Auto’s doen me niets. Ze moeten klein en zuinig zijn en het doen. Meer eisen heb ik eigenlijk niet. Nou ja, ik heb liever niet dat de klok achteruit loopt, dat er haar uit de uitlaat komt of dat de elektrische ramen dienst weigeren. Maar verder moet een auto vooral starten.
En dat deed mijn auto. Een grijze Suzuki Alto, die de liefste ex in 2012 voor ons kocht. Twaalf jaar oud inmiddels en met nu maar liefst 190.820 kilometers op de teller. En nog nooit heeft Suus, zoals ik ons karretje liefdevol noemde, ons in de steek gelaten. Ze startte altijd. Ik kende haar van haver tot gort, wist blindelings alle knopjes te bedienen en ik file parkeerde haar in de kleinste parkeerplekjes.
Maar Suus werd oud. En jarenlang geparkeerd staan in Amsterdam hebben hun sporen achtergelaten. Ze zat inmiddels vol krassen en butsen. Maar het was míjn Suus. Die me keer op keer naar familie in Brabant bracht. Naar de kinders in Almere. Naar vrienden in Zandvoort, Zaandam, Oosterhout, Breda, Vlijmen, Westzaan en Purmerend. Naar de
liefste ex in Hillegom. Geen wonder dat er zoveel kilometers op de teller staan. Suus loodste me warm en droog door ontelbare files heen en bracht me veilig naar mijn werk in Hilversum en Amsterdam. Ik hield van Suus.
Maar door een heel verdrietige gebeurtenis in de familie was er ineens een auto ‘over’. En die auto werd mij aangeboden. Voor een prikkie. Voor minder dan een prikkie. Voor bijna geen prikkie eigenlijk. En alles in mij schoot in verzet. Omdat ik geen auto wilde voor zo’n klein prikkie. Maar de eigenaresse van de auto bleef stug volhouden. Ze gunde mij de auto met heel haar hart. Een auto jonger dan de mijne en met veel minder kilometers op de teller. Heel veel minder.
Ik verzette me uit alle macht. Ik kraakte zelfs het witte dak van de auto af. Waarop de eigenaresse laconiek opmerkte ‘Dan laten we het dak overspuiten’. Het dreigement dat ze, als ik bleef weigeren, zélf een auto voor me zou kopen was de druppel. Ik kén haar. Ze is er toe in staat. Na een paar nachten angstdromen van een gifgroene Ford Ka voor de deur ging ik overstag. Om die angstdromen maar vooral ook omdat ik begrijp dat ze het zo fijn vindt dat de auto in de familie blijft.
Gisteren maakte ik het laatste ritje met mijn Suusje. En ik moest ineens denken aan de reden dat de liefste ex destijds een autootje wilde kopen. Als ik op bezoek ging bij mijn moeder nam ik de trein. En hij vond dat geen fijn idee. ‘Je moeder is op leeftijd’ zei hij destijds al. ‘Als er iets gebeurt, moet je snel bij haar kunnen zijn.’ Dat moment liet gelukkig twaalf jaar op zich wachten. Maar het kwam wel. Drie maanden geleden bracht Suus me veilig naar mijn moeder, zodat ik haar hand vast kon houden terwijl ze in slaap viel om nooit meer wakker te worden. Suus heeft haar taak volbracht.
Dus heb ik Suus gisteren bij de garage ingeleverd, nog even liefdevol over haar dashboard geaaid en haar bedankt voor de bewezen diensten. En toen reed ik naar huis in mijn nieuwe auto. En jongens, wat een feest is dat! Wat rijdt-ie lekker! En wat heeft-ie veel snufjes! Ik heb een echte boordcomputer, stoelverwarming, airco, navigatie en een heuse achteruitrijcamera. Op mijn 54ste heb ik voor het eerst een echte ‘grote mensen auto’. En dat dak? Dat laten we gewoon wit.
Lieve Jij-wiens-naam-ik-hier-niet-mag-noemen, ik weet dat je mee leest. Dank je wel! Ik zal heel zuinig zijn op de auto van jouw allessie. En zolang ik in zijn auto rijd, blijft zijn telefoon gewoon gekoppeld aan de boordcomputer.
Alsof er niks gebeurd is.
Ik kan me goed voorstellen dat je auto Suus sentimentele waarde heeft. Maar wat een mooi beeld dat ze haar taak heeft volbracht en dat de nieuwe auto zo fijn is!
Ja, wat een bijzondere timing, he?
Wat mooi dat je je autootje eigenlijk zo goed als hebt kunnen afrijden en dat je haar ook hebt kunnen gebruiken waarvoor het ooit bedacht was!
