Ooit was ik gek op Amsterdam. Dat had niet eens zo met de zelf stad te maken, realiseer ik me nu. Het kwam vooral door de Amsterdammer die ik eind 2004 tegen het lijf liep. Ik herinner me onze tweede date, begin 2005. Hoe hij me ophaalde op het Centraal Station en me behendig door de drukke stationshal manoeuvreerde terwijl ik verbaasd om me heen keek. Hij loodste me veilig de drukke stad door, tussen de trams, auto’s en fietsers door die van alle kanten leken te komen. Hij liet me zijn appartement aan de Amstel zien en we gingen uit eten.
Ik weet nog waar we gingen eten maar ik heb geen idee meer wát ik gegeten heb. Want tegen de tijd dat we aan tafel gingen, was ik reddeloos verloren. Verliefd op die mooie bruine ogen en op de charmante manier waarop hij om ging met iedereen om hem heen. Op zijn vlotte babbel en zijn gevoel voor humor. Ademloos luisterde ik naar zijn verhalen over de steden waar hij geweest was tijdens zijn reizen. Ik genoot van zijn kijk op de politiek en de wereld om hem heen. Hij wist overal iets van en was slim en scherp.
We kregen verkering, gingen samenwonen in Amsterdam en tijdens de jaren die volgden, trokken we ontelbare keren de stad in. We wandelden bijna elk weekend vanuit Amsterdam Nieuw West naar het centrum. Hij liet me de hele stad zien. Hij wees Het Sieraad aan waar zijn vader op school gezeten had. We liepen door de Staringstraat, waar hij als kind woonde en hij vertelde over Woutertje. Hij wees de gracht aan waar hij van zijn moeder niet mocht komen en die voor hem als kind het einde van zijn wereld betekende. Verder mocht hij niet.
Hij liet me Prinseneiland zien, waar zijn opa en oma woonden. Hij wees in de Damstraat de plek aan waar zijn ouders ooit een eettentje hadden en we stonden samen bij Wynand Fockink binnen te staren naar de plek waar zijn vader altijd zat. We liepen door de Warmoesstraat en hij vertelde over zijn vakantiebaan bij de stadsreiniging. Hoe hij daar de straat veegde omringd door junks en de ME. ‘De beste motivatie om door te leren’ noemde hij dat. We gingen naar het Prinsengrachtconcert, vierden Koninginnedag, bekeken de Nachtwacht en we zakten door in duistere buurtkroegjes vol vreemde vogels.
Afgelopen zaterdag waren we weer samen in Amsterdam. Ook al is onze relatie voorbij; we gaan nog steeds af en toe samen op pad. Ik loodste hem de drukke stationshal door op Amsterdam Centraal en we liepen via het Damrak de stad in. Het deed hem goed om weer even in Amsterdam te zijn, zag ik. Maar bij McDonalds moest hij echt even gaan zitten om uit te rusten.
Daarna staken we over en liepen we door de Warmoesstraat. Ik keek hoe hij voor me uit liep, zwaar leunend op zijn rollator. Geen mooie verhalen meer. Geen smakelijke anekdotes. Hij had al zijn energie nodig om te lopen. Bij de Wijde Kerksteeg bleef hij even staan en keek hij naar de Oude Kerk. Hij groeide op in dat buurtje, terwijl zijn ouders aan het werk waren in hun eettentje. “Wil je een rondje Oude Kerk?” vroeg ik. En ja, dat wilde hij wel. Moeizaam duwde hij zijn rollator over de ongelijke steentjes waar hij ooit boos op het raam van een hoertje stond te bonken.
Na een rondje rond de kerk, liepen we door de Pijlsteeg naar de Dam. Wynand Fockink was nog dicht. Zwijgend keken we allebei even binnen. Ik zag hem even glimlachen toen we de plek passeerden waar het eettentje van zijn ouders ooit was. Op de Dam zochten we een bankje om even uit te rusten. Midden in de drukte zaten we stilletjes naast elkaar om ons heen te kijken tot hij zei dat het wel genoeg was zo. Hij wilde naar huis. Al die drukte, zoveel prikkels. Het lukt niet meer.
Alles is veranderd. Hij. Ik. Wij.
En zelfs Amsterdam zal nooit meer hetzelfde zijn.
Pffffff die komt als jarenlange lezer even behoorlijk binnen, alles zo herkenbaar. Mooi geschreven Nicky, helemaal jij.
Moest het effe kwijt, ergens.
Dat moet heel onwerkelijk en machteloos voelen.
Ja. En ik denk dat dat altijd wel zo blijft.
Confronterend is dat dan ineens ❤️
Het verschil is zo groot.
Confronterend zo voor jou, voor jullie en toch fijn dat dit er nog wel is, de liefde hoe anders ook, voelbaar daar ♥️
Dat zeker. Voor altijd vriendjes.
Heel erg verdrietig en confronterend, dank je wel dat je dit gedaan hebt met Frank.
Dat blijf ik doen, Netty
Ontroerend, en het moet jou pijn gedaan hebben om te alles dat ooit was terug te halen nu het voor je verloren is. Maar wat een prachtig gebaar dat je hem meenam naar al die bekende plaatsen, hij moet er tóch iéts bij gevoeld hebben. Een dikke knuffel!
Ja. Maar het is wat het is. En we maken er het beste van wat naar omstandigheden mogelijk is.
Wat een mooi en verdrietig verhaal deel je met ons. Je machteloosheid is bijna voelbaar. Wat had ik jou (jullie) een andere gezamenlijke levensloop gegund. En wat lief dat je Frank meenam naar z’n oude buurtje.
Bizar hoe iemand kan veranderen. Dat blijft vreemd.
Ach wat een mooi maar ook verdrietig verhaal. Soms is het leven gewoon niet tof.
Klopt. Klopt helemaal.
Intense blog alles verandert maar dit is wel een groot verschil.
Een verschil van dag en nacht. En in onze ‘oude’ omgeving valt dat nog meer op.
Pffff die komt Ff binnen. Het gemis, de machteloosheid en verdriet alles is voelbaar in dit logje. Het leven is soms niet eerlijk. Dikke knuffel
Dank je.
Ontroerd door je mooie persoonlijk blog. <3
Dank je wel. Fijn om het ergens kwijt te kunnen.
Enorm mooi geschreven, maar intens confronterend en verdrietig. Knuffel!
Dank je wel.
Het verschil is zo groot, de hoop ooit, dat het weer zou worden als het was, de grond in geboord.
Dat wat er nog is… is niet meer te vergelijken met ooit. Al wil jij, jullie, dat nog zo graag.
De knuffel lieffie. <3
Ik heb zo lang hoop gehouden. Maar dat was niet echt realistisch. Achteraf. Dank je wel.
Wat is het leven en de mens dan toch vergankelijk…. Je hebt het mooi beschreven Nicky. Wonderlijk hoe dingen veranderen.
Het blijf bizar. Maar het is niet anders en we maken er het beste van.
Oh jeetje, ja dat is in eens anders. Wel heel leuk dat jullie nog regelmatig samen op pad gaan.
De pijn van het ‘verlies’ ontroerend mooi onder woorden gebracht.
Dank je wel.
Alles verandert, maar niet vaak zien we dat zo helder en pijnlijk.
Heel mooi geschreven en beschreven!
Dank je wel. Het verschil valt ook gewoon meer op daar.
Wat mooi geschreven, ik ben er even stil van.
Dank je wel.