Categoriearchief: Fotografie door Uncle Bob

Vakantie 2022

Dat was ‘m dan. Mijn vakantie. Anderhalve week maar omdat ik bang was dat ik me zou gaan vervelen. Maar dat viel eigenlijk reuze mee. De vakantie begon met een logeerpartij bij mijn broer. We versierden zijn huis en deden boodschappen voor de verjaardag van mijn moeder die we bij hem zouden vieren.

De volgende dag haalden we mijn moeder op, die het stralende middelpunt was op haar 91ste verjaardag. Wat een feest was het! Dat had we vorig jaar nooit gedacht.

De rest van mijn vrije dagen ging op aan lekker lunchen, terrasjes pakken, strandwandelingen en vooral veel lanterfanten. En ik ging er weer eens met mijn camera op uit. Maar van alle dingen die ik van plan was, kwam eigenlijk maar bar weinig terecht. Eigenlijk helemaal niks. Daar is het vakantie voor. Maar misschien is het voor mij beter om een beetje ritme en regelmaat aan te houden. Morgen ga ik weer aan de slag.

Uncle Bob en een dramatisch dieptepunt.

Een toen ontdekte een vriend uit Alkmaar dat ik nog nooit in Alkmaar was geweest. Hij vond het een regelrechte schande voor iemand die al vijf jaar zo dicht bij Alkmaar woont. En we waren het er over eens dat deze vlek op mijn blazoen zo snel mogelijk verwijderd moest worden. Dus werd ik afgelopen zaterdag om 11.00 uur ‘s morgens verwacht op station Alkmaar Noord voor een kennismaking met Alkmaar. En natuurlijk nam ik mijn camera mee. Want, dacht ik, dan schrijf ik een logje over Alkmaar.

Vanaf station Alkmaar Noord wandelden mijn gids en ik naar het centrum. Ik zal veel molens, mooie velden, waterpartijen met waterlelies. We liepen over smalle bruggetjes, de zon scheen, de vogeltjes floten en ik zag een reiger van heel dichtbij. We streken neer op het terras bij Het IJkgebouw en dronken koffie. Vandaaruit wandelden we weer verder. Over het bolwerk van Alkmaar. Ik zag mooie panden, leuke grachtjes en prachtige hofjes.

We bekeken de Rudi Carrellplaats, die toch wel een beetje een deceptie was. We dronken koffie op een terras bij de Waag en besloten via de winkelstaten van Alkmaar terug te lopen naar Alkmaar Centraal zodat ik daar op de trein kon stappen. Omdat we allebei nog meer op de planning hadden die dag wilden we het niet te laat maken.

Aan het einde van de winkelstraat keken we allebei tegelijk omhoog naar de klok van de Grote Kerk (die ook echt groot is). De klok wees half vier aan. “Dat kán niet”, riepen we in koor en we trokken onze mobieltjes te voorschijn. Maar inderdaad; half vier! Hoogste tijd om te vertrekken.

Thuisgekomen bleek dat Uncle Bob een dramatisch dieptepunt had bereikt. Waar ik er normaal gesproken lustig op los klik, had ik nu – tijdens een stadswandeling van vijf uur – maar vijftien foto’s had gemaakt. En Alkmaar is zó mooi! Gemiste kans! Ik zal een keer terug moeten. Alleen.

Brugge 2022.

Dat de jaarlijkse stedentrip met mijn dochter een groot succes is, is algemeen bekend. Het is elke keer weer een feestje dat zij alles regelt en haar oude moeder op sleeptouw neemt. Het enige wat ik hoef te doen, is achter haar paardenstaart aan te lopen en dan komt alles goed. Dit jaar probeerden we een nieuwe variant van de ‘moeder-dochter-stedentrip’. Het werd een ‘met de moeders op stap-stedentrip’! want we gingen met z’n vieren. Michelle, Robby, Robby’s moeder en ik!

De moeder van Robby en ik kunnen het goed samen vinden. Ze is creatief, geen meisje-meisje en ze houd van honden. En als gemeenschappelijke deler hebben wij natuurlijk de állerleukste kinderen van de hele wereld. Dus het klikt wel. En het had wel wat om achter in de auto te zitten bij onze kinderen. Het eerste half uur van de reis vroegen we om de haverklap of het nog ver was. We zeurden om snoepjes, we wilden kinderliedjes op de radio en we riepen regelmatig dat we moesten plassen. Maar als snel waren we zo druk met elkaar in gesprek dat we vergaten te zeuren.

We kwamen vrijdagavond laat aan in Brugge maar werden gastvrij welkom geheten door de eigenaresse van onze B&B. We deden nog ergens een drankje en doken op tijd ons bed in. De volgende dag stonden we vroeg op en doorkruisten we heel Brugge. We vergaapten ons aan de mooie panden, de mooie doorkijkjes en de leuke hofjes. We winkelden, wandelden en kletsten. We gingen heerlijk lunchen en dineren. En ‘s avonds belandden we in een wijnbar en in een heuse cocktail bar. En hele belevenis voor iemand die het liefst huiswijn van de Appie drinkt.

De volgende ochtend reden we naar huis. Met een tussenstop in Vlissingen, waar we wandelden over de boulevard en gezellig lunchten. En top weekend was het! Ik denk dat we van de ‘met de moeders op stap-stedentrip’ ook maar een traditie van moeten maken.

Uncle Bob ziet ze vliegen.

Het liep een beetje fout met de fotografie-challenge waar ik zo enthousiast aan begonnen was. In november 2021 had ik ineens geen zin meer. In plaats van foto’s te maken, zocht ik foto’s op in mijn archief en stuurde die in als ‘huiswerk’. Toen ik daarop hoorde dat je twee jaar de tijd hebt om opdrachten in te leveren, was mijn stok achter de deur verdwenen en hing ik mijn camera aan de wilgen. Bovendien was het winter, ik had het koud én ik had het druk met andere dingen.

Maar toen de rust wedergekeerd was en het beter weer werd, besloot ik toch weer eens een opdracht uit de challenge te doen. De opdracht deze keer was ‘Patronen’. Daar werd ik eerlijk gezegd niet echt heel enthousiast van. Maar ik trok er toch een paar keer op uit om foto’s te maken van patronen. Dat viel nog niet mee. Oh, patronen genoeg, hoor. Dat wel. Maar ik word steeds zo afgeleid. Door een grappig lammetje dat net begint te plassen als ik een foto maak. Of door de maan die al zo prachtig zichtbaar is als ik van het strand naar huis ga. Of door vogels. Want ik blijf het sport vinden om vliegende vogels te fotograferen. Dat is veel leuker dan die stomme patronen.