Precies! En gelukkig heeft het nog heel lang geduurd voor het zover was.
Het is een leuk autootje en dat soort vrienden moet je koesteren, wat ontzettend lief.
Superlief inderdaad!
Je ziet de liefde om dit flitsende karretje stralen, wat fijn. Zelfs al moest je daarvoor afscheid nemen van je vertrouwde Suus. Hij is je duidelijk van harte gegund en dat is fijn,
Mijn Suus is ondertussen ook al 10 jaar oud maar heeft maar de helft op de teller van de jouwe. We doen nu een wedstrijdje , wie er het langst op de weg kan blijven.
Nou, jij kunt nog wel even vooruit. IJzersterk, die Suusjes!
Verdrietig dat je afscheid moest nemen van Suus. Maar, je nieuwe liefje is ook wel een plaatje hoor.
Ontzettend lief dat je deze cadeau hebt gekregen. Veel rijplezier!
Ja, wat een knapperd, he? En ja, heel erg lief!
Jij hebt dezelfde band met je auto als ik. Niet belangrijk. Als is veilig van A naar B kunnen natuurlijk wel van groot belang.
Mooie nieuwe wagen. Veel veilige kilometers!
Nou, ik was toch wel gehecht aan Suus, merkte ik. Ik denk nog wel eens aan haar, hoor. Maar de nieuwe auto rijdt veel lekkerder.
Ow, ik begrijp dat goed van Suusje. Zo had ik de Oude Dame, een corsaatje, altijd starten, nooit problemen. Een half jaar voor haar 25e verjaardag moest ik afscheid nemen, ze kwam echt niet meer door de keuring. Heel veel rij plezier met de nieuwe auto!
Dat was echt een oldtimer dan! En dank je wel!
Beide auto’s hebben sentimentele waarden (wordt mij duidelijk uit het bijschrift).
Je liefste ex is echt de liefste ex btw.
De allerliefste!
Ik ben ook iemand die daar moeite mee heeft, afscheid nemen van dat soort dingen. Mooi dat het op deze manier is gegaan en dat je op deze manier plezier beleefd aan je nieuwe autootje <3 Veel veilige en fijne kilometers gewenst
PS: Je pakketje is in de maak maar kan even duren 😉 Iets met verbouwing en niet alles ervoor kunnen vinden hahaha.
Ik heb al moeite met afscheid nemen van drinkwaterflesjes. Dus dit was wel een dingetje.
PS: Geen probleem. Ik wacht rustig af. Succes met de verbouwing!
Ik snap je.
Nadat ik veel teveel reparatiekosten betaald had aan mijn Kanarie (knalgele Fiat) heb ik mezelf op het hart gedrukt om nooit meer aan een auto te hechten. En nooit meer een Fiat te kopen. En dus kocht ik de lelijkste zilvergrijze bejaardenbak die er was. Inmiddels #2. Niks leuks aan, maar helemaal prima en het ding brengt me van A naar B.
Het witte dak vind ik geweldig! Veel rijplezier.
Haha! Bejaardenbak! Het witte dak wordt steeds leuker!
Wat lief dat je deze auto kon overnemen, fijn voor de vriendin ook die het je zo gunde. Leuk om te lezen over je oude auto. Ik heb ook een auto uit 2012, toen nieuw gekocht. Met heel weinig km op de teller, nog geen 25 duizend! Ik kocht hem en kort daarna veranderde ik van baan en hoefde ik niet meer met de auto naar mijn werk. En dus is het een luxe om er toch een te hebben want zo af en toe heb ik er veel plezier van.
Ik hoef nu ook niet zoveel meer te rijden. Maar ik vind het toch fijn om een auto te hebben.
<3
Ik ook!
Al met al heel goed dus dat je de auto hebt geaccepteerd. Wie weet wie je nog met Suusje blij gaat maken …
Dat is ook weer zo…
Ohhh wat lief van zij wiens naam je niet mag noemen. Ik herken die sentimentele waarde van Suus wel. Ze heeft je toch trouw overal gebracht. Ik vergeet nooit dat ik vroeger nog eens een auto wilde verkopen en te koop had gezet bij de appie op het bord. Kwam er een een vader met zijn dochter, de man voelde zich heel wat en de kak droop er af. De dochter vond de auto erg leuk, maar hij kraakte hem zo af dat ik zei ik verkoop hem niet aan u, ik breng hem liever naar de sloop dan dat u hem krijgt.
Hahaha! Dat snap ik helemaal!