de familie belangrijk.
En ik ken de horrorverhalen… maar weet dat mijn vader ook op een heel mooi maar vooral fijn plekje woonde.
Dat geeft zoveel rust. Weten dat ze in goede handen zijn. Ik vond dat heel fijn.
Mooi dat jullie dit op deze manier hebben gedaan. Lijkt me inderdaad erg dubbel. Fijn dat het op deze manier toch ‘afgesloten’ wordt <3
Het was dubbel inderdaad. Wel ergens ook wel goed om het zo bewust af te sluiten.
Heel mooi dat jullie langs gegaan zijn met bloemen en een enveloppe. Snap dat het een raar idee is dat er nu iemand anders in die kamer woont.
Het leven gaat gewoon door. Ook daar. En dat is goed.
In dat gehucht woont m’n zusje. Al jaren met veel plezier. Mij niet gezien haha. Er was eerst nog een bakker maar zelfs die is nu weg. Trouwens m’n nichtje heeft jarenlang als bijbaantje in dat verpleeghuis geholpen. Fijn dat je moeder daar nog prettig heeft gewoond en zij ook door het personeel gemist wordt. Troostende gedachte.
Hé! Wat grappig! De bakker is inderdaad weg. Wat een leuk toeval weer!
Wat prachtig en fijn dat jullie nog langs zijn gegaan om ook afscheid te nemen van haar ‘laatste standplaats’. Heel mooi dat ze zo is gewaardeerd!
Ja, ik vond het echt fijn om te horen.
Een fijne laatste plek ondanks dat ze er liever niet heen wilde.
Gelukkig kunnen jullie ook op dit stukje van je moeders leven met warme gevoelens terug kijken.
Nou, dat zeker! Dat is wel iets om dankbaar voor te zijn.