Het was vlak voor Kerst toen ik op Facebook een advertentie zag voor een knutselpakket om een gipsafdruk te maken van je handen. Dát vond ik nou eens een leuk Kerstcadeau voor mijn beste vriendin en haar man, die maar niet ophouden met straalverliefd op elkaar zijn! En bij deze actie, kreeg je er zelfs twee voor de prijs van een. En het leek me eigenlijk wel grappig om ook zo’n afdruk te maken van de handen van mij en Michelle. Of nog mooier: met de handen van mij, Michelle en mijn moeder!
Omdat er toen al sprake was van extreme drukte bij de bezorging van pakketje, besloot ik snel te bestellen zonder – zoals ik normaal gesproken wél doe – te checken of het een en ander wel betrouwbaar was. Terwijl ik eigenlijk al meteen het gevoel had dat die site niet betrouwbaar was. En mijn gevoel bleek te kloppen.
Een simpel geval van ‘opgelicht’ maar ook van ‘eigen schuld, dikke bult’. Had ik maar even moeten checken. Ik liet het erbij zitten. Mijn bestelde pakket kwam nooit maar het idee van zo’n gipsafdruk bleef door mijn hoofd spelen. En dus bestelde ik alsnog twee ‘bodycasting’ pakketten bij een betrouwbare leverancier. Eén gaf ik cadeau aan mijn vriendin. De tweede bewaarde ik tot Michelle en ik een keer samen bij mijn moeder zouden zijn.
En dat duurde even. Want mijn moeder verhuisde ondertussen naar een zorgcentrum waar vanwege de geldende coronaregels maar één persoon per dag op bezoek mag komen. Wekenlang stond het bodycastingpakket te wachten tot mijn moeder meer bezoek mocht ontvangen en we een keer met z’n drietjes samen zouden zijn. En toen kwamen Michelle en Robby mij helpen om het huis van mijn moeder leeg te maken. En mijn moeder wilde graag opgehaald worden om nog één keer in haar oude huisje te kijken.
Corona-technisch zou dat net niet kunnen. Mijn moeder zou die ene persoon per dag zijn die op bezoek mocht komen. Bij mij, Michelle en Robby, die technisch gezien niet eens in dezelfde bubbel zitten. Lastig dus. Maar goed, we zouden mondkapjes dragen en afstand houden. En veel kans was er niet meer voor mijn moeder om in haar huisje te kijken, want de huur was al opgezegd. Dus we grepen onze kans! En net op tijd bedacht ik me dat wij met drie generaties bij elkaar zouden zijn die dag. Dus ik gooide nog snel de emmer met gips in mijn auto.
We sloopten kasten in mijn moeders oude huis. Michelle haalde – braaf met mondkapje – mijn moeder op. Zonder een spier te vertrekken keek zij nog één keer rond in haar huisje. Het deed haar weinig. Daarna besloten wij een afdruk te maken van onze handen. En in ons wilde enthousiasme overtraden wij prompt alle corona-regels. We vergaten onze mondkapjes en we hielden zéker geen anderhalve meter afstand.
Maar wat hebben we gelachen! Mijn moeder kreeg spontaan de slappe lach toen ze met haar hand in de smurrie moest. ‘Straks krijgen we er die emmer niet meer af! Dan moeten jullie mij terugbrengen met die emmer aan mijn arm!’ riep ze. En zelf vond ik het nog best spannend om haar dunne, broze polsje los te trekken uit de hard geworden gel. Maar alles ging goed. Mijn missie is geslaagd. Maar enigszins bezorgd telde ik nachtjes en hoopte ik dat mijn moeder niet ziek zou worden. En inmiddels zijn we ruim een week verder en mijn moeder is nog steeds zo gezond als een vis. Een oud visje weliswaar. Maar een gezond visje. Pffff!
Het beeld zelf is fascinerend goed gelukt. Ik ben er nog niet achter of ik het mooi of luguber vind. En wat ik er überhaupt mee moet. Gewoon op de kast zetten trekt me eerlijk gezegd niet zo. Maar aangezien mijn moeder met haar vingers ‘op dun bojem’ van de emmer zat, blijkt er een bordje op haar afgeplatte vingertoppen te kunnen staan. Dus ik kan er altijd nog gebak op serveren.
Wil er iemand taart?
Ik vind het wel een heel leuk en mooi idee. En ja ik ben ook al twee keer in een nep advertentie getrapt. Eerst enthousiast bestellen en dan pas checken of het wel klopt, doe het nu andersom 🙂
Ik check ook altijd even. Alleen deze keer niet….
Mooi idee! En de herinnering erachter is sowieso goud waard…
Ja, precies! Om nooit te vergeten.
Het idee is leuk maar zeker foto 1 ziet er inderdaad ietwat luguber uot.
De herinnering is het leukst…
BTW. Mocht de politie meelezen hebben ze in een keer de vingerafdrukken van alle verdachten.
Wij zijn hele brave meisjes. Alledrie 🙂
Wat een idee! Ik zou niet weten wat je ermee moet, maar denk je dat je er wel een plek voor gaat vinden.
Nou, eh… Hij komt niet pontificaal op de kast te staan of zo. Misschien ergens in de logeerkamer of zo.
Oh maar het juist heel mooi geworden, ik vind het echt wel iets hebben. En natuurlijk al helemaal omdat het zo’n bijzonder moment met je moeder was. Gelukkig bestel ik nooit iets online dus kan het ook niet fout gaan.
Wij waren eerlijk gezegd ook wel verbaasd over het resultaat. Het is goed gelukt, dat wel.
Ik vind het heel leuk geworden. En ga het onthouden. Voor ooit.
Wel bestellen bij een betrouwbaar adres!
Oh tof! Ik wil eigenlijk ook nog zoiets doen dus dank voor de reminder…
Ahhhh. Met een dreumeshandje! Dat is leuk!
Ik vind het zo leuk dat je moeder nog zo’n gevoel voor humor heeft zeg! Het beeld vind ik heel bijzonder. Wat fijn dat het nu toch gelukt is om het te maken. En goed om te lezen dat je moeder niet ziek is geworden gelukkig.
Dat laatste! Vooral dat laatste!
Fijn dat je moedertje gezond is gebleven het had wel een zure straf geweest op iets wat gewoon een mooie herinnering aan haar oude huisje moest worden. Ik snap wel wat je bedoelt met luguber maar de bovenkant van jullie handen vind ik wel mooi.
Het is inderdaad luguber en mooi tegelijk.
Wat een prachtig beeld, ik hou van handen die het leven laten zien. Juist het vasthouden en het liefdevolle aansturen van de hand van je moeder is zichtbaar.
Dat is wel heel mooi gezegd!
Wat een leuk idee!! Jullie hebben in ieder geval een mooie herinnering gekweekt.
Enne ik lust wel een stuk gebak hoor