Het komt er gewoon niet van. Ik kan mezelf er niet toe zetten om er op uit te gaan om te fotograferen. Ik heb het te druk met werk en bezoekjes van en aan vrienden. Niks mis mee natuurlijk maar er blijft weinig tijd en ruimte over om er alleen op uit te trekken. En ondertussen ligt mijn camera te verstoffen in een hoek. Dus besloot ik afgelopen zondag op pad te gaan om foto’s te maken. Het was prachtig weer, dus hup! Camera mee en naar het strand.
Ik hoopte op Schotse Hooglanders in de duinen, maar die waren in geen velden of wegen te bekennen. Op het strand was het druk dus op een zeehond hoefde ik al helemaal niet te rekenen. Omdat de meeste mensen altijd in de buurt van de strandtent blijven zitten, besloot ik eerst eens een flink stuk door te lopen en een rustig stuk strand op te zoeken. Ik liep een paar kilometer, passeerde het naaktstrand – en liet mijn camera daar heel wijs in mijn tas – en ging ver verwijderd van de mensenmassa op mijn gemak op het zand zitten.
Goed. Fotograferen. Maar wat? Ik keek eens om me heen. Zeemeeuwen? Nah.. Daar heb ik al 3000 foto’s van. Schelpjes dan? Idem dito. De windmolens in de verte? Geen zin in. Dus zat ik daar gewoon, zonder ook maar iets te fotograferen. Ik zat daar gewoon. Met mijn billen in het warme zand, te mijmeren, te kijken naar de golven en te luisteren naar de zee.
Uiteindelijk kwam ik toch in beweging en pakte mijn cameratas. Ik legde ‘m onder mijn hoofd en ging even lekker liggen. Met de zon op mijn snoet en het geluid van de zee op de achtergrond lag ik even helemaal zen te wezen. Het enige wat in mijn hoofd omging was de brandende vraag ‘Wat ga ik eten vanavond?’.
Toen ik het antwoord op die vraag bedacht had, stond ik op, klopte ik het zand van me af en wandelde ik terug naar mijn fiets. Ik had nog niet één foto gemaakt. Gelukkig zag ik vlak voor ik het strand af ging een mooie vlieger. Ik maakte een foto van de vlieger, pakte mijn camera weer in en fietste ik naar huis. Onderweg stopte ik bij de pizzeria om een pizza te halen. Want die had ik dubbel en dwars verdiend, vond ik zelf.
Eenmaal thuis legde ik mijn pizza netjes op een bord. En ik bedacht me dat dit de eerste keer in mijn leven was dat ik voor mezelf een pizza had gehaald. Want natuurlijk eet ik wel eens pizza. Ik koop wel eens diepvriespizza’s in de supermarkt. Of ik bestel pizza’s als ik samen met vrienden eet. Maar ik was nog nooit een echte pizzeria binnen gelopen om een pizza voor mezelf te kopen. Tot vandaag dus. Een heuse mijlpaal! Mooie reden om mijn camera nog even te pakken.
En zo maakte Uncle Bob dus maar twéé foto’s.
Maar ach, het begin is er.