Als ik een bucketlist zou hebben, zou een bezoekje aan de Keukenhof daar niet op staan. Waarom niet? Nou, gewoon. Er lijkt me niks aan. En waarom het me niks lijkt, kan ik niet uitleggen. Maar om een of andere reden, trekt het me gewoon niet. Nou wil het toeval dat mijn liefste ex vlak bij de Keukenhof woont en via de zorginstelling waar hij verblijft konden wij er gratis naar toe. Ik stond niet echt te popelen maar als Nederlandse móet je toch minimaal één keer naar de meest beroemde toeristische attractie van Nederland geweest zijn. Hij had er wél zin in. Dus gingen wij naar de Keukenhof.
En ik moet zeggen; het was precies zoals ik verwacht had. Het was koud, ook dat nog, het was druk en ik vond er niks aan. Samen met hordes Japanners liepen we door het park. Nou ja, ik liep. En ik duwde Frank want we hadden een rolstoel geregeld. Niet zo fraai overigens dat dat
€ 5,- kostte. ‘Is dat borg?’ vroeg ik nog. Maar nee; dat was gewoon huur. Alsof je voor je lol in zo’n ding gaat zitten.
Na tien minuten binnen, hadden we het allebei eigenlijk al wel gezien. Want ja, er zijn tulpen. En narcissen en hyacinten. Heel mooi. Maar al die perkjes lijken op elkaar. Al die tulpen lijken op elkaar. Bovendien zijn voor ons, Nederlanders, al die tulpen misschien niet zo bijzonder. Wij hebben ze regelmatig in een vaas op tafel staan. We rijden regelmatig lang velden vol bloeiende tulpen. En narcissen bloeien volop in de bermen overal dus heel bijzonder is het niet. Voor buitenlandse toeristen is dat misschien anders. Ik maakte wel geteld drie foto’s en borg mijn camera op.
We zaten nog even op een bankje rond te kijken. Frank vroeg of ik misschien een schaar bij me had. Het leek hem wel leuk om een bepaald schuttingwoord te knippen midden in zo’n mooi perkje. We fantaseerden nog een tijdje over mollen in de Keukenhof, of misschien Nanook die zich een weg door de perkjes groef. En daarna besloten we richting de uitgang te gaan. We waren er wel klaar mee.
Met mijn feilloze richtingsgevoel stonden we al snel buiten. Maar wel bij de verkeerde uitgang. En ik moet zeggen; het personeel is superaardig! Een vriendelijke medewerker deed helemaal niet moeilijk. “Dan ga je gewoon terug naar binnen en leg je het even uit”. Dat was inderdaad geen probleem. We mochten weer naar binnen. Alleen moesten wij toen nóg een keer de hele Keukenhof door naar de andere uitgang.
“Dat hebben jullie snel gedaan!” merkte de mevrouw op waar we de rolstoel inleverden. “Vonden jullie het leuk?” Ik besloot eerlijk te zeggen dat we er niets aan vonden. Maar ik maakte haar wel een complimentje over de klantvriendelijkheid van het personeel. Dat bleek ook wel. Want zij vertelde heel vriendelijk dat ze zelf ook niet zo dol op het park was. Dat ze ook liever de tulpen op de bollenvelden in bloei zag. “Moet je kijken”, zei ze en ze haalde haar telefoon tevoorschijn om wat foto’s te laten zien. “Hier fiets ik elke morgen langs, onderweg naar mijn werk. Prachtig toch?” en op het scherm van haar telefoon prijkten foto’s van kleurige bollenvelden.
We bedankten haar vriendelijk en liepen naar de auto, die lekker vlak bij op een invalide parkeerplaats stond. Dat dan weer wel. Elk nadeel heb zijn voordeel, zeg maar. De Keukenhof kan ik afstrepen; daar hoef ik nooit meer naar toe. Zelfs niet gratis.
Mocht je – dankzij mijn wild enthousiaste verhaal – tóch naar de Keukenhof willen; een online entreekaartje kost € 19,-. Een parkeerkaart € 6,-. Ze zijn open tot 14 mei.