Wacht even! Wacht even! Waar is januari gebleven? Normaal gesproken is dat de langste maand van het jaar. Een kaal huis waar eerst de boom stond. En donkere hoekjes in huis waar eerst de kerstverlichting brandde. Maar ineens ontdek ik dat januari allang voorbij is. Gewoon weg! Voorbij. Hoe dan? En ik schreef bijna niets. Niet dat ik niks te vertellen had, hoor. Er was genoeg om over te schrijven.

Ik had kunnen schrijven over Disney in Concert waar ik samen met dochterlief heen ging. We hadden niet de allerbeste plekken maar het ging om de muziek dus het was geweldig. Allemaal liedjes uit Disneyfilms, gezongen door ‘bekende Nederlanders’. Dat ik de helft van hen niet kende, mocht de pret niet drukken want de liedjes kende ik wel! En bovendien is een avondje quality-time met je kind nooit weg.

Ik ging naar de nieuwjaarsborrel die mijn seniorenbuurtjes altijd organiseren in een cafeetje hier om de hoek. Een hoop gezelligheid, met een hapje en een drankje erbij. Leuk om te zien hoe fit ze allemaal nog zijn. Grappig hoe mensen op steeds latere leeftijd pas ‘oud’ worden. Ondanks dat ze allemaal hun leven lang pal onder de rook van Tata woonden, is het een mooi stel krasse knarren.

Er was een broer en zussen-lunch in Brabant waar wij, arme weeskindertjes, gezellig bij kletsten en herinneringen ophaalden. We verdeelden wat sierraden van ons moedertje. En ach, dat had ze mooi gevonden; dat wij elkaar nog steeds zien. Aansluitend ging ik op bezoek bij een goede vriend in Brabant, die een heerlijke avondmaaltijd voor me kookte. Heerlijk om zo in de watten gelegd te worden!

Ik paste een weekend op Nanook. En ik maakte van de gelegenheid gebruik om haar mee te nemen naar de liefste ex. Ik besloot meteen dat we dan ook wel samen konden eten en sleepte de kaasfondu-pan plus inhoud mee. Dat was een groot succes! Net als het weerzien tussen Frank en Nook. Nook is nooit vergeten dat Frank vaak op haar paste toen ze nog een puppy was. Stapelgek zijn ze op elkaar!

Ik had over het bedrijfsuitje kunnen vertellen dat ik had. Een kook-challenge. Mijn collega’s en ik werden onderverdeeld in drie groepen, kregen een doos met ingrediënten maar geen recept. Ik realiseerde me dat het me helemaal niet uitmaakte in welk groepje ik kwam te zitten. Omdat ik gewoon ál mijn collega’s aardig vind! De opdracht was om een voorgerechtje en een hoofdgerecht te maken. Het was hartstikke leuk! En we hebben, wonder boven wonder, echt lekker gegeten.

Ik had ook kunnen schrijven over de voorstelling waar ik met mijn schoonzusje heen ging. Een of andere dansgroep, vertelde ze. Maar door een vergissing van onze kant, stonden we een dag te laat in het theater. Niks dansgroep. Het Zaantheater was zo lief onze kaartjes om te boeken naar de voorstelling van die dag. Dus zagen we ‘Doek!’. We waren een beetje sceptisch maar we hebben genoten van de voorstelling.

Daarna nam  ik de liefste ex nog een keertje mee om pannenkoeken te eten en toen was januari ineens voorbij. Zomaar… En februari al bijna halverwege. Maar wat blijkt? Ik kan prima een hele maand in één logje proppen. Ik wil er geen gewoonte van maken. Maar voor een keertje kan het best.